Κάτω από τον ήλιο

Ο Βίταλι Μάνσκι, είναι ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Επιλέξαμε να δούμε το " Under the Sun ", καθώς μας ευαισθητοποίησε το λεπτό ζήτημα της ζωής στη Βόρεια Κορέα. Πρόκειται για έναν πολυσχιδή δημιουργό, που έχει ως μότο ζωής το " 'ο,τι με αγγίζει και με εμπνέει θέλω να το ενσωματώσω στο σινεμά μου ".

Μέσα σε κάτι περισσότερο από μία ώρα, είδαμε την μέρα μίας συμβατικής οικογένειας κι ενός έθνους, την ημέρα του εορτασμού του μεγάλου ηγέτη (Κιμ Γιονγκ Ιλ), που συμπίπτει με την ενηλικίωση της κόρης (οχτάχρονο κοριτσάκι) και την ενσωμάτωση στην κρατική νεολαία. Μέχρι εδώ όλα μοιάζουν ρόδινα. Κι όμως φίλες και φίλοι δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι και το χειρότερο το αποδέχονται, ως κάτι φυσιολογικό, καθώς δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν, κάτι διαφορετικό.

Η φράση που γυρνάει στο μυαλό μου περισσότερο από κάθε άλλη, είναι η " πλύση εγκεφάλου ". Οι κάτοικοι της χώρας είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα στο βωμό του Κιμ Γιονγκ Ουν, που λατρεύεται σαν Θεός. Απ΄όλους τους κρατικούς μηχανισμούς (προπαγάνδας) καλλιεργείται ένα τεχνητό μίσος, προς κάθε τι ξένο. Κι επιβεβαιώνεται το ρητό, " η επανάληψη είναι μητέρα, της μαθήσεως ", γι΄αυτό επαναλαμβάνουν συνεχώς ύμνους, που φτάνουν στα όρια των διθυράμβων για τον σημερινό δυνάστη και τον πρόγονό του.

Δημιουργία μάζας, απόλυτα κατευθυνόμενης. Η προσωπολατρεία σε όλο της το μεγαλείο. Κανείς δεν σκέφτεται, είναι αδύνατο να αναπτυχθούν, η κριτική σκέψη κι η προσωπικότητα. Φτάνουμε στα όρια της παράνοιας. Δεν είναι, ότι δεν τα γνωρίζουμε, αλλά μία εικόνα, ισούται πραγματικά με χίλιες λέξεις. Ανελευθερία και συμβιβασμός. 

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, μετά την προβολή της ταινίας τόνισε, ότι τα γυρίσματα ήταν μία πολύ δύσκολη διαδικασία. Οι αρχές τους έλεγχαν, ακόμα κι όταν έπρεπε να πάνε στην τουαλέτα. Έδειξε πραγματικά τρομοκρατημένος, ο Μάνσκι. Συναισθήματα λύπησης και συμπόνοιας, βλέποντας ανθρώπους απόλυτα αποξενωμένους. Μηδενική προσωπική σχέση. Παιδιά σε στρατόπεδα-σχολεία και γονείς σε αντίστοιχους χώρους εργασίας. Τεράστια απόσταση.

Η πιο ισχυρή χούντα του κόσμου. Κι ο Έλληνας τη βίωσε και ξέρει πως είναι. Κι εδώ αντίστοιχα υπήρχαν ποιήματα και τραγούδια για τους ηγέτες. Το μοντέλο είναι το ίδιο. Απλά εκεί δεν έχει καταφέρει να αποτινάξει τον ζυγό, ο λαός και για να το καταφέρει πρέπει να αντιληφθεί το πρόβλημα. Ο πατριωτισμός είναι η λέξη κλειδί. Ασπίδα για κάθε επιδίωξη του δυνατού.

Όλα τα παραπάνω δεμένα με ένα εξαιρετικό soundtrack. Ένα ιδανικό, ένα αψεγάδιαστο κράτος, στα μάτια των πολιτών του και μόνο, που στην κυριολεξία μιλάει για ουτοπίες, επιβάλλοντας τον αυταρχισμό του. Ο άνθρωπος, ως μονάδα, δεν έχει μείζονα αξία. Μοναδικός στόχος να είναι όσο το δυνατόν πιο παραγωγικός για το σύστημα, που τον χρησιμοποιεί ως γρανάζι, μίας καλοδουλεμένης μηχανής.