It Must be Heaven

O Παλαιστίνιος Ελία Σουλεϊμάν κάνει Σινεμά για να λυτρώσει τη ψυχή του. Αναζητά μέσω της Τέχνης μία διέξοδο για να ουρλιάξει και να μας μεταφέρει όσα έχει βαθιά κρυμμένα μέσα του. Μετά το "Χρονικό μίας εξαφάνισης" που τιμήθηκε στη Βενετία και τη "Θεϊκή παρέμβαση" αντίστοιχα στις Κάννες και φέτος ξεκίνησε τη διαδρομή του από το σπουδαίο Φεστιβάλ της Γαλλίας με τον "Επίγειο Παράδεισο", που έφτασε στη Θεσσαλονίκη και προβλήθηκε στο πλαίσιο των "Ειδικών Προβολών" του 60ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης.

Ένας μοναχικός άνθρωπος στέκεται και παρατηρεί με μεγάλη δόση υπομονής τα πάντα. Από το μπαλκόνι, περπατώντας στον δρόμο, πίνοντας τον καφέ του. Μοιάζει πράος και συνεχώς σκεπτικός, αλλά μέσα του βράζει. Τοποθετεί στο κάδρο τον ευατό του μόνο για να τονίσει τη ψυχολογία του λαού του. Είναι χαρακτηριστικό πως για μιλήσει για πρώτη φορά φτάνουμε μέχρι την μακρινή Νέα Υόρκη κι εκεί θα πει στον ταξιτζή που τον μεταφέρει μία μόνο κουβέντα ... "Ναζαρέτ". Ο σταυρός που κουβαλάει σε έναν καθημερινό Γολγοθά, όποιος έτυχε απλά να γεννηθεί εκεί.

Με συμμετρικά πλάνα και ιδανική μουσική ο Ελία μας ταξιδεύει μαζί του. Από την τρομερή εκκίνηση με τη σκηνή στην εκκλησία την ώρα του Χριστός Ανέστη, μας γνωρίζει τα μέρη του, μας μεταφέρει από την πόλη του Φωτός μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες κι επιστρέφει εκεί που αγαπά κι ανήκει. Και μεταξύ μας από τις λίγες απεικονίσεις βλέπω πολλά κοινά ανάμεσα στην πατρίδα του και τη δική μας. Από τις εικόνες των σπιτιών στην ύπαιθρο, από τον τρόπο που λειτουργούν οι κάτοικοι, μέχρι την έντονη νυχτερινή διασκέδαση με ποτό, τσιγάρα και δυνατή ηχώ.

Τι είναι άραγε αυτός ο παράδεισος και πού βρίσκεται; Ο σκηνοθέτης θα γυρίσει όλον τον κόσμο μάταια. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Ο ταξικός και φυλετικός διαχωρισμός δεν έχει εκλείψει. Μία μομφή για ένα σύστημα που περιμένει τις παρελάσεις για να ανεβάσει το εθνικό φρόνημα των ταλαιπωρημένων κατοίκων. Ένα ξέσπασμα απέναντι στη σοβαροφάνεια και την "ευταξία". Κραυγή πως είμαστε άνθρωποι. ΝΑΙ ένα ασθενοφόρο σταματάει και προσφέρει φαγητό, καφέ και γλυκό σε έναν άστεγο. Εμείς εδώ τους "καμαρώνουμε" στην Τσιμίσκη. Αιδώς, ναι αιδώς, που σημαίνει ντροπή κύριοι.

H ταινία αποτελεί την υποψηφιότητα της Παλαιστίνης για το Oscar Διεθνούς ταινίας στην 92η τελετή απονομής των Χρυσών Αγαλματιδίων. Είναι αυτό που αναζητείς σε ένα ανεξάρτητο Φεστιβάλ. Το διαφορετικό που θα ξυπνήσει κάτι μέσα σου. Με ντοκιμαντεριστικά στοιχεία και ένα παράπονο που ξεχειλίζει από τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Δε το επέλεξαν, δεν προκάλεσαν, δεν ζητούν ελεημοσύνη, αλλά παλεύουν με αξιοπρέπεια να κερδίσουν τον σεβασμό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.