Το καλοκαίρι είναι μία μελαγχολική εποχή. Ειδικά όταν είσαι αναγκασμένος να το περάσεις στην πόλη. Σε μία πόλη δε, στην οποία κατοικείς καθ΄όλη τη διάρκεια της χρονιάς κι επί 25 συναπτά έτη. Μέσα στη χρονιά δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Οι ρυθμοί της ημέρας, της καθημερινότητας σε συνεπαίρνουν. Ξεχνιέσαι. Μάχη ολκής. Βλέπω πρόσωπα γνώριμα, αναλοίωτα στον χρόνο ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνονται. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ κάποια πράγματα και να συμβιβαστώ με μία νοσηρή κατάσταση. Προβληματισμός και μία κυρίαρχη μιζέρια, που θέλοντας και μη, όσο ισχυρές αντιστάσεις κι αν έχουμε, μας επηρεάζει. Τα γεγονότα των ημερών συνταρακτικά. Μας θυμίζουν ωστόσο, ότι ακόμα είμαστε άνθρωποι. Κι ευτυχώς ακόμα αξίες, όπως η αλληλεγγύη κι η αλληλοβοήθεια δεν έχουν χαθεί ... Μία αλλαγή κρίνεται επιβεβλημένη. Να υπάρχει μέτρο σύγκρισης με την πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Μία νέα εμπειρία. Κι όταν νιώθεις τόσο έτοιμος και κάτι σε κρατάει πίσω, τρελαίνεσαι. Η φλόγα πια δεν μπορεί να σβήσει και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Και κάθε μέρα το βάρος πολλαπλασιάζεται, μέχρι να έρθει το επόμενο βήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου