120 χτύποι το λεπτό

Ο Ρόμπεν Καμπίγιο επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη, μετά " τα αγόρια από τα Ανατολικά ", με μία ταινία που τάραξε τις Κάννες, πήρε το Βραβείο FIPRESCI, αλλά κι αυτό της Επιτροπής και θίγει αληθινά, επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα. Αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα για το OSCAR ξενόγλωσσης της Γαλλίας. Με πολιτική χροιά, προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και να δώσει ένα μήνυμα της νίκης του καλού, που μέχρι να λάμψει απαιτεί πολλές πολλές θυσίες.

Βρισκόμαστε στο 1989, μία εκρηκτική ακτιβιστική ομάδα, η ACT UP, μέλος της οποίας ήταν κι ο σκηνοθέτης αποφασίζει να ξεκινήσει έναν αγώνα, προκειμένου να ενημερώσει ολόκληρη τη χώρα για το ΑΙDS και τους κινδύνους, που κρύβει. Δε διστάζει να βάψει με αίμα, ακόμα και τον Σηκουάνα για να ταρακουνήσει τους πολίτες. Για τα μέλη της, είναι στόχος ζωής.

Μέσα σε μία περιπλάνηση, περίπου τριών ωρών, γινόμαστε κομμάτι του προβλήματος, ταυτιζόμαστε με τους πρωταγωνιστές και θέλουμε κι εμείς να αγωνιστούμε για έναν κόσμο καλύτερο, με αξίες κι ιδανικά. Με αμεσότητα, με ένταση, με λυρικότητα κερδίζει τον θεατή. " οι στάχτες μου είναι για τη μητέρα μου ". Πόσο δύσκολο να βλέπεις κάποιον να πεθαίνει και να αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό αγαθό είναι η υγεία.

Δεν μένω στις έντονες σεξουαλικές στιγμές, μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Αυτή είναι μία πολύ ρηχή προσέγγιση. Αντίθετα είδα τον αργό θάνατο, ενός παιδιού της ηλικίας μας. Αντίκρισα ολόκληρη τη διαδρομή. Με άγγιξε, με ράγισε, με σοκάρισε. Από τον αγώνα, τον χορό, την παραίτηση (" είμαι θετικός, αυτό κάνω στη ζωή μου "), τη συνειδητοποίηση και το επίπονο τέλος.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας μόνοι. Με στηρίγματα ομοιοπαθείς. Ελάχιστοι έχουν πια δίπλα τους, τις οικογένειάς τους. Ένας ένας αποδημούν, νικημένοι από μίας από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής. Αποφεύγονται έντεχνα οι μελοδραματισμοί. Κάθε τέλος, αποτελεί μία νέα αρχή, για τον αγώνα και την αέναη προσπάθεια του group. Μία ηχηρή απάντηση για την ομοφοβική παγκόσμια κοινότητα, την κρατική αδιαφορία και τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών.

Με εξαιρετική μουσική, που σε σαγηνεύει, όπως οι μελωδίες της σειρήνας και σε κάνει κομμάτι του έργου. 120 χτύποι, όπως οι 124 της House Music, σήμα κατατεθέν της εποχής. Μου έφερε στο μυαλό, άλλο ένα σπουδαίο έργο, με ανάλογο θέμα κι αντίστοιχη μουσική. Τα " σταράκια " (Chucks των Gerhard Ertl & Sabine Hiebler) που είδαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πριν δύο χρόνια.

Μία ποιητική αφήγηση για τις αναμνήσεις και το σήμερα, το τότε και τώρα, που άνθρωποι δίπλα βίωσαν και βιώνουν. Δεν έγινε άδικα πρωτοσέλιδο στη Federation. Είναι μία ταινία για όλους. Δεν έχει όρια. Πρέπει όμως ο θεατής να τη δει δίχως παρωπίδες, μη αποδεχόμενος στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ποιος θα είναι ο επόμενος;

Μία ταινία, που στη θέση του AIDS, θα μπορούσε να είναι ο καρκίνος, ή κάποια άλλη σοβαρή ασθένεια. Πρέπει όμως για να σε κερδίσει να ξεφύγεις από το είναι, την εικόνα και να εμβαθύνεις στο φαίνεσθαι, την ουσία. Ίσως εκεί να φανεί και πόσο άνθρωπος είσαι ...