Village Potemkin

Στην Ελλάδα της κρίσης, στην Αθήνα του 2017, που συμπληρώνει σχεδόν μία δεκαετία ύφεσης και καταρρέει, οι νεαροί χρήστες ουσιών πολλαπλασιάζονται καθημερινά, βάση στατιστικής. Ο Δομινικός Ιγνατιάδης, ένα νέο παιδί, που γλίτωσε από την λαίλαπα των ναρκωτικών και δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ, με μία απλή κάμερα go-pro, δείχνοντας τον κύκλο, από την πρώτη φορά, τον εθισμό, την συνειδητοποίηση, την απεξάρτηση και την καθαρότητα.

Το προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον, η έλλειψη ενδιαφερόντων, κάποιες απογοητεύσεις, οδηγούν συχνά άτομα, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και συμπλεγματική προσωπικότητα, στον λάθος δρόμο, σε αυτόν του αργού κι επώδυνου θανάτου. Είναι η εύκολη λύση, εκείνη τη στιγμή, που δεν έχεις από που να πιαστείς. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις, να σκεφτείς, να βρεις λύσεις, πατάς το κουμπί κι ανακουφίζεσαι. Σκοτώνεις όμως μέρα την μέρα, ώρα την ώρα τον εαυτό σου.

Γνωρίσαμε αυτό το παιδί από κοντά, ήταν στην αίθουσα και πλέον μπορεί να χαμογελά. Είδαμε τον αξιέπαινο αγώνα της αδελφής του, να τον σώσει. Σε αυτή τη φάση της ζωής απαιτείται μία χείρα βοηθείας, μία συνεχής αλληλεγγύη και ταυτόχρονα επαγρύπνηση. Πρέπει να βρεις χέρια να κρατηθείς. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η διαφυγή, ο ίδιος ο Δομίνικος μας λέει, πως ο εθισμός είναι " αρρώστια ", τρέλα. Άλλοι πρωταγωνιστές τονίζουν, πως δεν υπάρχει πάτος. Όλοι τους πρώην χρήστες. Άπαντες έχουν βιώσει στο πετσί τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το πρόβλημα.

Οι ψευδαισθήσεις της ασφάλειας, της ανακούφισης, στην αρχή ξεγελούν. Νομίζεις πως βρήκες το γιατρικό σου για όλα τα προβλήματα. Χάνεται το μέτρο, η στέρηση οδηγεί σε βαθιά κατάθλιψη. Όλες οι άμυνες του οργανισμού καταλύονται. Πλέον, εξαρτάσαι. Τρελαίνεσαι. Κι ο τοξικομανής δεν βλέπει μπροστά του. Θέλει μόνο να πάρει τη δόση του. Μία ανάσα και ξανά στο βούρκο.

Κι όταν πια τα χρήματα δεν φτάνουν, οι επιτήδειοι έχουν επινοήσει τα συνθετικά ναρκωτικά. Στην Αργεντινή ήταν το πάκο, μετά την πτώχευση, που σκότωσε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, στην Ελλάδα είναι το σίσα, που μέσα σε μερικούς μήνες σε εξαθλιώνει. Και φυσικά εν γνώση της κοινωνίας, που σιωπά και κλείνει τα μάτια της, αφού το θέμα, δεν έχει χτυπήσει το κουδούνι τους σπιτιού της.

Κι εφόσον κάποιοι βρουν τη δύναμη να μείνουν καθαροί, να αποτοξινωθούν, πόσο δύσκολο είναι να μην ξανακυλήσουν στην Ελλάδα; Τι ευκαιρίες τους δίνει; Ποία είναι η δημιουργική απασχόληση, που μπορεί να έχουν; Πού είναι η κρατική μέριμνα; Διότι ακούγεται, να δίνονται μεν υποκατάστατα, αλλά δίχως ψυχολογική παρακολούθηση και φροντίδα. Δώρο, άδωρο. Ο ευάλωτος οργανισμός, εθίζεται απλά σε μία νέα ουσία. Ίσως όχι τοξική, αλλά ...

Από την αναφορά μου δεν μπορώ να παραλείψω, το σχόλιο αυτών των ανθρώπων για την πολιτική. " Πατάει στις ζωές τους ". Ο κρατικός μηχανισμός τους αντιμετωπίζει σαν απόκληρους. Προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, προβάλλοντας τα χειρότερα παραδείγματα, για να αισθανθούν οι θεατές στους δέκτες τους, πως και με τα λίγα, που έχουν, είναι καλύτερα, οπότε να μην ζητάνε και πολλά. Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, επί Λοβέρδου, τα ρατσιστικά σχόλια του Άδωνι Γεωργιάδη και το επίδομα των 800 ευρώ για όσους πάσχουν από ΑΙDS (κατηγορούνται, ότι κολλάνε επίτηδες μεταξύ τους), μένουν χαραγμένα ανεξίτηλα στο μυαλό τους.

Ο αγώνας προς την ελευθερία είναι σκληρός, δεν " εξαγοράζεται " εύκολα. Με αυτογνωσία κι επαναπροσδιορισμό των αξιών και της αντίληψης για τη ζωή, έρχεται η πολυπόθητη αλλαγή, σταδιακά, βήμα βήμα. Μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Τα κατάφεραν και το μαρτυρούν, γιατί με αυτόν τον τρόπο θεωρούν, πως θα φέρουν στο σωστό δρόμο κι άλλους, που βρίσκονται ακόμα στο μεταίχμιο και βασανίζονται. Σπουδαία δουλειά, πολύτιμη στις μέρες μας.

Eπιτρέπεται να πέσεις, Επιβάλλεται όμως να σηκωθείς ...