Ελλάδα, 2017, ύστερα από μία οχταετία οικονομικής κρίσης και μηδενικής ανάπτυξης, ο κόσμος παραμένει σοκαρισμένος, από τις επιλογές της αριστεράς που κυβερνάει τον τόπο. Πλέον, έχει καλλιεργηθεί ο φόβος για ένα χειρότερο αύριο κι επικρατεί το ρητό, " το μη χείρον βέλτιστον ". Ο λαός έχει συμβιβάστει με την ιδέα της υποτέλειας, δεν αντιδρά, δε βγαίνει στους δρόμους, παραμένει παθητικός και βολεύεται με τα λίγα, προ του τίποτα. Θα περάσει, θα έρθουν καλύτερες μέρες, ακούγεται από τους πιο αισιόδοξους, που ήταν μέρος της αστικής, μεσαίας τάξης, που ακόμα δεν έχει καταστραφεί ολοσχερώς και ζει με μία Α αξιοπρέπεια. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να καταλήξω στα μαγαζιά της φτώχειας. Αλυσίδες καταστημάτων ανοίγουν καθημερινά σε κάθε γωνιά, σε κάθε τετράγωνο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Με φτηνό καφέ, μία τυρόπιτα κι ένα κρύο σάντουιτς. Δεν έχει σημασία το όνομα. Είναι σημείο των καιρών. Μετράει ο φοιτητής τα λεπτά για έναν καφέ, ο πρεσβύτερος για ένα τοστ. Το συναντάς κάθε μέρα, το βιώνεις και δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος. Οι εργαζόμενοι αντιστοίχως, αμείβονται πενιχρά. Αμφίβολο αν είναι ασφαλισμένοι ή τους κολλάνε ένσημα. Αυτό ακριβώς που επιθυμούν οι έξω, " φθηνός " τρόπος ζωής και κυρίως αποδοχή αυτού. Κι εμείς στη μάχη, στον αγώνα, με ιδέες, αξίες κι ιδανικά για έναν καλύτερο κόσμο. Μαζεύουμε εφόδια για να μπορέσουμε να βρούμε τη δύναμη να αλλάξουμε πράγματα. Γιατί μόνο όποιος πραγματικά έχει τη δύναμη και βεβαίως τη θέληση μπορεί να αλλάξει αυτή τη λυπηρή, αν θέλετε τη νοσηρή κατάσταση. Οι υπόλοιποι παραμένουν ρομαντικοί κι αδυνατούν να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη, δυστυχώς. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου