Πέρυσι ήταν το " Πατέρες και Υιοί " του Ταλάλ Ντερκί που ταξίδεψε από το Σάντανς στη Θεσσαλονίκη για να μας διηγηθεί μία πολύ σκληρή ιστορία, φέτος " Οι Χαμένες Ψυχές της Μοσούλης " των Φραντσέσκα Μανόκι και Αλέσιο Ρομένσι που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό, που έχει ως βάση του τη θεματική, " μη μου άπτου ". Δύο ντοκιμαντέρ, που ως ένα βαθμό συνδέονται, με κέντρο φυσικά τα παιδιά, αλλά το κεντρικό τους μήνυμα είναι ελαφρώς διαφορετικό.
Μοσούλη κι η κάθε Μοσούλη στην Μέση Ανατολή και τον κόσμο ολόκληρο. Μία εμπόλεμη ζώνη για χρόνια. Από τη μία ο ιρακινός στρατός από την άλλη οι δυνάμεις του ISIS και στην μέση άμαχα θύματα. Χιλιάδες. Γυναίκες και παιδιά, που δεν το επέλεξαν, απλά έτυχε να γεννηθούν εκεί. Δεν είχαν την ευκαιρία να χαρούν την αθωότητα της ηλικίας τους. Στρατολογήθηκαν σε μέτωπα κι έπρεπε να πολεμήσουν τον " αόρατο εχθρό ". Θυσία τα μεγαλύτερα αγαθά της ζωής, η ίδια η ζωή.
Από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και κατήχησης χρησιμοποιούνται όλα τα όπλα σε νεαρή ηλικία, καθώς διαμορφώνεται η σκέψη του νέου. " Στον άνθρωπο μένει μόνο ό,τι είναι χρήσιμο ". Ουσιαστικά δε δίνεται επιλογή στους μαχητές. Μονάχα να γίνουν μάρτυρες αυτοκτονίας, ώστε να κερδίσουν μία θέση στον Παράδεισο. Βλέπεις παιδιά, ανήλικα παιδιά, κομμένα στην μέση. Είναι παρανοϊκό, είναι τρελό κι όμως τα έχουν κάνει να πιστέψουν, πως έτσι θα κερδίσουν την αιώνια ευτυχία.
Το χειρότερο όλων είναι πως οι ψυχούλες και τα μάτια τους έχουν ποτιστεί με μίσος και μία τρανή διάθεση εκδίκησης, ανεξαρτήτου στρατοπέδου. Οι σκηνές βία είναι κάτι το καθημερινό, σαν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, που δεν σταματάει ποτέ κι ο αριθμός των θυμάτων συνεχώς αυξάνει. Μόνο που εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές και τίποτα δεν μπορεί πια να τις γαληνέψει μετά τα αλλεπάλληλα σοκ. " Εχθροί υπεράνω σημαιών ". Έτσι τους έμαθαν και πώς να αλλάξουν την μοίρα τους;
Η βία, κάθε μορφής γεννά βία. Ακόμα και τώρα που φαίνεται πως ο ιρακινός στρατός έχει κερδίσει στα πεδία των μαχών, οι οικογένειες των μελών του ISIS υποφέρουν. Δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν, δεν είχαν σκοπό να κάνουν. Καμία πρόθεση να πειράξουν, απλά έτυχε οι άντρες, οι πατέρες, τα αδέλφια τους να μολυνθούν με το " μικρόβιο ". Κι αυτή ακριβώς η ιδεολογία μπορεί να νικηθεί μονάχα με μία νέα ιδεολογία και φυσικά όχι με τα όπλα, που απλά δίνουν συνέχεια σε έναν φαύλο κύκλο θανάτου δίχως τέλος.
Δεν υπάρχει νικητής και χαμένος. Αυτό θέλει να μας αφήσει η ταινία ως επιμύθιό της. Γι΄αυτό κι έχει μία γραμμική αφήγηση μέχρι το σήμερα. Δεν παίρνει μέρος, δεν κατακρίνει, μονάχα παρουσιάζει. Στόχος να κρίνει ο θεατής. Γιατί υπάρχει μία εικόνα γενίκευσης, που παρουσιάζεται από το Μέσα Ενημέρωσης, αλλά πολλές φορές σχηματίζεται λανθασμένη άποψη, αν δεν ερευνήσεις σε βάθος την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Το Φεστιβάλ Ντοκιμάντερ δίνει ακριβώς αυτή τη δυνατότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου