Once Upon a Time... in Hollywood

Μία φορά κι έναν καιρό ... Έτσι συνηθίζεται να ξεκινούν τα παραμύθια. Με αυτά μεγαλώσαμε λίγο ή πολύ όλοι μας. Και όσο περνούσαν τα χρόνια μας κέρδιζε σταδιακά η μεγάλη οθόνη. Το ταξίδι ολοένα κι ομορφότερο, με το πάθος να μεγαλώνει, να γίνεται μανία, να εξελίσσεται σε ψυχαναγκασμό, σε άτακτη και συνεχή ανάγκη για δημιουργία. Ένας από εμάς είναι ο Κουέντιν Ταραντίνο. Στην ένατη μεγάλου μήκους ταινία διάρκειας τριών ωρών, την οποία δούλεψε για πέντε χρόνια και ξεκίνησε αρχικά ως μυθιστόρημα, μπορούμε να πούμε πως δεν μιλάμε απλά για έναν φόρο τιμής στα δικά του ιδεώδη, ιδανικά κι εμμονές, αλλά για μία στοχαστική διεύρυνση των οριζόντων και τελικά ένα έργο βαθύτατης ωριμότητας και σοφίας για τον κινηματογράφο και τον κόσμο του τότε και του σήμερα.

Επιστέγασμα βαθιάς γνώσης μέσα από την εμπειρία και μία πορεία ετών στην πρώτη γραμμή. Βαθιά προσωπικό, ρομαντικό, ηδονιστικό. Μία διαδρομή μνήμης και ταυτόχρονα ένα γράμμα αγάπης και τρέλας σε όλους εμάς και φυσικά στους επόμενους. Σαν ένα οδοιπορικό αναζήτησης στο παρελθόν, σαν ένα ταξίδι για να θυμηθεί και να γράψει το δικό του έργο ζωής, όπως ο Αλφόνσο Κουαρόν με το "Roma". Τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το ψεύτικο, στην πραγματικότητα και τον μύθο γίνονται δυσδιάκριτα κι εκεί ο σκηνοθέτης σε έχει ήδη υπνωτίσει και σε μεταφέρει στον δικό του κόσμο. Πρέπει να επιβιώσεις. Πρεμιέρα στις Κάννες με την αίθουσα να παραληρεί με χειροκρότημα διάρκειας επτά λεπτών.

Το 1969 είναι μία χρονιά με γεγονότα που συντάραξαν τον κόσμο. Από τον Μάη του 68΄στην Ευρώπη, στον πόλεμο του Βιετνάμ, στους Χίπεις και στη δολοφονία της Σάρον Τέιτ, σύζυγο του Ρομάν Πολάνσκι από την "Μanson Family". Εδώ μπορεί να έχουμε ένα μικρό κενό, οπότε για να είμαστε 100% μέσα, ίσως πρέπει να κάνουμε μία μικρή ιστορική αναδρομή. 9 Αυγούστου 1969. Λος Άντζελες ... Χόλιγουντ. Ένας παρακμάζων αστέρας του σινεμά αναζητεί σανίδα σωτηρίας, σε εφήμερες σειρές της tv και σποτάκια. Όσο δεν κάνει το άλμα στην καριέρα του, τόσο βυθίζεται στο αλκοόλ και τις ανασφάλειές του, καθώς η ευμετάβλητη ψυχολογία του δεν τον βοηθάει να βρει ισορροπία. " Αν έχει σπίτι στο Λ.Α., ανήκεις στο Χόλιγουντ". Δίπλα πάντα του ένας πιστός φίλος, ο κασκαντέρ του. Πιο έτοιμος από τον συνοδοιπόρο του, γεμάτος άμυνες. Έχει συμβιβαστεί με την μοίρα του και αντιμετωπίζει κάθε συγκυρία με αξιοσημείωτη ψυχραιμία, μακριά από τη ρηχότητα που χαρακτηρίζει την "υψηλή" κοινωνία.

Οι δύο τους είναι "κάτι παραπάνω από αδέλφια και κάτι λιγότερο από σύζυγοι", όπως ακούγεται απόλυτα εύστοχα. Ένας ύμνος στην ανδρική φιλία μέχρι το φινάλε. Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην επανεμφάνισή του με το Όσκαρ Α΄ανδρικού ρόλου στο "Revenant"  και Μπραντ Πιτ ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, ως ο απόλυτος αντι-σταρ, που ξέρει καλά να κρύβει τα ένοχα μυστικά του παρελθόντος. Πλάι τους στη διπλανή πόρτα, η Μάργκο Ρόμπι. Η " νέα μούσα" του Ταραντίνο. Ακτινοβολεί και μιλώντας ελάχιστα μεταφέρει μία αύρα αισιοδοξίας για το μέλλον. Οι διαδρομές της ανερχόμενης σταρ, Τέιτ και του Ρικ είναι παράλληλές, όπως δεν τέμνονται στην καθημερινότητα παρ΄ότι γείτονες, έτσι ποτέ δεν καταφέρνει ο Ρικ να πρωταγωνιστήσει στο σινεμά. Διπλός παραλληλισμός.

Πιστή απεικόνιση της εποχής. Διαρκής βοή στο κέντρο, ειδήσεις στο ραδιόφωνο, προσεγμένες λεπτομέρειες, western πάνω και κάτω από το κάτοπτρο, διαρκής ακροβασία μεταξύ φανταστικού και αληθινού. Η φωτογραφία του Ρόμπερτ Ρίτσαρτσον κι η εξαιρετική μουσική με συνεχείς εύστοχες εναλλαγές εκτοξεύουν την αδρεναλίνη. Αυτή η κάντιλακ μήπως σας θυμίζει κάτι; O Mάικλ Μάντσεν επιτέλους δεν πεθαίνει, μένει ζωντανός! Ο Bruce Lee απομυθοποιείται με τον πιο αστείο τρόπο. Περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Άλλωστε όλες οι μαρτυρίες μιλούν για κάτι παραπάνω από αρμονική συνύπαρξη Πιτ και Ντι Κάπριο καθ΄όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Οι άνθρωποι όσο σκληρό κι αν είναι γερνούν. Είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Κανείς δε νίκησε τον χρόνο. Σημασία έχει όταν έρθει η ώρα της αποχώρησης να έχεις αφήσει έργο για να ξεκινήσουν οι επόμενες γενιές ακριβώς από εκεί που σταμάτησες και να συνεχίσουν. Κουέντιν Ταραντίνο, Αλ Πατσίνο κοιτούν τον χρόνο και ετοιμάζονται να δώσουν τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές. Μία τελετή μυσταγωγίας, γεμάτη σεβασμό για όσα μας πρόσφεραν. Ο θεατής ενεργοποείται καθολικά. Τα μάτια του, το σώμα του, οι αισθήσεις του. Από το σαρδόνιο χιούμορ μέχρι το απόλυτα αίσθημα της ματαιότητας η απόσταση είναι μικρή. Στο χέρι σου πως θα διαχειριστείς την κατάσταση. Με χαρά ή λύπη;

Από το Pulp Fiction και τον Χρυσό Φοίνικα του 1994 στο 2019. Μία άλλη εποχή. Μία νέα εποχή. Έρχεται και ξεπερνάει την παλαιότερη, που όμως είναι χρέος μας να μη σβήσει από την μνήμη. Άκρως ελεγειακό με λεπτή κορύφωση κι ένα ολιγόλεπτο κρεσέντο γεμάτο ένταση, που συνειρμικά μας φέρνει στο μυαλό το έγκλημα μίσους που σημάδεψε το Χόλιγουντ το 1969. Δεν ολοκληρώνεται όμως εκεί. Πότε φτάνει στο τέλος η τανία κι αν θέλετε κι η ζωή γενικότερα; Η ελπίδα πρέπει να μείνει ζωντανή, σαν τη φωτιά που καίει. Το παιδί συμβολίζει το μέλλον κι είναι μόλις οχτώ. Διαβάζει, διψάει για μόρφωση και πολιτισμό ... Βασανιστείτε-Απολαύστε-Λυτρωθείτε, τα λόγια περιττά!