Τα Άγρια Αγόρια

Μια ταινία έκπληξη, η οποία συμπεριλαμβάνεται στις λίστες των κορυφαίων φίλων, γνωστών κι ανθρώπων που σέβομαι για τη διαδρομή τους στο σινεμά για το 2019, είναι τα "Άγρια Αγόρια" του Μπερτράν Μαντικό. Ένα απροσδόκητο σκηνοθετικό ντεμπούτο που τάραξε κοινό και κριτικούς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Eπτά Βραβεία σε Φεστιβάλ του κόσμου. Παρακολούθησα αυτό το ιδιαίτερο φιλμ με τη δέουσα προσοχή, ωστόσο δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τους λόγους που συγκινεί και διαγείρει τα πλήθη ειλικρινά.

Μία παρέα εφήβων χαμένοι μέσα στον χρόνο αδυνατούν να ελέγξουν τις ορμές τους κι οδηγούνται στα άκρα. Το αλκοόλ κι η παρορμητικότητα τους φέρνουν ως επακόλουθο ένα έγκλημα πάθους. Άμεσα στήνεται ένα "θεατρικό" δικαστήριο και σύντομα οι πλούσιες οικογένειές τους αποφασίζουν για την τιμωρία τους. "Ευρυμαθείς κατά βούληση, αλλά ουσιαστικά πρόκειται περί βαρβάρων". Ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινάει. Ο Oλλανδός Καπετάνιος που αναλαμβάνει τη συμμόρφωσή τους, τους αντιμετωπίζει σε πρώτη φάση σαν σκλάβους. Είναι αυτή άραγε μία παιδαγωγική μέθοδος, ώστε να αλλάξεις;

Καταγράφεται στην ιστορία του queer σινεμά ως ακόμα μία επαναστατική προσπάθεια, ως ένα σοκαριστικό θέαμα. Το φύλο γίνεται έννοια ρευστή. Ένα ντελίριο σωματικής ηδονής και πνευματικής διέγερσης. Οι σφυγμοί ανεβαίνουν. Οι ρόλοι διαπλέκονται. Οι ισορροπίες ευαίσθητες. Σύγχρονα Διονύσια με σταγόνες παραισθησιογόνου. Aνελέητη εκτόνωση. Μηδενική πραγματική λύτρωση. Καθαρά σαρκικός οργασμός εν μέσω τρελής μέθης. Σαν να βρεθήκαμε στο νησί στον Λωτοφάγων της αρχαιότητας, σε μία προγραμματισμένη πράξη αμνησίας, σε μία προαποφασισμένη καταστροφή.

Μπορώ να αναγνωρίσω την καύλα της εφηβείας, τον αντισυμβατικό χαρακτήρα του έργου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αφουγκραστώ τον ενθουσιασμό. Ναι έχει κάτι πρωτότυπο. Φτάνουμε στα άκρα δίχως αναστολές. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι νεαρές γυναίκες υποδύονται τους πρωταγωνιστές έχει τη γοητεία του, αλλά ορμονικά κι όχι μόνο δεν (μου) κολλάει. "Το νησί μπορεί να είναι ένα στρείδι", μπορεί οι ναυτικοί να του έδωσαν το όνομα "φόρεμα", αλλά η υπόθεση χωλαίνει. Μπορεί να είναι αυτή η τιμωρία; Μπορεί "το μέλλον να είναι απλά ... γυναίκα";

Λυρισμός, ποιητικότητα, γλαφυρές εικόνες. Μία ψευδαίσθηση απελευθέρωσης. Μία έμμεση παραβολή βασισμένη στα έργα του Ιουλίου Βερν και του Ουίλιαμ Μπαρόουζ. Ένα σύμπαν παρορμήσεων. "Τι κοιτάς έκφυλε"; To μεταφυσικό διεισδύει και διαπερνά το πραγματικό. Η φαντασία ξεπερνάει τα συνηθισμένα όρια. Προκαλεί τον θεατή. Είναι από τις ταινίες που δίχως υπερβολή μπορούν να σε κερδίσουν ή να σε χάσουν από την πρώτη κιόλας σκηνή, από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Την ώρα που ο κόσμος μας μεταμορφώνεται με ταχείς ρυθμούς ο Μαντικό επιλέγει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο (δεδομένα) να χτυπήσει ένα καμπανάκι, δηλαδή μία καμπάνα με κοινωνικοπολιτικό ήχο. Μέσα από εξαιρετικά στυλιζαρισμένες εικόνες δημιουργεί τον δικό του μύθο, τη δική του ιστορία. Γροθιά ικανή να τρυπήσει το στομάχι αρκεί να αποφασίσεις να ταξιδέψεις. Το φωτεινό φόντο εναλάσσεται με το ασπρόμαυρο. Δεν κουράζει. Εναλλάκτικο θέαμα. Το δοκιμάσαμε, το γνωρίσαμε ταξιδέψαμε κι ελπίζουμε εσάς να σας αγγίξει περισσότερο.