Aπόγευμα Σαββάτου 22 του Ιούλη. Αποφασίζω μία βόλτα στο άδειο κέντρο της πόλης. Όπως κάθε Σαββατοκύριακο στην καρδιά του καλοκαιριού, οι κάτοικοι ό,που φύγει, φύγει κι η Χαλκιδική βουλιάζει. Δεν σας κρύβω, πως μου αρέσει η ησυχία της πόλης κι ας είναι η ζέστη αφόρητη, που συνδυασμό με την υγρασία καθιστά την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Παρκάρω, λοιπόν, στο ύψος της Αγίου Δημητρίου και κατηφορίζω, προς την αρχαία Ρωμαική αγορά. Είναι μία έκπληξη για μένα, να μην συναντώ γνώριμες φιγούρες. Και δεν εννοώ φίλους και γνωστούς, αλλά Έλληνες. Τουρίστες από τη μία, μετανάστες από την άλλη. Ένα μωσαικό εθνικοτήτων σε ένα " ντοκιμαντέρ " μικρού μήκους, που εκτυλίσεται μπροστά από τα μάτια μου μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των είκοσι λεπτών.
Η ιστορία αναβιώνει η πρώτη μου σκέψη. Η Βαλκανοποίηση όμως, της Νύφης του Θερμαικού, φυσικά και δεν με χαροποιεί. Θα επιζητούσα, όπως κάθε πολίτης, που σέβεται κι αγαπάει τον τόπο του, μία αλλαγή προς τα πάνω, προς κάτι καλύτερο. Συνάντησα ανθρώπους να με ρωτούν που βρίσκονται θέρετρα πολιτισμού κι αξιοθέατα. Τους καθοδήγησα, αλλά συνειδητοποίησα, μετά λύπης μου, πως έχουμε θάψει τον πλούτο μας.
Συνέχισα, να κατηφορίζω. Πέρασα την Εγνατία και διέσχισα την πλατεία Αριστοτέλους. Παρατήρησα την αρχιτεκτονική μερικών κτιρίων. Μπορεί να ήταν η πρώτη φορά που είχα τον χρόνο και το χώρο να το κάνω. Συνάντησα, ανθρώπους στα όρια της ανέχειας, άλλους υπό την επήρεια ουσιών (αλκοόλ και ναρκωτικών). Διόλου τιμητική εικόνα. Αλλά από την άλλη νέα παιδιά χαμογελαστά και ξέγνοιαστα. Έφτασα έξω από το Ολύμπιον, είδα πρόσωπα δυσαρεστημένα, " it΄s smell horrible ", αναφωνούσαν.
Πράγματι, υπήρχε μία πολύ δυσάρεστη οσμή. Ευτυχώς τα σκουπίδια είχαν μαζευτεί. Η μυρωδιά ερχόταν από τη θάλασσα. Παρ΄ότι δεν φυσούσε, υπήρχε άπνοια για την ακρίβεια, το φυτοποπλαγκτόν έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Από το λίγο, που μπόρεσα να διακρίνω, αλλόκοτο χρώμα και πλήθος μεδουσών, όπως και συσσωρευμένα μικροσκουπίδια, την ώρα που δίπλα ο κόσμος προσπαθούσε να απολαύσει τον περίπατό του. Σήμερα διάβασα μάλιστα πως το φαινόμενο τείνει να γίνει μόνιμο. Μακάρι να διαψευστούν οι ειδικοί.
Αυτή ήταν φίλοι μου, η Σαββατιάτικη μου έξοδος. Βίωσα την ταυτότητα της πόλης να αλλάζει και πιστέψτε με, ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να υποστούν αυτό το σοκ και να διαπιστώσουν το μέγεθος της κατάστασης, σκεπτόμενοι τις συνέπειες, όσων συμβαίνουν σήμερα και θα επηρεάσουν το μέλλον μας άμεσα. Πολλές φορές πρέπει να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, πριν είναι αργά, πολύ αργά.
Παρκάρω, λοιπόν, στο ύψος της Αγίου Δημητρίου και κατηφορίζω, προς την αρχαία Ρωμαική αγορά. Είναι μία έκπληξη για μένα, να μην συναντώ γνώριμες φιγούρες. Και δεν εννοώ φίλους και γνωστούς, αλλά Έλληνες. Τουρίστες από τη μία, μετανάστες από την άλλη. Ένα μωσαικό εθνικοτήτων σε ένα " ντοκιμαντέρ " μικρού μήκους, που εκτυλίσεται μπροστά από τα μάτια μου μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των είκοσι λεπτών.
Η ιστορία αναβιώνει η πρώτη μου σκέψη. Η Βαλκανοποίηση όμως, της Νύφης του Θερμαικού, φυσικά και δεν με χαροποιεί. Θα επιζητούσα, όπως κάθε πολίτης, που σέβεται κι αγαπάει τον τόπο του, μία αλλαγή προς τα πάνω, προς κάτι καλύτερο. Συνάντησα ανθρώπους να με ρωτούν που βρίσκονται θέρετρα πολιτισμού κι αξιοθέατα. Τους καθοδήγησα, αλλά συνειδητοποίησα, μετά λύπης μου, πως έχουμε θάψει τον πλούτο μας.
Συνέχισα, να κατηφορίζω. Πέρασα την Εγνατία και διέσχισα την πλατεία Αριστοτέλους. Παρατήρησα την αρχιτεκτονική μερικών κτιρίων. Μπορεί να ήταν η πρώτη φορά που είχα τον χρόνο και το χώρο να το κάνω. Συνάντησα, ανθρώπους στα όρια της ανέχειας, άλλους υπό την επήρεια ουσιών (αλκοόλ και ναρκωτικών). Διόλου τιμητική εικόνα. Αλλά από την άλλη νέα παιδιά χαμογελαστά και ξέγνοιαστα. Έφτασα έξω από το Ολύμπιον, είδα πρόσωπα δυσαρεστημένα, " it΄s smell horrible ", αναφωνούσαν.
Πράγματι, υπήρχε μία πολύ δυσάρεστη οσμή. Ευτυχώς τα σκουπίδια είχαν μαζευτεί. Η μυρωδιά ερχόταν από τη θάλασσα. Παρ΄ότι δεν φυσούσε, υπήρχε άπνοια για την ακρίβεια, το φυτοποπλαγκτόν έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Από το λίγο, που μπόρεσα να διακρίνω, αλλόκοτο χρώμα και πλήθος μεδουσών, όπως και συσσωρευμένα μικροσκουπίδια, την ώρα που δίπλα ο κόσμος προσπαθούσε να απολαύσει τον περίπατό του. Σήμερα διάβασα μάλιστα πως το φαινόμενο τείνει να γίνει μόνιμο. Μακάρι να διαψευστούν οι ειδικοί.
Αυτή ήταν φίλοι μου, η Σαββατιάτικη μου έξοδος. Βίωσα την ταυτότητα της πόλης να αλλάζει και πιστέψτε με, ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να υποστούν αυτό το σοκ και να διαπιστώσουν το μέγεθος της κατάστασης, σκεπτόμενοι τις συνέπειες, όσων συμβαίνουν σήμερα και θα επηρεάσουν το μέλλον μας άμεσα. Πολλές φορές πρέπει να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, πριν είναι αργά, πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου