Eπιστροφή στην Belle Epoque

Σάββατο βράδυ, κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον. Ένα Φεστιβάλ ολοκληρώνεται. Αυθόρμητα μέσα σου προσπαθείς να κάνεις έναν μίνι απολογισμό. Επιλέξαμε το "La Belle Epoque" του Nικολά Μπεντός. Aπό τις Κάννες στη Θεσσαλονίκη. Την ώρα που έχεις βυθιστεί σε περισυλλογή έρχεται μία γαλλική κομεντί να απαλύνει τον πόνο της σκέψης. Για κάποιους λειτούργησε ευεργετικά, για εμένα προσωπικά απέτυχε. Καθώς μελετούσα το πρόγραμμα και πριν κάνω τις επιλογές μου περίμενα σίγουρα να δω κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο βαθύ που πραγματικά θα μιλάει για τη "λυτρωτική μαγεία του σινεμά", που είναι ικανό να φωτίσει τις μεγαλύτερες αλήθειες.


Ο Βίκτορ νιώθει το πέρασμά του χρόνου στο σώμα του, αλλά και γύρω του. Τόσο η προσωπική του ζωή, όσο κι η επαγγελματική καριέρα του βυθίζονται ολοένα και περισσότερο. Ο ίδιος αναζητά δύναμη σχεδιάζοντας σκίτσα. Αρνείται να συμφιλιωθεί με το ρεύμα της εποχής, να αλλοτριωθεί, να μισήσει, να ρίξει το επίπεδό του σε ένα ρηχό χιούμορ, που κρύβει ρατσιστικά υπονοούμενα. Τα θεωρεί όλα αυτά τόσο κακόγουστα. Μία νέα εποχή τρέχει, αλλά ο ίδιος επιζητά την λατρεία της νιότης και ανατρέχει νοερά στο παρελθόν. Εκεί αναζητεί στο μπαούλο των αναμνήσεων τον εαυτό του. Νιώθει πως δεν έχει θέση στο σήμερα και ψάχνει την μηχανή του χρόνου που θα τον γυρίσει σε μία ονειρεμένη εποχή. Ως εδώ όλα βαίνουν καλώς ...

Το πράγμα στα δικά μου μάτια αρχίζει να χωλαίνει, όταν αυτό το υπαρξιακό αδιέξοδο, αυτό το αίσθημα κενότητας προσπαθεί να αποδοθεί μέσω μίας μαύρης χλιαρής κωμωδίας για την ματαιότητα των πάντων και την προσπάθεια να κερδίσεις ό,τι νομίζεις πως έχεις χάσει με τους δικούς σου όρους στη σκακιέρα του παιχνιδιού. Ναι ο πρωταγωνιστής συμβιβάζεται, ναι καταφέρνει να έρθει πιο κοντά με όσους αγαπάει. Ναι προσπαθεί να προσαρμόσει τα θέλω του στο σήμερα. Νιώθει ξανά ζωντανός, δημιουργικός, ικανός να φλερτάρει και να ερωτευτεί όπως τότε, αυτά από μόνα τους όμως δεν είναι αρκετά για να φέρουν την επιτυχία. Μαζί με τον δικό του κόσμο, "καταρρέει" κάπου και το φιλμ.

Δυνατό κάστινγκ και καλές προθέσεις-προδιαγραφές. Ίσως να ήταν ιδανική για ένα βράδυ χαλάρωσης σε ένα θερινό σινεμά κάτω από το Αυγουστιάτικο ολόγιομο φεγγάρι. Σε ένα Φεστιβάλ όμως όπως αυτό της Θεσσαλονίκης επιτρέψτε μου να πιστεύω πως δεν ταιριάζει, δεν κολλάει στη φιλοσοφία του κι ας τοποθετήθηκε στην ενότητα των "Ειδικών Προβολών". Και μπορεί πραγματικά να άρεσε στην πλειοψήφια του κόσμου, που κατέκλυσε την κεντρική αίθουσα κι αφιέρωσε την μοναδική του έξοδο την εβδομάδα σε μία προβολή της επετειακής διοργάνωσης. Απόλυτα σεβαστό.

Ο σκηνοθέτης είναι παράλληλα θεατρικός συγγραφέας διαβάζω στο δελτίο τύπου της ταινίας. Αυτό ακριβώς μου έμεινε, μία αξιοσημείωτη θεατρικότητα και παραστατικότητα. Για μεγάλο διάστημα μεταφερόμαστε από το σινεμά στη σκηνή του θεάτρου, ωστόσο εκεί ακριβώς εκτιμώ πως γίνεται μία μεγάλη κοιλιά για την ταινία. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ΄αυτόν τον κόσμο. Ενώ θέλει να πει κάτι σοβαρό χάνεται στο ευήμερο χιούμορ και τις συνεχείς παλινωδίες του νεαρού ζευγαριού. Προς το φινάλε επιστρέφει και πάλι για το επιμύθιο, που δεν είναι άλλο από το μεγαλείο της αγάπης. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες προστριβές κι αν μεσολαβήσουν, αυτή θα νικήσει!