Όταν συγκρούονται δύο κόσμοι

Ήταν ίσως το καλύτερο ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα στο 19ο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ο Πρόεδρος του Περού Άλαν Γκαρσία επιχειρεί να υποθηκεύσει τις ζωές των αυτόχθονων κατοίκων, προκειμένου η κυβέρνησή του να κάνει μία οικονομικά επικερδή συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ώστε να αποψιλωθούν τα δάση του Αμαζονίου και να γίνει εξόρυξη μία ποσότητας πετρελαίου. Το δίδυμο των πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών (Χάιντι Μπράντενμπουργκ-Μάθιου Όρζελ), μας μεταφέρει στην πρώτη γραμμή των γεγονότων και μπροστά στα μάτια εκτυλίσσεται η δράση.

Από τη μία τα συμφέροντα, που φέρνουν σε δεύτερη μοίρα τον παράγοντα άνθρωπο κι από την άλλη, άνδρες, γυναίκες και παιδιά έτοιμοι να πολεμήσουν, δίχως όπλα, με ένα δόρυ στα χέρια, για χάρη της πατρογονικής γης, που είναι κι η μοναδική κληρονομιά από τους προγόνους τους. Τους αρκεί να είναι αυτάρκεις. Δεν θέλουν να ακούσουν, ούτε για χρήματα, ούτε για ποσοστά. Ξεσηκώνονται κι έρχονται σε ρήξη με την κυβέρνηση. Αρχηγός τους, ο Αλμπέρτο Πισάνγκο, που θα χρειαστεί να φυγαδευτεί για ένα διάστημα, ζητώντας πολιτικό άσυλο σε άλλη χώρα.

Η μάχη είναι άνιση. Η αστυνομία, εξοπλισμένη με σύγχρονα μέσα κι οι Ινδιάνοι με πάθος κι αξίες, έτοιμοι να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση, καθώς δεν έχουν μάθει στον πόλεμο. Κυριαρχούν τα ένστικτα της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης. Δεν θέλουν και δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση, να μολυνθεί ο τόπος τους. Σύντομα, η διαμάχη, θα πάρει μορφή ένοπλης σύγκρουσης. Αθώα θύματα κι από τις δύο πλευρές, στο βωμό κυβερνητικών σκοπιμοτήτων, που προσπαθούν να αποδείξουν, ότι το άσπρο είναι μαύρο, κατά την προσφιλή τακτική τους. Λέγοντας, δηλαδή, ψέματα και προσπαθώντας μέσω ΜΜΕ να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη.

Φτάνει η ώρα της εκεχειρίας και το πολιτικό κόστος για τον Γκαρσία είναι μεγάλο. Κανείς όμως δεν τον κουνάει από τη θέση του. Αποσύρονται εικονικά κάποιοι νόμοι, ωστόσο τα εγκλήματα απέναντι στη φύση συνεχίζονται και να΄στε σίγουροι, πως αυτή αργά ή γρήγορα θα μας εκδικηθεί, επειδή δεν την σεβαστήκαμε, όπως της άρμοζε. Οι υπέρμαχοί της έχουν τουλάχιστον τη συνείδησή τους καθαρή. Δεν έχουν λερωθεί με χρήματα, κάτω από το τραπέζι, ξεπουλώντας την. Ζουν με τα λίγα, αλλά με αξιοπρέπεια κι ηθική. Χρέος τους, να την παραδώσουν παρθένα στις επόμενες γενιές.

Σπουδαία δουλειά, που θίγει ένα τεράστιο οικολογικό ζήτημα. Μία καθηλωτική ταινία-επίτευγμα που καλύπτει όλες τις πτυχές της σύγκρουσης ανάμεσα στην προοπτική της οικονομικής αυτοδιάθεσης και την υπεράσπιση της προγονικής γης. Και δυστυχώς και πάλι καταλήγουμε στο συμπέρασμα, πως ο μαύρος χρυσός, έχει μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή. Κι αυτό είναι από μόνο του λυπηρό ...