Δύο γυναίκες, δύο ιστορίες, οι οποίες όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε συμπλέκονται κι αλληλεπιδρούν ολοένα και περισσότερο στον δρόμο για τη λύση ενός μυστηρίου. H τρίτη ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα ("Χώρα Προέλευσης", "H Έκρηξη") ήρθε στη Θεσσαλονίκη και το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλη σε πανελλήνια πρεμιέρα. Ομερτά, αποσιώπηση καθημερινών εγκλημάτων, εκβιασμοί, εναλλαγή της εξουσίας, συνεχείς εξυπηρετήσεις, διαφθορά, ουσίες. Όλα αυτά τοποθετούνται πανέξυπνα στην ελληνική επαρχία και πιο συγκεκριμένα στο Μεσολόγγι.
Εικόνες ωμής βίας. Μία κατάληψη εκκενώνεται. Νεαροί οδηγούνται στο τμήμα. Οι εξελίξεις ραγδαίες. Μία ζωή αλλάζει, καταστρέφεται. Πολύπλοκες επιπτώσεις, μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στον θύτη και το θύμα. Το ίδιο ακριβώς δέκα χρόνια μετά. Η σύνδεση γίνεται με τις δύο πρωταγωνίστριες. Η αρχηγός της αστυνομίας (Αγγελική Παπούλια) και μία απλή εργάτρια σε εργοστάσια επεξεργασίας χελιών (Γιούλα Μπούνταλη). Τι κοινό μπορεί να έχουν; Τον πόνο που έχουν νιώσει στο πετσί τους από το σκληρό πρόσωπο της καθημερινότητας.
2006 Αθήνα, 2019 πιθανότατα ... ξανά Αθήνα. Τρανή απόδειξη ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτήν την ταλαίπωρη χώρα μετά από μία δεκαετία μνημονιών και πολυσύνθετης κρίσης. Πώς όμως επιστρέφεις στον τόπο σου από την εξορία και ποιος πραγματικά είσαι όταν το καταφέρνεις; Ένας άλλος, μία οντότητα που έχουν αλλοιώσει, ένας χαρακτήρας που έχουν βιάσει σε μία αλλόκοτη διαδρομή. Δίχως χαμόγελο, εθισμένος σε κακιές συνήθειες, με έντονο, αυθάδη κι αυταρχικό λόγο. Σε αλλοτρίωσαν και πρέπει να ξαναβρείς τον εαυτό σου.
Η Ελλάδα παρουσιάζεται ως ένα μωσαϊκό των λαών, μία πολυπολιτισμική μητρόπολη. Μία εικόνα που θέλουν πάση θυσία να κρύψουν τα ΜΜΕ. Η φιλόξενη χώρα της αρχαιότητας που σε τίποτα δε θυμίζει το σήμερα, το τώρα. Όλοι είμαστε άνθρωποι, μα αυτό το ξεχνάμε. Νομίζουμε ότι μας απειλούν κι είμαστε έτοιμοι σε κάθε γειτονιά να πάρουμε τα όπλα. Να γίνουμε μέρος ενός ακήρυχτου πολέμου που θερίζει. Μα αυτό είναι το μόνο εύκολο, να επικρατήσει το μίσος, το χάος. Να χαθεί κάθε έννοια ελευθερίας από τη μία και συμπόνοιας-αλληλεγγύης από την άλλη.
Από τον τίτλο καταλαβαίνουμε πως πρέπει να κολυμπήσουμε στα βαθιά δίχως φιάλη οξυγόνου. Κι όπως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, έτσι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κι εμείς ως είδος, από τη φύση μας προσπαθούμε να επιβληθούμε όταν έχουμε τη δύναμη και βρισκόμαστε σε θέση ισχύος. Η ανθρώπινη διαστροφή μάλιστα μπορεί να κάνει τον διπλάνό μας να υποφέρει πολύ περισσότερο και να έχει ένα αργό επώδυνο τέλος. Εδώ όμως συντελείται ένα μικρό θαύμα την ώρα του εξαγνισμού. Κάποιος γίνεται η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα και καταφέρνει να αποδράσει από μία "ισόβια καταδική".
Μία απροσδόκητη αυτοκτονία θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις. Η πλοκή θα επιτυχύνει. Ο θεατής θα τρέξει μαζί της σε έναν αγώνα για τη δικαίωση της ψυχής των βασανισμένων. Ένας κύκλος που μέχρι να ολοκληρωθεί δεν αφήνει περιθώρια για απόλυτες εκτιμήσεις. Μπορεί να πει κανείς με σιγουριά πώς το καλό νίκησε; Είναι κάποιος βέβαιος πως οι πρωταγωνιστές κέρδισαν τη σωτηρία της ψυχής; Kι όμως αυτός είναι ο κόσμος. Για να επιβιώσεις πρέπει να μπεις στο παιχνίδι σίγουρος για τον εαυτό σου και να φτάσεις μέχρι τον τερματισμό ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου