Τα χρόνια περνούν ...

Το καλοκαίρι είναι μία μελαγχολική εποχή. Ειδικά όταν είσαι αναγκασμένος να το περάσεις στην πόλη. Σε μία πόλη δε, στην οποία κατοικείς καθ΄όλη τη διάρκεια της χρονιάς κι επί 25 συναπτά έτη. Μέσα στη χρονιά δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Οι ρυθμοί της ημέρας, της καθημερινότητας σε συνεπαίρνουν. Ξεχνιέσαι. Μάχη ολκής. Βλέπω πρόσωπα γνώριμα, αναλοίωτα στον χρόνο ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνονται. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ κάποια πράγματα και να συμβιβαστώ με μία νοσηρή κατάσταση. Προβληματισμός και μία κυρίαρχη μιζέρια, που θέλοντας και μη, όσο ισχυρές αντιστάσεις κι αν έχουμε, μας επηρεάζει. Τα γεγονότα των ημερών συνταρακτικά. Μας θυμίζουν ωστόσο, ότι ακόμα είμαστε άνθρωποι. Κι ευτυχώς ακόμα αξίες, όπως η αλληλεγγύη κι η αλληλοβοήθεια δεν έχουν χαθεί ... Μία αλλαγή κρίνεται επιβεβλημένη. Να υπάρχει μέτρο σύγκρισης με την πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Μία νέα εμπειρία. Κι όταν νιώθεις τόσο έτοιμος και κάτι σε κρατάει πίσω, τρελαίνεσαι. Η φλόγα πια δεν μπορεί να σβήσει και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Και κάθε μέρα το βάρος πολλαπλασιάζεται, μέχρι να έρθει το επόμενο βήμα.

Μία Αμερικανική Ληστεία

Στη ζωή πολλές φορές φαινομενικά έχεις όλα τα βασικά σου προβλήματα λυμένα, αλλά κάτι δε σε αφήνει ήσυχο μέσα σου, θέλεις να επαναστατήσεις για ανεξήγητους πολλές φορές λόγους. Ο Μπαρτ Λέιτον επιστρέφει στη Μεγάλη Οθόνη μετά το 2012 και το " Imposter " και παντρεύει το ντοκιμαντέρ με την μυθοπλασία στο American Animals (κυριαρχούν τα ένστικά κι όχι η λογική). Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία που συγκλόνισε της Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με την ταινία να ξεκινάει την πορεία της από το περασμένο Φεστιβάλ του Σάντανς.

Βρισκόμαστε στην περιοχή, Κεντάκι. Τέσσερις νέοι με ανησυχίες φοιτούν στο τοπικό Πανεπιστήμιο. Προέρχονται από μεσοαστές οικογένειες κι έχουν όλα τα φόντα να γίνουν σπουδαίοι, ο καθένας στον τομέα του. Τι μπορεί να τους οδηγήσει σε μία τόσο παράτολμη απόφαση; Δύσκολη υπόθεση η ενηλικίωση. "  Η ψευδαίσθητη της επιλογής είναι μαλακία ". Παράλληλα, μέσα από την ώριμη ματιά των δραστών χρόνια μετά, αλλά και του μοναδικού θύματος κατανοούμε, πως η αλήθεια είναι υποκειμενική, καθώς ο καθένας έζησε τα γεγονότα από τη δική του οπτική γωνία.

Είναι κάποιες στιγμές που η εξέλιξη, η καριέρα, η ανέλιξη μοιάζουν τόσο ανιαρά. Η μοναξιά πονά, αλλοί το συνηδειτοποιούν γρήγορα, άλλοι αργά. Νιώθεις την ανάγκη να κάνεις μία τρέλα, που θα ταράξει την καθημερινότητά σου, που τείνει να εξελιχθεί σε μία ρουτίνα. Εκείνη την ώρα δε βλέπεις το λάθος. Τόλμησαν και προσωπικά μπορώ να μπω στη θέση τους, χωρίς φυσικά ποτέ να φτάσω σε τόσο ακραίες σκέψεις και συμπεριφορές. Αναρωτιέμαι όμως τι μπορεί  να σκέφτεται κάθε νέος παρακολουθώντας αυτό το φιλμ; Σίγουρα κάτι διαφορετικό ο καθένας.

Την μεγαλύτερη εντύπωση δε, μου την προκαλεί η τοποθέτηση αυτών των παιδιών. " Περάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια στη φυλακή, μακριά από τον αγώνα για επιδόσεις, μακριά από την πίεση, μακριά από το ύψος των περιστάσεων ". Και δε σας κρύβω, πως αυτό με ανησυχεί όσον αφορά το αύριο, καθώς ολοένα και περισσότερο γινόμαστε ρομπότ σε έναν ανελέητο πόλεμο επίτευξης στόχων και λιγότερο άνθρωποι. Η θεραπεία όμως των πληγών και των νόσων της ψυχής είναι πολύ δυσκολότερη, ακόμα κι αν φτάσεις στην κορυφή.

Κάτι από ψυχολογικό θρίλερ, από περιπέτεια, από χιούμορ, από ένα νεανικό " road " trip εντός των τειχών, με εξαιρετική μουσική κι ερμηνείες. Ειδικά το βλέμμα κι οι εκφράσεις του προσώπου του Barry Keoghan (Δουκέρνη, Ο θάνατος του Ιερού Ελαφιού), σε θέτει σε ρόλο πρωταγωνιστή, σε κάνει μέρος του προβλήματος και εύκολα μπορείς να ταυτιστείς. Από τη μία " Απογοήτευση για το σύστημα " κι από την άλλη, " Οι νικητές δεν τα παρατάνε ποτέ ... ". Ποιο θα είναι το τέλος;

Ειλικρινά παλεύω μέσα μου να δεχτώ πως κίνητρο αποτελούσε η διαφυγή από τους αδυσώπητους ρυθμούς της εποχής. Και μην πει κάποιος, μιλάμε για το 2004. Τίποτα δεν άλλαξε κι αν θέλετε το 2004 της Αμερικής είναι το 2024 για πολλές περιοχές της Ευρώπης. Μία κωμικοτραγική διάσταση της υπόθεσης, που με κάνει να μην ξέρω, αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ για αυτά τα παιδιά και το δικό μας μέλλον. Είχαν τη φιλοδοξία να αλλάξουν τη μοίρα τους, το πλήρωσαν και συνεχίζουν το ταξίδι τους στο όνειρο ...

Θεσσαλονίκη σημαίνει ... θερινό σινεμά

Ο Ιούνιος θύμισε περισσότερο Φθινόπωρο, παρά Καλοκαίρι. Ο Ιούλιος όμως μπήκε με έξαλλη διάθεση κι ο κόσμος στο άστυ τρέχει σαν τρελός. Όταν τα φώτα σβήνουν κι η δουλειά τελειώνει, οι Θεσσαλονικείς οργανώνουν τις βραδινές τους αποδράσεις. Πού καταλήγουν; Σε κάποια από τις δεκάδες ταράτσες, που δημιουργήθηκαν την τελευταία διετία και φυσικά στα θερινά σινέμα, που ενδείκνυνται εκτός των άλλων και για τους καπνιστές.

Η πόλη μας έχει άλλωστε αρκετά απ΄αυτά, ενώ η πρωτοβουλία του " Σινεμά με Θέα " συνεχίζεται για δεύτερη διαδοχική χρονιά, σε συνεργασία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και του Μεγάρου μουσικής, στην ταράτσα του τελευταίου. Το Ναταλί στην παραλία, απέναντι από τις Ομπρελίτσες, σήμα κατατεθέν. Το Άλεξ στη συμβολή των οδών, Ιασωνίδου με Ολύμπου, το Αύρα στην παραλία της Καλαμαριάς στην Αρετσού, αυτό του Πανοράματος, της Πυλαίας, το Ελληνίς με φόντο τον Πύργο του ΟΤΕ, αλλά και το Απόλλων στα όρια Βασιλίσης Όλγας με Βασιλέως Γεωργίου.

Χώροι έτοιμοι να υποδεχτούν πλήθος κόσμου, που θέλουν να απολαύσουν μία ταινία, είτε της εποχής, είτε ρετρό στη μεγάλη οθόνη, παρέα με μία παγωμένη μπύρα, ένα κοκτέιλ, ένα ποτό ή ό,τι άλλο της αρεσκείας τους. Καλή παρέα, οργάνωση, χαμόγελα κι απόλαυση. Μία διέξοδος διαφυγής, μέσα στην ένταση της καθημερινότητας και τον υδράργυρο, που ανεβαίνει απειλητικά, ξεπερνώντας τις τελευταίες ημέρες τους 35 βαθμούς. Βλέπετε, δεν είναι μόνο η Χαλκιδική.

Και το φετινό καλοκαίρι έρχονται πραγματικά αξιόλογες ταινίες. Πρόσφατα παρακολούθησα τον Πρόεδρο του Σαντιάγκο Μίτρε, νωρίτερα την κωμωδία, " Μαμά από το Πουθενά ", με πρωταγωνιστή τον Κριστιάν Κλαβιέ, ενώ στο πρόγραμμα μου για τις επόμενες ημέρες έχω το C΄est la vie, αλλά και το " Αγαπώντας τον Πάμπλο ... ", με την ιστορία του Πάμπλο Εσκομπάρ. Ένας ιδιαίτερος τρόπος να απολαμβάνεις τις διακοπές σου.

Mία για πολλούς άγνωστη πτυχή της Θεσσαλονίκης, που αν τη γνωρίσεις δύσκολα την αφήνεις. Έτσι το τοπίο μετατοπίζεται από τις κλειστές σκοτεινές αίθουσες, κάτω από το φως του φεγγαριού, υπό τον ήχο ενός αθόρυβου αέρα, που μονάχα νιώθεις. Αυτό σημαίνει ... Θερινό Σινεμά!

Thelma

O 44χρονος, Γιόακιμ Τριέρ (" Όσλο 31 Αυγούστου", " Louder than Bombs " ) γέννησε υψηλές προσδοκίες για τη νέα του ταινία, Thelma. Ένα περισσότερο μεταφυσικό θρίλερ με αλληγορικό περιέχομενο, που στο κέντρο του έχει τη μάστιγα των ενδοοικογενειακών προβλημάτων. Μία επανάσταση, που πρέπει να συμβεί για να σωθεί μία βασανισμένη ψυχή.

Η Θέλμα είναι πλέον φοιτήτρια στο Όσλο. Έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγαλώνοντας σε ένα πολύ συντηρητικό περιβάλλον της ευρύτερης επαρχίας. Αναζητά την ελευθερία και τη σεξουαλικότητά της. Η γνωριμία της με την Άνια την ξεκλειδώνει, της δίνει το δικαίωμα να χαμογελά. Για πρώτη φορά έχει μία φίλη, που νοιάζεται γι΄αυτήν ...

Κάπου εκεί, έρχεται το πρόβλημα υγείας, που την αναγκάζει να διακόψει τις σπουδές της και να επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι. Ερωτηματικά. Kάθε κρίση και μία " έκρηξη ", αισθήσεων, συναισθημάτων, απωθημένων, κρυμμένων στα άδυτα της πρωταγωνίστριας. Σαν να τιμωρείται, αυτός που την προκάλεσε, σαν τιμωρείται η ίδια για τις σκέψεις της, από τη συνείδησή της.

Για να εξάγουμε τα συμπεράσματά μας πρέπει να προσεγγίσουμε τον χώρο και τον χρόνο. Βρισκόμαστε στη Νορβηγία. Το βιοτικό επίπεδο είναι πολύ ψηλό. Στη Σκανδιναβία συναντάμε ωστόσο, τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών. Ευθύνεται ο καιρός, οι έξι μήνες νύχτα, έξι μήνες μέρα, μία ανώτερη δύναμη; Κανείς δε γνωρίζει ... Προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τους γρίφους του σκηνοθέτη, μήπως και βρούμε πειστικές απαντήσεις.

Μπορεί άραγε η θρησκοληψία και το φαίνεσθαι να κρύψουν στο καλά κλειδωμένο μπαούλο την αλήθεια, τα κακώς κείμενα και τα εγκλήματα, που συνεπάγονται αυτής; Η νεαρή κοπέλα ανεβαίνει το δικό της προσωπικό γολγοθά και λύτρωση δε φαίνεται στην κορυφή. Ασφυκτιά, πνίγεται. Δεν το ελέγχει. Οι ενοχές την κυνηγούν, όσο θυμάται. Μία αέναη προσπάθεια απεγκλωβισμού, δίχως αποτέλεσμα.

Σιγά σιγά, μέσω ενός καλοστημένου flashback, μαθαίνουμε τι έχει συμβεί στο παρελθόν. Είναι όμως δύσκολο να δικαιολογήσουμε. Το φιλμ σε βασανίζει, σε μπερδεύει. Πας να γίνεις πρωταγωνιστής, αλλά δειλιάζεις. Πρέπει να αφεθείς, αλλά φοβάσαι. Ο βραδυφλεγής ρυθμός κι οι συνεχείς ανατροπές σε σταματούν. Οι αισθήσεις παραλύουν. Ταυτίζεσαι.

Σε πολλλές χώρες του εξωτερικού δεν σας κρύβω, πως έκανε τρομερή εντύπωση. Κέρδισε καθολικά το κοινό. Ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Το φινάλε αφήνει την τελευταίο λόγο στον θεατή. Δε δίνει ξεκούραστες απαντήσεις. Οι πολύ δυνατές εικόνες μένουν στο μυαλό και κάπου εκεί φαίνεται, πως ο σκηνοθέτης έχει πετύχει τον στόχο του ...

O Πρόεδρος

Ο Σαντιάγκο Μίτρε επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, μετά τον " Φοιτητή " και την " Παουλίνα " με ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ, που αφήνει ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο για τον κόσμο του τότε, του σήμερα κι όπως όλα δείχνουν και τον επόμενων ετών. Δε μένει όμως εκεί. Αγγίζει το μεταφυσικό, ακουμπάει τα ευαίσθητα όρια της ψυχανάλυσης και μας καταδεικνύει πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσει ένας μεγάλος ηγέτης ανάμεσα στο χρέος προς την πατρίδα και την οικογένεια.

Ο Ερνάν Μπλάνκο, από δήμαρχος στην περιφέρεια, καλείται να γίνει ο Πρόεδρος της Αργεντινής. O κόσμος του δίνει το χρίσμα. Το προφίλ του φαινομενικά ταυτίζεται απόλυτα με τον λαό. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Λευκός, άφθαρτος, καθαρός, όπως λέει και το όνομά του. Η περίοδος χάριτος έχει ολοκληρωθεί και πλέον ετοιμάζεται για την πρώτη μεγάλη πρόκληση της καριέρας του. Η σύνοδο κορυφής της Χιλής. Γνωρίζει καλά εκ προοιμίου πως δεν έχει το πάνω χέρι, αλλά υπάρχουν περιθώρια ευελιξίας.

Παράλληλα, σε ένα δεύτερο φόντο, περνάει ένα οικογενειακό δράμα. Έχει διαμορφωθεί μία κατάσταση, που μεγάλη ευθύνη έχει κι ο ίδιος και το γνωρίζει καλά. Η κόρη του φτάνει κι αυτή στις Άνδεις. Η άφιξη γεννά ερωτηματικά. Συνεχείς κλυδωνισμοί, με τον πρωταγωνιστή να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Ευκαιρία να περάσει λίγο χρόνο με την αγαπημένη του κόρη, αλλά συγχρόνως αποκάλυψη μυστικών, που νόμιζε πως είχαν θαφτεί για πάντα στο πέρασμα του χρόνου.

Ειδικό βάρος προσδίδει στο κύρος της ταινίας, ο Ρικάρντο Νταρίν, ενώ μετά την Παουλίνα, η Ντολόρες Φόντζι, σύζυγος του Μίτρε, υποδύεται με μεγάλη επιτυχία την κόρη του Προέδρου. Το θρίλερ εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια του. " Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν πολιτικό, δίχως φιλοδοξία ". Ακούει, μιλάει ελάχιστα, αποφασίζει και στο φινάλε μένει μόνος στην μάχη. Σίγουρος πως έχει πάρει τη σωστή απόφαση.

Σας θυμίζει κάτι από Ελλάδα το όλο σκηνικό, αλλά κυρίως το παρασκήνιο; Αν το παρακολουθήσετε είναι σίγουρο, πως κάποιοι θα καταλάβετε πως λειτουργεί ο κόσμος (που λέει κι ο Νόαμ Τσόμσκι), το παγκόσμιο σύστημα κι ίσως τότε συγχωρήσετε ή κατανοήσετε αμαρτήματα και των δικών μας πολιτικών, που μπήκαν σε διαπραγμάτευση σε ανάλογα μειονεκτική θέση. Σε κάποιο σημείο, όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, αναγκάζεσαι να γίνεις κυνικός, να συμφωνήσεις κάτω από το τραπέζι και να πάρεις την καλύτερη δυνατή συμφωνία για το μέλλον του λαού σου.

Η πάλη ανάμεσα στο είναι στο φαίνεσθαι, στα πρέπει και τα θέλω. Ένα στόρυ γεμάτο ηθικά, αλλά κι υπαρξιακά διλήμματα, παντρεμένα με συνεχείς ανατροπές. Ο αρχικός τίτλος, " La Cordillera ", που μεταφράζεται ως η χιονισμένη οροσειρά, θεωρώ πως είναι κι ο πλέον εύστοχος, αναλογιζόμενος τη μαγεία της φύσης, που βοηθάει αθόρυβα την εξέλιξη της πλοκής, μέχρι το " ΟΧΙ ", ύστερα από συνεχείς διαπραγματεύσεις, να γίνει " ΝΑΙ " ...