Το πάθος μου για το cinema ήρθε νομοτελειακά θα έλεγα να ακολουθήσει το αντίστοιχο για τη μουσική. Κι αν για τον κινηματογράφο, μόνος μου βρήκα τα απαιτούμενα ερεθίσματα και τα καλλιεργώ, όσο το επιτρέπει η αδυσώπητη καθημερινότητα, με τη μουσική η σχέση μου είναι θα έλεγα, κάπως, κληρονομική.
Ο πατέρας μου ασχολήθηκε παίζοντας για χρόνια, μου έδωσε ακούσματα κι εγώ ο ίδιος επηρεασμένος από έναν φίλο ξεκίνησα να παίζω κλασική κιθάρα στα τέλη του δημοτικού περίπου. Άργησα, οφείλω να ομολογήσω. Κάποια στιγμή σταμάτησα για προσωπικούς λόγους, αλλά ποτέ δεν έκοψα τον ομφάλιο λώρο με την αυτήν την μορφή τέχνης.
Όταν, λοιπόν, άρχισα να ασχολούμαι με τον κινηματογράφο, έχοντας πλέον ως πάτημα την εμπειρία μου από τη μουσική, έφτασα γρήγορα στο συμπέρασμα, πως αυτές οι δύο τέχνες πάνε μαζί κι η μία ντύνει με τρόπο μαγικό την άλλη, τις περισσότερες φορές βέβαια η μουσική το σινεμά. Δεν είναι άλλωστε λίγα τα κομμάτια που συνδέθηκαν με μία ταινία, ως soundtrack κι άφησαν εποχή.
Συμπλέκονται κι αλληλεπιδρούν τόσο έντονα η εικόνα κι ο ήχος, που ο θεατής μένει καθηλωμένος, μουδιασμένος, ταξιδεύει. Το έχω νιώσει κι είναι απίστευτο συναίσθημα, που δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ με λέξεις.
Παρά το συμβατικό ρεύμα της εποχής, έχω επιλέξει να παρακολουθώ ταινίες στον Κινηματογράφο. Δεν με αγγίζει η οικονομική κρίση, από την σκοπιά, ότι τα χρήματα θα τα φάω σε έναν παραπανίσιο καφέ, εκεί τουλάχιστον πιάνουν τόπο, λέω μέσα μου. Δεδομένα, μοιραία, έρχεται η στιγμή που θα δω και κάποιο έργο στον υπολογιστή μου, αλλά επειδή το σινεμά στη μεγάλη οθόνη το γνώρισα, εκεί θέλω να το ζήσω.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ καλή χρονιά σε όλους εσάς που θα διαβάσετε το κείμενο, με υγεία κι ευτυχία για εσάς και τις οικογένειές σας. Μην εγκαταλείπετε τον πολιτισμό, κάθε μορφή του, αυτός μας κράτησε ζωντανούς μέσα στα χρόνια ως ανθρωπότητα, αυτός μας διαφοροποιεί από τα αλλά ζώα κι αυτός θα μας σώσει. Καλό σας βράδυ ...
Το βαλς των χαμένων ονείρων-Μάνος Χατζηδάκις
https://youtu.be/5q9H2cd36RU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου