Μία Αμερικανική Ληστεία

Στη ζωή πολλές φορές φαινομενικά έχεις όλα τα βασικά σου προβλήματα λυμένα, αλλά κάτι δε σε αφήνει ήσυχο μέσα σου, θέλεις να επαναστατήσεις για ανεξήγητους πολλές φορές λόγους. Ο Μπαρτ Λέιτον επιστρέφει στη Μεγάλη Οθόνη μετά το 2012 και το " Imposter " και παντρεύει το ντοκιμαντέρ με την μυθοπλασία στο American Animals (κυριαρχούν τα ένστικά κι όχι η λογική). Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία που συγκλόνισε της Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με την ταινία να ξεκινάει την πορεία της από το περασμένο Φεστιβάλ του Σάντανς.

Βρισκόμαστε στην περιοχή, Κεντάκι. Τέσσερις νέοι με ανησυχίες φοιτούν στο τοπικό Πανεπιστήμιο. Προέρχονται από μεσοαστές οικογένειες κι έχουν όλα τα φόντα να γίνουν σπουδαίοι, ο καθένας στον τομέα του. Τι μπορεί να τους οδηγήσει σε μία τόσο παράτολμη απόφαση; Δύσκολη υπόθεση η ενηλικίωση. "  Η ψευδαίσθητη της επιλογής είναι μαλακία ". Παράλληλα, μέσα από την ώριμη ματιά των δραστών χρόνια μετά, αλλά και του μοναδικού θύματος κατανοούμε, πως η αλήθεια είναι υποκειμενική, καθώς ο καθένας έζησε τα γεγονότα από τη δική του οπτική γωνία.

Είναι κάποιες στιγμές που η εξέλιξη, η καριέρα, η ανέλιξη μοιάζουν τόσο ανιαρά. Η μοναξιά πονά, αλλοί το συνηδειτοποιούν γρήγορα, άλλοι αργά. Νιώθεις την ανάγκη να κάνεις μία τρέλα, που θα ταράξει την καθημερινότητά σου, που τείνει να εξελιχθεί σε μία ρουτίνα. Εκείνη την ώρα δε βλέπεις το λάθος. Τόλμησαν και προσωπικά μπορώ να μπω στη θέση τους, χωρίς φυσικά ποτέ να φτάσω σε τόσο ακραίες σκέψεις και συμπεριφορές. Αναρωτιέμαι όμως τι μπορεί  να σκέφτεται κάθε νέος παρακολουθώντας αυτό το φιλμ; Σίγουρα κάτι διαφορετικό ο καθένας.

Την μεγαλύτερη εντύπωση δε, μου την προκαλεί η τοποθέτηση αυτών των παιδιών. " Περάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια στη φυλακή, μακριά από τον αγώνα για επιδόσεις, μακριά από την πίεση, μακριά από το ύψος των περιστάσεων ". Και δε σας κρύβω, πως αυτό με ανησυχεί όσον αφορά το αύριο, καθώς ολοένα και περισσότερο γινόμαστε ρομπότ σε έναν ανελέητο πόλεμο επίτευξης στόχων και λιγότερο άνθρωποι. Η θεραπεία όμως των πληγών και των νόσων της ψυχής είναι πολύ δυσκολότερη, ακόμα κι αν φτάσεις στην κορυφή.

Κάτι από ψυχολογικό θρίλερ, από περιπέτεια, από χιούμορ, από ένα νεανικό " road " trip εντός των τειχών, με εξαιρετική μουσική κι ερμηνείες. Ειδικά το βλέμμα κι οι εκφράσεις του προσώπου του Barry Keoghan (Δουκέρνη, Ο θάνατος του Ιερού Ελαφιού), σε θέτει σε ρόλο πρωταγωνιστή, σε κάνει μέρος του προβλήματος και εύκολα μπορείς να ταυτιστείς. Από τη μία " Απογοήτευση για το σύστημα " κι από την άλλη, " Οι νικητές δεν τα παρατάνε ποτέ ... ". Ποιο θα είναι το τέλος;

Ειλικρινά παλεύω μέσα μου να δεχτώ πως κίνητρο αποτελούσε η διαφυγή από τους αδυσώπητους ρυθμούς της εποχής. Και μην πει κάποιος, μιλάμε για το 2004. Τίποτα δεν άλλαξε κι αν θέλετε το 2004 της Αμερικής είναι το 2024 για πολλές περιοχές της Ευρώπης. Μία κωμικοτραγική διάσταση της υπόθεσης, που με κάνει να μην ξέρω, αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ για αυτά τα παιδιά και το δικό μας μέλλον. Είχαν τη φιλοδοξία να αλλάξουν τη μοίρα τους, το πλήρωσαν και συνεχίζουν το ταξίδι τους στο όνειρο ...