O αυθεντικός σινεφίλ είναι δύσκολο να βάλει στη ζωή του το Netflix και να μεταφερθεί από την ιεροτελεστία της σκοτεινής αίθουσας που προκαλεί δέος σε μία οθόνη υπολογιστή, πόσο μάλλον τάμπλετ ή κινητού. Τον εγκλωβίζεις, νιώθει φυλακισμένος. Παρακολούθησα ας πούμε το "Roma" του Αλφόνσο Κουαρόν τόσο στο Ολύμπιον, όσο και στην πλατφόρμα. Χαώδης η διαφορά στην αίσθηση και στο πολύ ευαίσθητο κομμάτι του ήχου. Βεβαίως όπως όλοι γνωρίζουμε το Νetflix βασίζει τη δυναμική του στις σειρές που προβάλει κι έχουν κερδίσει θαυμαστές από άκρη σε άκρη στον κόσμο. Δε το αφήνει αδιάφορο όμως το Σινεμά.
Έτσι μετά το έργο ζωής του Μεξικανού σκηνοθέτη, που κέρδισε το Oscar Ξενόγλωσσης ταινίας πέρυσι και δεκάδες διακρίσεις παγκοσμίως, φέτος ραντεβού με τις Χρυσές Σφαίρες και τα Χρυσά Αγαλματίδια δίνουν το "Ιrishman" του Μάρτιν Σκορσέζε και το "Μarriage Story" του Νόα Μπόμπακ. Δύο εξαιρετικές ταινίες, μεγάλες σε διάρκεια με εξαιρετικές ερμηνείες. Και το οξύμωρο είναι ότι το νέο κάνει στροφή στο παλιό. Με φιλμ άνω των δύο ωρών και κορυφαίες παραγωγές. Από που να ξεκινήσει κανείς; Από τους σκηνοθέτες, από τον Άνταμ Ντράιβερ, τον Ρόμπερ Ντε Νίρο, τον Αλ Πατσίνο, τη Σκάρλετ Γιόχασον, το ασπρόμαυρο φόντο στο έργο του Κουαρόν;
Κι από τη στιγμή που τα οικονομικά κεφάλαια συνεχώς μειώνονται στη βιομηχανία του σινεμά και μου δίνεται η ευκαιρία να τις παρακολουθήσω έστω για λίγες ημέρες στον κινηματογράφο προσωπικά δεν είμαι εντελώς αρνητικός. Είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Τι θα συμβεί όμως τώρα που στο παιχνίδι μπαίνει η apple κι η disney; Ενδεχομένως να δημιουργηθεί χάος. Θα περιμένουμε και θα το ζήσουμε κι αυτό, γεροί να είμαστε. Προς ώρας προσπαθούμε να μείνουμε σε επαφή με το πάθος μας με κάθε κόστος. Κι όταν τα αποτελέσματα είναι σαν του Ιρλανδού, κακά τα ψέματα δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Αρκεί να παραμείνει έτσι ...
Την ίδια ώρα δεν παύουμε να είμαστε λάτρεις του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Βρισκόμαστε στα Φεστιβάλ, γνωρίζουμε νέους σκηνοθέτες και το έργο τους και στη συνέχεια παρακολουθούμε τη διαδρομή τους. Ανταλλάσουμε κουλτούρα και πολιτιστικά στοιχεία και μέσα από αυτήν την παίδευση το μόνο σίγουρο είναι πως γινόμαστε καλύτεροι. Ισορροπία, το ένα δεν αντικαθιστά, δεν υποκαθιστά, αλλά συμπληρώνει το άλλο. Αναρωτιέμαι κάποιες φορές αν έχει αξία να τα γράφω όλα αυτά, αλλά με το που καθίσω στο πληκτρολόγιο νιώθω πως είναι ιερό μου χρέος προς τον πολιτισμό, την τέχνη και τον εαυτό μου. Ένα ελάχιστο λιθαράκι, ώστε το βράδυ να κοιμηθώ ήρεμος.
Με τα πολλά το Νetflix δικαιώνεται. Και δεν είναι μόνο οι ταινίες σταθμοί που προανέφερα, αλλά και μικρά μικρά διαμαντάκια, ειδικά στην ενότητα των ντοκιμαντέρ, αλλά και στις ταινίες ("Οn my skin", "το αγόρι που δάμασε τον άνεμο"). Προσπαθώ να είμαι σε επαφή. Έχω γράψει για αρκετά απ΄αυτά στη στήλη μας και ειλικρινά ελπίζω στο μέλλον να έχουμε ακόμα περισσότερες αφορμές για συζήτηση πάνω στο κομμάτι της έβδομης τέχνης. Μας κάνει να ξεφύγουμε, να μάθουμε, να παλέψουμε, να σκεφτούμε κι επιτέλους να βρούμε τη δύναμη να δράσουμε. Γιατί οι πράξεις είναι αυτές που μένουν στο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου