Το πρόβλημα του μπούλινγκ είναι δυστυχώς μάστιγα της εποχής μας. Πριν λίγο καιρό ένας συμπατριώτης μας, ο Βαγγέλης έχασε τη ζωή του απόρροια εκφοβισμού και συνεχών βιοπραγιών. Ο Φιλανδός σκηνοθέτης, Άρτο Χάλονεν, μέσα από ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ δίνει ένα μήνυμα ζωής, υπομονής κι επιμονής. Ο βασικός πρωταγωνιστής (Λάουρι), βιώνει τη δίνη από την παιδική ηλικία. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι πως εξουσία δεν του ασκούν αγύρτες, αλλά άτομα ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, που έκριναν πως είναι ευάλωτο. Κάποια στιγμή η πίστη στον Θεό κι η συνεχής ταπείνωση δίνει την θέση της στην οργή, την πρόθεση εκδίκησης και την πλήρη απαξίωση των άλλων ανθρώπων. Μία αθώα ψυχή γέμισε κακία. Η εύκολη λύση είναι η αυτοκτονία ή να πάρεις ένα όπλο και να "καθαρίσεις" τον κόσμο (μαύρη οργή), η δύσκολη, η λευκή οργή, κι ο άθλος με την τιθάσευσή της, που ισοδυναμεί με αυτοσυγκράτηση, αναγνώριση του προβλήματος κι αντιμετώπισή του. Όπως ο ίδιος ο πρωταγωνιστής εκμυστηρεύεται ο αθλητισμός, οι ψυχοθεραπείες κι η φιλομάθεια τον έσωσαν. Σήμερα είναι ένας επιτυχημένος ψυχολόγος, ακαδημαϊκός και δίνει αγώνα για την ευαισθητοποίηση και τον παραδειγματισμό των νέων στα σχολεία. Σε χώρες όπως η Φιλανδία, η Σουηδία, η Δανία, η κατάθλιψη είναι σύνηθες φαινομένων κι οι αυτοκτονίες πληθαίνουν από χρόνο σε χρόνο για μία σειρά από λόγους κι όμως αυτός έδειξε δυνατός, έζησε και δεν εκδικήθηκε. Μεγαλείο ψυχής. Όπως και το ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή, επιβάλλεται να προβληθεί στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα για να μην θρηνήσουμε αλλά θύματα, τουλάχιστον από τέτοιου είδους περιστατικά. Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να τονίσω, πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όταν το πρόβλημα ξεκίνησε και πριν πάρει διαστάσεις, η απουσία του πατέρα ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Αν ήταν στη ζωή η εξέλιξη κι όχι η κατάληξη θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου