Nocturnal Animals

Ο Τομ Φορντ είναι μία πολυδιάστατη προσωπικότητα. Δραστηριοποιείται κυρίως στο χώρο της μόδας,ως σχεδιαστής κι αυτή είναι μόλις η δεύτερή του ταινία, μετά το " A single Man ", εφτά χρόνια πριν. Aν είναι όμως να κάνει μία σπουδαία ταινία την δεκαετία, χαλάλι του. Σκηνοθετεί το Nocturnal Αnimals, βασισμένο στο μυθιστόρημα του, Όστιν Ράιτ, " Tony and Susan " (1993). Κέρδισε το μεγάλο βραβείο στη Βενετία, υποψήφιο για Χρυσές Σφαίρες, ενώ έφτασε μέχρι την τελική φάση των Oscars.

Μία διάσημη γκαλερίστα μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης, η Σούζαν Μόρροου έχει όλα τα υλικά αγαθά και την αναγνώριση του κοινού, της λείπει όμως η αληθινή ευτυχία, που δεν αγοράζεται. Εγκλωβισμένη μέσα σ΄έναν προβληματικό γάμο, βιώνει την απόλυτη μοναξιά κι αναλώνεται σε ανούσιες συναναστροφές για να καλύψει το κενό. Στα όρια της κατάθλιψης, έρχεται να την ταράξει συθέμελα, ένα ακυκλοφόρητο βιβλίο, που τις στέλνει, ο πρώην σύζυγος της, Έντουαρντ Σέφιλντ, δεκαπέντε χρόνια μετά τον χωρισμό τους, με προσωπική αφιέρωση.

Ουσιαστικά παρακολουθούμε δύο ιστορίες, τη μία μέσα στην άλλη. Από την μία ένα υπαρξιακό δράμα κι από την άλλη ένα αστυνομικό θρίλερ, που ξεκινά από μία οικογενειακή τραγωδία. Tις ενώνει η λέξη ΕΚΔΙΚΗΣΗ, με την μεταφορική και την κυριολεκτική σημασία αντίστοιχα. Η ψυχολογική κατάσταση της Σούζαν είναι ικανή από μόνη της, να την φέρει σε τέλμα. Ξεκίνησε να διαβάζει από περιέργεια το βιβλίο, αναλώθηκε όμως σε μία μυθοπλαστική ιστορία, βυθίστηκε και το τελείωσε, μέσα σε λίγες, " εφιαλτικές " για την ίδια, ώρες.

Συνειρμικά έρχονται στο μυαλό της, όλα τα λάθη του παρελθόντος και τη στοιχειώνουν. Πως υποτίμησε τις ικανότητες του Έντουαρντ, τον τρόπο, που τον άφησε, όσα πέρασαν μαζί και καταλήγει στο συμπέρασμα, πως οι αποφάσεις της, κάθε άλλο, παρά σωστές ήταν. Μάλλον ο ρομαντισμός χωρούσε στη ζωή της, παρά την ταξική διαφορά και τώρα, μετά μεγάλης λύπης, το συνειδητοποιεί. Μία θλίψη την κυριεύει, αναζητεί την λύτρωση. Θέλει να επανορθώσει και να καλύψει το χαμένο χρόνο.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, τονίζει, πως η Σούζαν είναι ο ίδιος, εννοώντας προφανώς τα αδιέξοδα στα οποία περιέρχονται άνθρωποι, που φαινομενικά, τα έχουν όλα,  είναι πετυχημένοι κι αναγνωρισμένοι, δεν έχουν όμως εκείνα τα μικρά, τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, που δίνουν χρώμα στη ζωή. Ίσως γι΄αυτό κάνει την ταινία, για να εξωτερικεύσει τον εσωτερικό του κόσμο. " Πάλεψα με τον εαυτό μου, πάνω στο έργο ".

Πρόκειται για ένα ταξίδι αντιθέσεων. Από την Σούζαν και τον Έντουαρντ. Στον πλούτο της Δύσης (σοφιστικέ, Νέα Υόρκη) και τον αγροτικό Νότο (Τέξας), στο φως και το σκοτάδι, τον πολιτισμό, την εξουσία. Όλα με υποδειγματικό τρόπο. Ένα παζλ, που ο θεατής, θέλοντας και μη, γίνεται κομμάτι του κι εμπεριέχει όλες τις εκφάνσεις της ζωής, την αγάπη, τον έρωτα, την απογοήτευση, τη βία.

Με εξαιρετικά πλάνα, καθ΄όλη τη διάρκεια και τρομερές ερμηνείες, από Amy Adams, Michel Shannon (υποψήφιος για OSCAR β΄αντρικού ρόλου) και Jake Gylenhaal, καθηλώνει άπαντες, εκτός κι αν χαθούν, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία. Συνεχείς αλληγορικές σκηνές, λεπτή σύνδεση παρόντος-παρελθόντος, έντονοι παραλληλισμοί.

Κι η αγωνία κορυφώνεται, όσο πλησιάζουμε στην τελευταία σκηνή. Κι εκεί που θα μπορούσαμε να έχουμε ένα happy end, γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Απόλυτη σιωπή, απόγνωση, μόνη στη ζωή, μην έχοντας πλέον επιλογή. Πίστεψε πως θα έχει τη δεύτερη ευκαιρία, η ζωή όμως δεν της την έδωσε. Κι εδώ που τα λέμε, ίσως να μην της άξιζε ...