Πάμε όμως να σταθούμε, ας μπούμε και εμείς στον πειρασμό σε ορισμένα επιμέρους σημεία:
Ο Α.Παπανδρέου είχε την τύχη να κυβερνήσει σε μια χρονική περίοδο που χαρακτηριζόταν από πολύ πιο ευνοϊκά δεδομένα για τις χαμηλότερες κοινωνικά τάξεις αλλά και για τις περιφερειακές (όπως η Ελλάδα) χώρες: η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και του Ανατολικού Μπλοκ, όπως και αληθινά σοσιαλδημοκρατών σπουδαίων ηγετών στη Δυτική Ευρώπη (Πάλμε στη Σουηδία, Κράιτσκι στην Αυστρία κλπ.) παρείχε υποστηρικτικές δικλείδες ασφάλειας, ενώ επέτρεπε και την άσκηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με μεγάλα περιθώρια ευελιξίας ( δες εξαιρετικά επιδέξιο χειρισμό της ελληνοτουρκικής κρίσης το 1987 με αξιοποίηση του βουλγαρικού παράγοντα) . Παράλληλα ,οι εποχές αυτές χαρακτηριζόταν από τη ροή χρήματος, στο πλαίσιο των συσχετισμών που τότε επικρατούσαν) προς τις χώρες του Νότου (βλέπε πακέτα Ντελόρ) που επέτρεψαν την πραγματοποίηση ενός ιδιαίτερα φιλόδοξου προγράμματος μεταρρυθμίσεων και άμβλυνσης των ανισοτήτων. Αντίθετα ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση μιας χώρας με εκτοξευμένο χρέος, σε συνθήκες χρεοκοπίας, μειωμένους βαθμούς ελευθερίας (αφού υπόκειτο σε λεόντειους περιορισμούς και ασφυκτικό έλεγχο από την Τρόικα) και σε διεθνές επίπεδο είχε κυριαρχήσει ολοκληρωτικά ο νεοφιλελευθερισμός (με ποικίλες εντάσεις και εκφάνσεις). Βεβαίως ο Α.Παπανδρεου πιστώνεται τη δυναμική διεκδίκηση των ανωτέρω αναφερθέντων χρηματικών πακέτων και τη παραμονή του χρέους της Ελλάδος σε ελληνικά χέρια (πριν υποθηκεύσουν οι άμεσοι διάδοχοι του στο αξίωμα την οικονομία, εμπλεκόμενοι με την Goldman Sachs και λοιπά..ευαγή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.) Ακόμη στην εποχή του Ανδρέα υπήρχε μεγαλύτερη ίσχυς των εθνικών Κυβερνήσεων έναντι των εξωθεσμικών και απρόσωπων διευθυντηρίων των Βρυξελλών.. την αντιστροφή που σταδιακά συνέβη την στηλίτευσε και ο ίδιος το 1994. Δεν είναι σίγουρο ότι πολλοί πρωθυπουργοί θα είχαν το θάρρος να πράξουν το ίδιο δημοσίως!
Ο Α.Παπανδρεου ανέλαβε τη διακυβέρνηση στην ηλικία των 62 ετών σαφώς πιο ώριμος ,έτοιμος με περισσότερη πείρα ,βιώματα και παραστάσεις από το 40 χρόνο Αλ.Τσίπρα .
Ο Α. Παπανδρέου υπήρξε γιος πρωθυπουργού και πρωταγωνιστή της ελληνικής πολιτικής σκηνής επί δεκαετίες. Δεν διοικούσε λοιπόν από την ίδια αφετηρία με τον διαφορετικής καταγωγής και προέλευσης Αλ.Τσιπρα ,δεν μπορούν να συγκριθούν οι προσλαμβάνουσες ,οι συναναστροφές που είχαν έως την ανάρτηση του καθενός στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Φυσικά θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην εξάρουμε τις διεθνείς γνωριμίες και του Ανδρέα, το κύρος που ενέπνεε , και το πώς αυτά χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τόσο της χώρας όσο και του λαού της!
Ο Α.Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν και να αλλάξουν (εν πολλοίς τα κατάφεραν, εμπεδώνοντας τόσο τους δημοκρατικούς θεσμούς όσο και το αίσθημα ισονομίας /ισότιμης αντιμετώπισης στους πολίτες: επίτευγμα κορυφαίο, που δικαίως συνιστά σημείο αναφοράς) ένα πανίσχυρο και πολυπλόκαμο κράτος της Δεξιάς ,ένα κράτος που αντιμετώπιζε εκδικητικά /με διάθεση ρεβανσισμού όχι μόνον τους ηττημένους του Εμφυλίου αλλά και όλους τους πολίτες που εμφορούνται από δημοκρατικά φρονήματα.
Από την άλλη πλευρά ο Αλ.Τσιπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μια πρωτοφανή σε μένος και δριμύτητα διαρκή επίθεση /ομοβροντία η οποία εξαπολύθηκε συντονισμένα από όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ εναντίον τους . Είχαν ακόμη να διαχειριστούν την απροκάλυπτη εχθρότητα ( για να είμαστε δίκαιοι ,όχι πάντοτε απρόκλητη ,σίγουρα όμως υπερβολική) των όμορων πολιτικών χώρων στο Κέντρο και στην Αριστερά!
Αξίζει να ξανατονιστεί πως η εξαγωγή τέτοιου είδους πολιτικών συμπερασμάτων είναι, κατά τον συντάκτη χρήσιμη μόνο στο βαθμό που αυτά χρησιμοποιούνται για τον στρατηγικό στόχο της κατάκτησης της εξουσίας και της επακόλουθης εφαρμογής πολιτικών που ευνοούν τους πολλούς.
Ζήσης Μπούρτζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου