Fences

O Nτάνζελ Ουάσιγκτον, στην τρίτη του προσπάθεια, σκηνοθετεί για λογαριασμό του εαυτού του και της Βαιόλα Ντέιβις, το θεατρικό έργο του August Wilson, " Fences ", που κέρδισε Βραβεία, Πούλιτζερ και Τόνυ. Ένα έργο που έφτασε μέχρι την τελική ευθεία των OSCARs και χάρισε το Χρυσό Αγαλματίδιο Β΄γυναικείου ρόλου, στην πρωταγωνίστρια, που πραγματικά έθελξε με την παρουσία της.

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 50΄ στο Πίτσμπεργκ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ένας έγχρωμος, πρώην αθλητής του μπέιζμπολ (T.Mαξσόν), γεμάτος ανεκπλήρωτα όνειρα κι απωθημένα, εργάζεται ως καθαριστής, στη μάχη της βιοπάλης. Έχει πλέον μία κανονική ζωή, παρά τις περιπέτειες του παρελθόντος κι ισορροπεί καθημερινά ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω του. Κοντά του μία σύζυγος υπόδειγμα, στήριγμα, ικανή να πνίξει τις επιθυμίες της, προκειμένου να διατηρήσει στο ακέραιο το οικοδόμημα, που ονομάζεται οικογένεια.

H μεταφορά του έργου από την σκηνή στην Μεγάλη Οθόνη δεν ήταν εύκολη διαδικασία. Η επιθυμία του σκηνοθέτη όμως ήταν, Αφροαμερικάνος να αναλάβει το δύσκολο αυτό φορτίο. Κι αυτός έμελλε να είναι ο πρωταγωνιστής. Δίνεται η ευκαιρία στον θεατή να εντρυφήσει στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, να εμβαθύνει σε όσα βιώνουν και τον αντίκτυπο που έχουν πάνω τους, όσα έχουν προηγηθεί στις ζωές τους. " Κάποιοι χτίζουν τον φράχτη για να κρατάνε τους ανθρώπους έξω απ΄αυτόν κι άλλοι για να κρατάνε τους δικούς τους μέσα ".

Ακριβώς στη δεύτερη κατηγορία ανήκει η Ρόουζ. Mία υπομονετική γυναικά, που έχει μεγαλώσει, περνώντας δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά εκτιμάει όσα της έχει φέρει η ζωή. Είναι ό,τι πιο αισιόδοξο συναντάμε σε ολόκληρο το φιλμ. Από την άλλη, ο κυνικός Τρόι, αρνείται να αποδεχθεί, ότι ο κόσμος γύρω του συνεχώς αλλάζει κι ότι κι ο ίδιος έχει κάνει λάθη. Εξωτερικεύει την οργή του για την " άδικη " καθημερινότητα, στο πρόσωπο των γιο του. Στον αδελφό του (Μ.Williamson), που έχει χάσει τα λογικά του, οφείλει την τύχη του, ενώ τη φωνή της λογικής αποτελεί, ο φίλος του (St. Henderson), που κάνει την απέλπιδα προσπάθεια να τον επαναφέρει στην τάξη, πριν τα διαλύσει όλα, όταν αντιλαμβάνεται, πως έχει λοξοδρομήσει.

Κοινό στοιχείο είναι, ότι το παρελθόν κυνηγάει συνεχώς τους δύο πρωταγωνιστές. Τον Τρόι, με τον γιο του. Έχει το ταλέντο να γίνει επαγγελματίας αθλητής, αλλά ο ίδιος δεν αντέχει να τον δει να τον ξεπερνάει ή να περνάει όσα ο ίδιος, κατά την περίοδο της ενηλικίωσής του και τη Ρόουζ, με την κατάσταση, που επικρατεί στην οικογένεια κι ουσιαστικά αναβιώνει τον εφιάλτη, που έζησε μεγαλώνοντας, έχοντας αδέλφια από διαφορετικούς γονείς. Συγκλονιστικό το ξέσπασμα της, λίγο πριν το φινάλε. Όσο δύσκολα τα πνίγει μέσα της, τόσο εύκολα βγαίνουν σκληρά λόγια. Όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, το ποτάμι δεν έχει γυρισμό.

Κι όμως το μεγαλείο της ψυχής την οδηγεί στη συγχώρεση. Ο φράχτης υποδηλώνει μεταφορικά τα όρια. Κάποιοι τα ξεπερνούν. Υπάρχει η θετική έννοια αυτού, η τόλμη κι η αρνητική του, η έλλειψη σεβασμού. Στο τέλος, ο καθένας όμως παίρνει ό,τι αξίζει. Οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τους κι αυτές τους κυνηγούν, τους στοιχειώνουν.

Έργο ικανό να αγγίξει τον θεατή, να τον θέσει σε ρόλο πρωταγωνιστή και να τον κάνει να σκεφτεί, πως θα αντιδρούσε ο ίδιος, κάτω απ΄αυτές τις ομολογουμένως ιδιάζουσες συνθήκες. Ένα οικογενειακό δράμα, με αιχμές για τον ρατσισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τα " δεινά " του έγγαμου βίου. Με δύο σπουδαίες ερμηνείες και δευτερεύοντες ρόλους, που προάγουν την πλοκή και μας οδηγούν στο φινάλε, εκεί που δεν χωρούν εγωισμοί και καμία διάθεση εκδίκησης.