Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε. Στο δεκαήμερο μαγείας της έβδομης τέχνης στην πόλη μας κατάφερα να παρακολουθήσω κοντά στις 35 ταινίες εκ των οποίων οι πέντε ήταν ελληνικές. Ήδη μία πρώτη αναφορά έγινε στα σκηνοθετικά ντεμπούτο για τον Σταύρο Παμπαλλή και την "Πολιορκία της οδού Λιπέρτη", η οποία απέσπασε συνολικά πέντε Βραβεία, μεταξύ των οποίων αυτό της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Συμπαραγωγή Ελλάδας και Κύπρου, έναν χρόνο μετά το "Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ" του Μάριου Πιπερίδη.
Μία οικόγενεια προσπαθεί να σταθεί όρθια στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Οι τράπεζες όμως έχουν διαφορετική άποψη. Ο όρος "υποθήκη" τους στοιχειώνει. Σύντομα θα τρέξουν οι εξελίξεις κι ένα μοιραίο ατύχημα θα ανοίξει τον Ασκό του Αιόλου. Το τελευταίο πράγμα που τους μένει στον κόσμο είναι το σπίτι τους. Δίπλα στην Πράσινη Γραμμή. Είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν. Παρά την απέλπιδα προσπάθεια δανεισμού ακόμα κι από τοκογλύφους για να καλύψουν τη δόση του δανείου, η κλεψύδρα αδειάζει απελπιστικά.
Αναδεικνύονται πολύ ευαίσθητα ζητήματα. Πληροφορούμαστε πως η Κύπρος δεν είναι παράδεισος, παρά μόνο για τους πλούσιους, για τους σύγχρονους κολοσσούς που έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν τεράστια ποσά. Ένα σύγχρονο προλεταριάτο. Υπάρχουν όμως κι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν με τα λίγα και κρατούν ασπίδα τους την αξιοπρέπεια. Κι όταν είναι έτοιμοι να λυγίσουν και βιώνουν το προσωπικό τους δράμα στον υπέρτατο βαθμό, στον ίδιο χώρο, την ίδια ώρα μάλιστα κλείνουν τεράστια deals. Mία τεράστια αντίθεση, ένα οξύμωρο σχήμα. "Δε θα με κάνεις πρόσφυγα". Ο κόσμος του σήμερα σε μία εικόνα.
Δάφνη Αλεξάντερ και Κωσταντίνος Μαρκουλάκης στους πρωταγωνιστικούς ρόλους κερδίζουν τον θεατή. Μοιάζει σαν μία τηλε-ταινία. Σαν το τελευταίο επεισόδιο μίας σειράς που περιμένουμε με αγωνία το φινάλε της. Θα επικρατήσει το καλό ή θα έχουμε μία ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων; Ένα σύστημα που δε σέβεται την ανθρώπινη οντότητα. Δε κάνει χάρες, αλλά διαβάζει ψυχρά αριθμούς δίχως κανένα περιθώριο ευελιξίας και διευκολύνσεων. Έχεις να πληρώσεις μέχρι την καταλυτική ημερομηνία; Καλώς ... Αν δεν έχεις θα χάσεις ό,τι με κόπο έχτισες. Τελειώσαμε!
Κι όμως σε αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Ένας από τους αθόρυβους πυλώνες της επιτυχίας είναι ο ταξιτζής. Η κάμερα κάνει συνεχώς zoom στον καθρέφτη του. Εκεί έχει κρεμασμένο ένα σημαιάκι του ΠΑΟΚ. Από την Κωνσταντινούπολη, στη Θεσσαλονίκη κι από εκεί νοερά στην Μεγαλόνησο. O προσφυγικός σύλλογος ταξιδεύει κι έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά του για όσους το λέει η καρδιά τους. Στο εσωτερικό της κατοικίας η τηλεόραση παίζει συνεχώς ...
Το θρίλερ μαίνεται. Οι μαραθώνιες διαπραγματεύσεις συνεχίζονται. Τι γίνεται όμως με τα παιδιά; Τι ευθύνη έχουν για όλο αυτό που συμβαίνει και τι ελπίδα να έχουν για ένα μέλλον που έμμεσα τους οδηγεί στην καταστροφή; Ο πατέρας έχει πάρει την μεγάλη απόφαση. Όλα θα συμβούν αργά βάση σχεδίου. Οι πληγές δε θα σβήσουν ποτέ. Ήρεμος πια, ανοίγει τα χέρια του κοιτάει τον ήλιο και προχωράει, περπατάει. Δεν έχει τίποτα να χάσει, δεν έχει καμία διάθεση να διαφύγει, καμία δύναμη να τρέξει πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου