Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σαφές, ότι είναι δομημένο σε σάθρα θεμέλια. Η πίεση γίνεται έντονη, όταν σου επιβάλλουν να είσαι αριστούχος από νεαρή ηλικία, ενώ μεγαλώνοντας οι ευθύνες αυξάνονται. Πολλοί θεωρούν πως οι Πανελλήνιες εξετάσεις εκεί ο μεγαλύτερος γολγοθάς. Εξαρτάται σε ποια σχολή θα περάσεις. Ποια θα είναι η επιτυχία σου. Δυστυχώς όμως εν μέσω οικονομικής κρίσης, δεν υπάρχει το "θέλω", η κλίση, το τάλαντο, η επιλογή, παρά μόνο το "πρέπει", η επιβίωση. Να σπουδάσουμε, κάτι το οποίο θα μας επιτρέψει να ζήσουμε στην χώρα μας και να μην μεταναστεύσουμε, όπως χιλιάδες νέοι. Αυτός είναι ο μοναδικός στόχος, στη σημερινή Ελλάδα. Πέρασα από το παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης, από την γυμναστική ακαδημία και κατέληξα στην Φαρμακευτική, για να διεκδικήσω αυτό το δικαίωμα. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Ιούνιος, περίοδος εξεταστικής. Κάποιοι το απολαμβάνουν, άλλοι, μαζί κι εγώ, νεκρώνονται ως προσωπικότητες, προκειμένου να διαβάσουν. Δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα εποικοδομητικό. Να γράψουν, να γυμναστούν, ούτε να χαμογελάσουν. Μία επίγεια κόλαση μπροστά στα μάτια μας, μέσα στην ψυχή μας. Κι όλο αυτό το υπομένουμε σαν κάτι φυσιολογικό. Ίσως τελικά αυτό μας αξίζει, αφού δεν επαναστατούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου