Το Μακεδονικόν είναι ένας από τους ιστορικότερους Κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης. Από την παιδική ηλικία με τον θείο μου, Θανάση κάθε φορά που περνούσαμε δε χάναμε ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κάποια ταινία. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά αυτή η αίσθηση έμεινε μέσα μου. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να σβήσει ως σημείο των καιρών, συνέπεια κρίσης οικονομικής αλλά κυρίως αξιών. Η πανδημία επιτείνει το πρόβλημα, αρκετοί στράφηκαν στις πλατφόρμες και προτιμούν την ασφάλεια του σπιτιού, θυσιάζοντας την μαγεία της μεγάλης οθόνης.
Μπορώ να δικαιολογήσω τον καθένα. H εποχή είναι δύσκολη και τα νούμερα αμείλικτα. Συνεχίζω να προτιμώ τα σινεμά. Τα θεωρώ ασφαλή. Αρκετοί έχουν διαφορετική άποψη. Σεβαστή επίσης. Έχω τοποθετηθεί σε διάφορα διαστήματα κι όσοι με γνωρίζουν καλά το έχουν ακούσει κι από κοντά πως μία αλλαγή συντελείται όσον αφορά το κοινό που σήμερα μπαίνει στην αίθουσα. Είμαι κάθε εβδομάδα σε δύο ή περισσότερες προβολές. Συναντώ καινούρια πρόσωπα και νέους ανθρώπους, μικρότερους από εμένα. Τα προηγούμενα χρόνια πάνω σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση έγινε μία προσπάθεια στην Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης, δηλαδή να έρθουν ολοένα και νεότεροι.
Μετά από ενάμισι χρόνο αναγκαστικού εγκλεισμού και κλειστών σινεμά, αυτοί όχι μόνο δε χάθηκαν δεξιά κι αριστερά, αλλά επέστρεψαν δριμύτεροι. Ήταν στο "Ατυχές Πήδημα ή παλαβό πορνό", ήταν στο "Titane", ήταν στις "Παράλληλες Μητέρες", ήταν στο Φεστιβάλ της πόλης, ήταν στο "Benεdetta" και σήμερα στην πρεμιέρα της ταινίας του Wes Anderson στο Μακεδονικόν. Είδα πάνω από 40 παιδιά να περιμένουν με αγωνία να μπουν στο σινεμά. Αντίκρισα κόσμο που πρώτη φορά ερχόταν στο συγκεκριμένο μέρος και ελπίζω να του άρεσε και να γίνει μόνιμος επισκέπτης.
Στη ζωή κάποια πράγματα ξεπερνούν τα εισιτήρια, τα νούμερα και το απόλυτα οικονομικά σκέλος. Έχουμε ανάγκη μία νέα γενιά, που θα "θυσιάσει" ένα ποτό και μία βραδινή έξοδο για να πάρει ένα μάθημα απ΄αυτά που δε συναντάει σε σχολεία και αμφιθέατρα. Δεν είναι μόνο η ψυχαγωγία, η παρέα κι όλα τα συναφή, είναι και το περιεχόμενο που σου δίνει ένα έργο αυτού του επιπέδου. Θα δημιουργηθούν σκεπτόμενοι χαρακτήρες, δυνατές προσωπικότητες. Η χαρά μου είναι μεγάλη. Ελπίζω έτσι να φύγει ο Δεκέμβριος με μία θετική αύρα, τη στιγμή που συνέχεια πληροφορούμαστε μακάβρια νέα.
Το περίμενα. Ήλπιζα πως θα συμβεί. Διαπιστωμένα αυτή η ηλικιακή ομάδα βγαίνει. Πρέπει να καταφέρουμε να τη στρέψουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Την ώρα που τα παραδοσιακά σινεμά της πόλης αδειάζουν από ένα θα λέγαμε "προνομιακό κοινό" ηλικίας 45-70 που δικαιολογημένα ως έναν βαθμό φοβάται, η απάντηση έρχεται από μία νέα γενιά που θέλει να ζήσει. Το στοίχημα είναι με έναν τρόπο αυτό να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς του. Μία φορά στις δύο εβδομάδες, μία τον μήνα; Να υπάρχει όμως πάντα ως εναλλακτική στο πρόγραμμά τους.
Για τους περισσότερους δεν υπάρχει ως επιλογή. Το αγνοούν. Αυτό είναι το μεγάλο κρίμα. Από την αρχή της σεζόν γεννιέται μία ελπίδα σταδιακά. Έγραψα αναλυτικά σε ποια έργα είδα ισχυρή παρουσία τους. Αυτός ο αέρας ανανέωσης πρέπει να μείνει ζωντανός και θεωρώ πως θα μείνει, θα τα καταφέρουμε. Όσον αφορά την ταινία, γιατί αρκετοί ήδη μου έχετε γράψει πως περιμένετε ένα σχόλιο, θα τα πούμε κατά τη διάρκεια της αυριανής ημέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου