La Gomera (The Whistlers)

Aπό την Κροατία και το "What a Country" του Βίνκο Μπρέσαν, στη Ρουμανία και το "La Gomera" του Koρνέλιου Πορουμπόιου. Οι Ματιές στα Βαλκάνια στο επίκεντρο. Ο γνωριμός μας σκηνοθέτης, "'Ηταν ή δεν ήταν", "Αστυνομία, ταυτότητα", "Όταν βραδιάζει στο Βουκουρέστι" επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με ένα γκανγκστερικό φιλμ χωρισμένο σε μικρά επεισόδια, ικανό να βασανίσει κινηματογραφικά τον θεατή. Στην προσπάθειά του να ξετυλίξει τον μίτο της πλοκής θα μπερδευτεί, θα κάνει λάθος και τελικά θα παραδοθεί στο τραγούδι των σειρήνων. Τα χαρούμενα πρόσωπα κατά την έξοδο από την αίθουσα ήταν το μεγαλύτερο επιστέγασμα της προσπάθειας.

Ο Κρίστι, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός αφήνει το Βουκουρέστι και μεταβαίνει στα Κανάρια Νησιά με ειδική αποστολή. Έχει λάβει την εντολή να μάθει την τοπική σφυριχτή γλώσσα. Φαινομενικά αποτελεί τον πρωταγωνιστή, στην πραγματικότητα όμως έχει μετατραπεί σε ένα πιόνι ανάμεσα στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Προσπαθεί να ελιχθεί, να συμμαχήσει, να βγει αλώβητος απ΄όλη αυτήν την περιπέτεια. Διακυβεύονται χρήματα και δόξα. Κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει με σαφήνεια αν είναι ο θύτης ή το θύμα. Μέσα σε έναν ασφυκτικό κλοιό παρακολούθησης επιχειρεί να επικοινωνήσει και να βρει σανίδα σωτηρίας στο αδιέξοδο.

Την ώρα που η μία ή η άλλη πλευρά μοιάζει να τον κρατάει στο χέρι, έχει τον τρόπο να ξεγλιστρήσει με δεξιοτεχνία. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα, το αστυνομικό θρίλερ και την μαύρη κωμωδία. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, που η μητέρα βρίσκει όπως καθαρίζει και δωρίζει στην εκκλησία με αφέλεια ένα τεράστιο ποσό για να "σώσει" τον υιό της μέσω προσευχών. Φόρος τιμής στο νουάρ με ανελέητο κυνισμό, νέο-νουάρ ενδεχομένως καθώς εδώ έχουμε έντονο φωτισμό στις στιγμές κορύφωσης.

Ένας κώδικας επικοινωνίας εγκληματιών που μετατρέπεται σε μία γλώσσα έρωτα, μη αντιληπτή από την πλειοψηφία. Όταν πλέον θα επέλθει η κάθαρσις είμαστε έτοιμοι να πάρουμε φυσιολογικά ανάσα. Χωρισμένο σε μικρές ιστορίες με βάση τα πρόσωπα, μου θύμισε το "Petra" του Ισπανού Χάιμε Ροσάλες που παρακολουθήσαμε στο περσινό, 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης. Ο σκηνοθέτης δε ξεχνάει το παρελθόν του, η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Προσεγμένο σε όλα του, από τις αποκαλύψεις του τμήματος.

Από το "Passenger" του Ιggy Pop της αφετηρίας μέχρι το κλείσιμο με την κλασική μουσική ("Τhe Beautiful Blue Danube") o Πορουμπόιου σε έχει δέσμιό του. Δε σου δίνει εύκολες απαντήσεις. Δεν επιλέγει πλευρά. Σε θέτει σε ρόλο πρωταγωνιστή. Τώρα μετά από μιάμισι ώρα πρέπει εσύ να διαλέξεις, αν η αγάπη τελικά κέρδισε κι αν σε ένα σύστημα γκάνγκστερς που όλα γίνονται για τα χρήματα υπάρχει χώρος για συναίσθημα και ρομαντισμό. Μία αχτίδα λάμπει πάνω από τους Κήπους του Κόλπου στη Σιγκαπούρη.