Line (Μικρό μήκος, μεγάλο νόημα)

Στο πρόσφατο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Θεσσαλονίκης είχαμε την τύχη να δούμε και να συνομιλήσουμε με τον Γιάννη Οικονομίδη. Στο μυαλό μου σχεδόν έναν μήνα μετά υπάρχει ένα φιλμ μόλις έντεκα λεπτών του Λουκά Αγέλαστου. "Η γραμμή". Μία τηλεφωνική γραμμή. Το τηλέφωνο χτυπάει. Δεύτερο τηλεφώνημα. Αντικείμενο συζήτησης μία οφειλή. Στην μία άκρη οι αδυσώπητοι τεχνοκράτες, στην άλλη μία δύστυχη μητέρα. Ο στόχος σαφής: H κάλυψη του χρέους με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος. Τίποτα δεν μπορεί να προκαλέσει την ευαισθητοποίησή τους.


Η περήφανη μάνα δεν μεμψιμοιρεί. Eξηγεί το κακό που τους έχει βρει. Την ώρα που λυγίζει, η υπάλληλος παίρνει την εντολή από τον ανώτερό της να εντείνει την πίεσή της για την άμεση διευθέτηση του ζητήματος. Τι να σου κάνει όμως ένα μικρό χρέος, όταν έχεις χάσει ό,τι πολυτιμότερο έχεις στη ζωή; Κι όμως επιβάλλεται να κλείσει άμεσα η υπόθεση. Δε χαρίζουμε τίποτα. Με ανελέητα κυνικό τρόπο αποδεικνύεται ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία για το τραπεζικό σύστημα.

Κι όμως ακόμα και σήμερα υπάρχουν εργαζόμενοι, που διατηρούν τις ευαισθησίες τους. Ρισκάρουν τη θέση τους, καθώς ακόμα μπορούν να ακούσουν, να νιώσουν συναισθήματα, να έρθουν στη θέση του συνομιλητή τους. "Έχεις παιδιά"; Στο πρωταγωνιστικό ρόλο η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, οι τύψεις την κυνηγούν. Τι μπόρεσε να πει; Την πνίγει το σκληρό πρόσωπο που την έχουν κάνει να υιοθετήσει. Θέλει να πάρει μία ανάσα, ψάχνει χώρο να πάρει απόσταση, να βρει τον εαυτό της. Πνίγεται στο γραφείο. Ο ρόλος της τηλεφωνήτριας, τη σκοτώνει αργά.

Μία γραμμή, μία εποχή θα λέγαμε. Καμία ηθική, κανένας σεβασμός. Μοναδική επιδιώξη η διεκπεραίωση της υποχρέωσης. Κι αν εσύ "απουσιάζεις", να βρούμε το συντομότερο τον κοντινότερό σου. Η δουλειά πάνω απ΄όλα. Το χειρότερο πρόσωπο του σήμερα μέσα σε δέκα συν ένα λεπτά. Μικρό μήκος, αλλά μεγάλο, σπουδαίο νόημα, όπως γράφω στον τίτλο. Γεμάτη ένταση, σοκάρει τον θεατή και τον προσγειώνει ακριβώς εκεί που έχει φτάσει ο κόσμος σήμερα. Βρίσκεις δύναμή να τον αλλάξεις ή συνεχίζεις και βαλτώνεις;

Κοινωνικός ρεαλισμός, τον οποίο βρήκα συγκινητικό. Δεν είδα πουθενά να γράφεται κάτι για αυτήν την ταινία-δημιουργία. Πιθανώς οι περισσότεροι να μην την έχετε παρακολουθήσει, σήμερα όμως θεωρώ χρέος μου να σας την προτείνω. Αφορά τη χώρα μας, αφορά εμάς. Παράλληλα όμως δεν έχει σύνορα. Το μήνυμά της είναι σπουδαίο και καθολικό. Ο στραγγαλισμός των ανθρώπινων ψυχών είναι έγκλημα και μία συγγνώμη δεν είναι πάντα αρκετή ...