The Warden

Mία ταινία εποχής με διαχρονική αξία και μήνυμα αποτελεί το νέο έργο του Νιμά Τζαβιντί. Ιρανικό σινεμά στάση δεύτερη. Ο "Φύλακας", ανακυρήχθηκε καλύτερη ταινία της χρονιάς από το Ιρανικό Κέντρο Κινηματογράφου. Το ραντεβού μας δόθηκε για το βράδυ της Τετάρτης σε μία κατάμεστη αίθουσα στην πανελλήνια πρώτη προβολή. Το "Melbourne" άλλωστε τον καθιέρωσε στις συνειδήσεις των σινεφίλ, με συμμετοχή σε πάνω από 80 διεθνή Φεστιβάλ και 12 διακεκριμένα Βραβεία.

Mεταφερόμαστε στο μακρινό 1960 στην επαρχία του Ιράν, μακριά από την πρωτεύουσα. Μία φυλακή αδειάζει, καθώς έχει αποφασιστεί το κτιριακό συγκρότημα να κατεδαφιστεί. Ο διοικητής ενημερώνεται, πως μετά την επιτυχή μεταφορά των κρατουμένων παίρνει προαγωγή, κερδίζει το "διαβατήριο" ανέλιξης και επιτέλους θα βρεθεί στην Τεχεράνη σε μία επιτελική θέση. Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και πανηγύριζουν, ο Θεός γελάει. Το μυστήριο-μυστικό του σωφρονιστικού ιδρύματος στοιχειώνει το προσωπικό.

Μεγάλος πρωταγωνιστής όπως και στην "Περίπτωση Συνείδησης, αλλά και στο "Just 6.5", o Navid Mohammadzadeh στον ρόλο του Γιαχέντ. Περνάει στην αντίπερα όχθη αυτή τη φορά, στην πλευρά των καλών της ιστορίας. Πλάι του η εκθαμβωτική Parinaz Ιzadyar στον ρόλο της κοινωνικής λειτουργού. Δεν μπορείς να καταλάβεις ποιανού το μέρος έχει πάρει. Το σίγουρο είναι πως μέσα της έχει αποφασίσει πως κάνει το σωστό και θα φτάσει μέχρι τέλους. Είναι όμως ένοχη ή αθώα, λίγο ή πολύ;

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του φιλμ είναι ότι ενώ πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο θέμα, ο σκηνοθέτης είναι ικανός να δώσει νότες, στιγμές μαύρης κωμωδίας με πικρό χιούμορ στο έργο του. Αποσυμφορεί τον θεατή με αυτόν τον τρόπο, καθώς πλησιάζουμε στο λυτρωτικό φινάλε. Mία διπλή αναζήτηση στην επιφάνεια και βαθιά μέσα σας, σαν μία διαδικασία ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής, ώστε να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι τελικά πετύχαμε στο πέρασμα του χρόνου.

Ηθικά είναι ήδη νικητής. Μέσα του γνωρίζει καλά πως τα κατάφερε. Τώρα πρέπει να αποφασίσει αν θα λειτουργήσει με τη ψυχρή λογική ή το συναίσθημα. Το τραγούδι της σειρήνας τον έχει μαλακώσει κι ώρα της μεγάλης απόφασης πλησιάζει. Δημιουργείται ένα αναλυτικό ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που ακροβατεί σε μία λεπτή γραμμή από ναδίρ στο ζενίθ, από την καταστροφή στην καταξίωση. Πλέον κρατάει κυριολεκτικά και μεταφορικά τις τύχες όλων στα χέρια του. Είναι ο απόλυτος κριτής. Και πανέξυπνα ο Τζαβιντί μεταφέρει την ευθύνη από τον ήρωά του στον θεατή.

Κοινωνικοπολιτικό σχόλιο με βέλη για την "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη. Ο εγκλεισμός είναι η εύκολη λύση. Η απομόνωση είναι μία κόλαση επί της γης, που σε οδηγεί στην τρέλα. Η καλοσύνη υπάρχει μέσα, όσο κι αν θέλουμε να τη θάψουμε κι είναι έτοιμη να ξεπηδήσει από το προφίλ ενός ηγέτη που η στολή του συνεπάγεται πειθαρχία και αγριότητα. Θα την αφήσει ή θα την πνίξει και θα στείλει έναν ακόμα άνθρωπο στην αγχόνη; Η κλεψύδρα αδειάζει δραματικά, οι μπουλντόζες ξεκινούν ...