Τα Χριστούγεννα είχαν παρέλθει, ο χρόνος είχε αλλάξει, ο Ιανουάριος σιγά σιγά μας αποχαιρετούσε και ξαφνικά στην καθημερινότητά μας μπήκε ο κορονοϊός. Μπορεί ακόμα τότε να ήταν μακριά, ωστόσο δεν άργησε να φτάσει στην πόρτα μας. Από τις Απόκριες κατανοήσαμε πως περνάμε σε μία νέα πραγματικότητα. Τη Καθαρά Δευτέρα αναβλήθηκε το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης κι ακολούθησε βαθμιαία το καθολικό lockdown σε παγκόσμια κλίμακα. Ο κόσμος άντεξε. Το καλοκαίρι μας βρήκε νικητές. Το τέλος του όμως και το Φθινόπωρο μας πλήγωσαν βαθιά. Ο χειμώνας με βρήκε στο μάτι του κυκλώνα.
Αποτελεί μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα αυτή που παρουσιάζεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και μία άλλη αυτή που βιώνουν όσοι εργάζονται αυτό το διάστημα στα νοσοκομεία σε ολόκληρη την επικράτεια. Δεν υπάρχει ωράριο, δεν υπάρχει ξεκούραση, υπάρχουν μόνο αριθμοί κι απέλπιδες προσπάθειες των ανεκπαίδευτων ιατρών και νοσηλευτών σε αυτές τις ιδιάζουσες συνθήκες να σώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν. Κάθε άλλο παρά τυχαίο άλλωστε πως το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού κολλάει τον ιό με αποτέλεσμα οι κλινικές να αποδεκατίζονται από μονάδες.
Οι υπόλοιπες κλινικές στο περιθώριο με προσωπικό ασφαλείας εκ περιτροπής. Τα χειρουργεία πλην των απολύτως απαραιτήτων σε αναστολή-αναβολή. COVID-1, COVID-2, COVID-3 και πάει λέγοντας. Όλο και περισσότερες. Άδεια δωμάτια αναμονής, θάλαμοι διαλογής, άλλοι αρνητικής πίεσης και στη συνέχεια νοσηλεία κι αγωνία. Η επικοινωνία αποκλειστικά τηλεφωνική και δύσκολη. Καταγραφή σε ένα αρχείο excel (ονοματεπώνυμο, όνομα πατρός, ΑΜΚΑ, ιδιότητα, τηλέφωνο επικοινωνίας, συμπτώματα, δείγμα) και μετά;
Όσο δυνατός κι αν πίστεψε πως είναι ο άνθρωπος με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την κυριαρχία του επί της φύσης βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με κάτι που τον ξεπερνά. Μόλις βρεθείς θετικός ο χρόνος μηδενίζει. Ο νους σου πάει στο χειρότερο σενάριο. Μένεις μόνος. Πρέπει να δώσεις μία διττή μάχη. Πότε όμως πρέπει να νοσηλευτείς; Σημείο κλειδί αποτελεί ο κορεσμός του οξυγόνου. Οι ιατροί συνιστούν στους επιβεβαιωμένους ασθενείς να προμηθευτούν το δικό τους οξύμετρο (κάθε άλλο παρά οικονομικό είναι!) και να ελέγχουν ώστε η τιμή να μην πέσει κάτω από το 93-94. Ανάγνωση αυτής ή χαμηλότερης τιμής σε συνδυασμό ή όχι με εμπύρετο κοντά στο 38.5 πρέπει εσπευσμένα να φέρει εισαγωγή σύμφωνα με τους ειδικούς.
Τα λεπτά μοιάζουν με ημέρες, οι ώρες με μήνες. Είναι ο φόβος κι η αμφιβολία για το αύριο. Αυτός ο εχθρός είναι ακόμα μεγαλύτερος κι από τον ίδιο τον ιό. Οι αρνητικές σκέψεις τρέχουν διαδοχικά. Στα μάτια μας έρχονται οι εικόνες που είδαμε σε ανύποπτο χρόνο στην τηλεόραση ή σε κάποιο ειδησεογραφικό site. Έρχεται η ώρα της ανακοίνωσης των αριθμών: νέα κρούσματα ..., νεκροί ..., διασωληνωμένοι. Σε λούζει κρύος ιδρώτας. Το ίδιο όμως κι όσους σε νοιάζονται και σε αγαπούν κι είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται σε απόσταση και πιθανότατα σε καραντίνα.
Κι όταν τα έχεις καταφέρει κι ο κίνδυνος έχει πια περάσει, είναι αυτή η εξάντληση και το θετικό δείγμα στο test που πιθανώς να σε ακολουθεί ακόμα και για έναν μήνα που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις. Το κουβαλάς μέσα σου κι είναι ένα βαρύ φορτίο. Κυρίως ως ιδέα σε αυτό το στάδιο πλέον κι όχι ως ρεαλιστική απειλή που μπορεί να προκαλέσει θάνατο. Αυτές τις περίεργες στιγμές κάνεις θέλοντας και μη μία ενδοσκόπηση, μία αυτοκριτική. Ο μαραθώνιος της ζωής για τους περισσότερους θα συνεχιστεί. Αυτό είναι το αισιόδοξο. Πρέπει όμως όλη αυτή η περιπέτεια να μας κάνει πιο συνειδητοποιημένους με αίσθημα συλλογικής ευθύνης. Αυτό να μείνει ως επιμύθιο της περιπέτειας του καθενός μας.
πρώτη δημοσίευση parallaximag
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου