H Λουίζ τον Χειμώνα

Τα animation μοιάζουν να έχουν την τιμητική τους το 2017. Μετά τη Κόκκινη Χελώνα, το Εγώ ο Κολοκυθάκης, το Zootopia, ακόμα μία ταινία με αυτό το στυλ, μου κέντρισε την προσοχή. Κατά τη διάρκεια του 18ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Ελλάδα, επέλεξα να δω τη " Λουίζα τον Χειμώνα ". Πρόκειται για μία ωδή στη δύναμη του ανθρώπου να ζήσει, αντιμετωπίζοντας τις νόσους της εποχής. Και δε μιλώ για τις ασθένειες, ιατρικού χαρακτήρα, αλλά γι΄αυτές που σημαδεύουν ανεξίτηλα τη ψυχή.

Η πρωταγωνίστρια είναι μία ηλικιωμένη κυρία που χάνει το τελευταίο τρένο για την πόλη. Η περιοχή ερημώνει. Μένει, λοιπόν, στο τουριστικό θέρετρο που την φιλοξένησε το καλοκαίρι, μόνη κι αβοήθητη. Εκεί θα περάσει έναν δύσκολο χειμώνα. Πρέπει να προστατευθεί από το παλιρροικό κύμα, που θα πλήξει την περιοχή. Αντιμετωπίζει την κατάσταση ψύχραιμα, σαν ένα στοίχημα ζωής, μην έχοντας κι άλλη επιλογή. Προσδοκά, πως έστω τα Χριστούγεννα θα έρθει κάποιος να τη δει.

Οι ελπίδες της σύντομα αποδεικνύονται φρούδες. Η μοναξιά, η αποξένωση, η εγκατάλειψη του σύγχρονου κόσμου είναι τα ευαίσθητα θέματα που θίγονται πετυχημένα από τον Jean-François Laguionie. Ο σκηνοθέτης κάνει το απλό, να φαίνεται μεγαλειώδες. Πράγματα που βιώνουμε καθημερινά και δεν τα συνειδητοποιούμε. Ο καιρός περνά σαν χείμαρρος κι εμείς πολλές φορές παρασυρόμαστε.

Το έργο δεν αφορά μόνο ανθρώπους, πρεσβύτερους σε ηλικία. Δεν έχει όρια. Όπως κι οι σχέσεις μεταξύ τους. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, ο παράγοντας έκπληξη έχει περιοριστεί. Η ελπίδα, ωστόσο κρατά το άτομο ζωντανό. Γενιές επί γενεών έζησαν με αυτό τον τρόπο και μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους, είχαν έναν κρυφό ανεκπλήρωτο πόθο. Στα δικά μου μάτια το έργο αφορά την Ελλάδα κι όλη την Ευρώπη. Δίνει συνεχή μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση.

Η επιστροφή στη φύση, η ιδέα του να γίνουμε αυτάρκεις για να επιβιώσουμε, η συντροφιά ενός ζώου, ενός σκύλου, που από την αρχαιότητα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Κάπως έτσι γίνεται μία μεγάλη μεταστροφή. Κι από την μεγαλύτερη τιμωρία, την μοναξιά, η Λουίζ επιλέγει η ίδια την πορεία που θα χαράξει. Συμβιβάζεται με την αλήθεια και γίνεται τρόπος ζωής. Πιστός συνοδοιπόρος, μόνο ο " παππούλης ".

Θα έρθει το επόμενο καλοκαίρι. Η αποβάθρα του Biligen θα γεμίσει και πάλι κόσμο, ο δρόμος όμως προδιαγεγραμμένος. Η μοναχική ζωή είναι πλέον επιλογή. Αφού άντεξε τον Χειμώνα, τίποτα δεν τη φοβίζει, δεν την τρομάζει πια. Μέτρησε τις δυνάμεις της σε μία δύσκολη εποχή και κέρδισε. Ακόμα κι αν νιώθει τύψεις για τυχόν λάθη της στο παρελθόν, το ποτάμι δεν έχει επιστροφή.