Tower

Ένας πύργος είναι πάντα σύμβολο δύναμης κι εξουσίας. Διαβάζοντας τον τίτλο, σου κινεί την περιέργεια, τι μπορεί άραγε να συνέβει, την πρώτη Αυγούστου του 1966 στην Πανεπιστημιούπολη του Τέξας; Ό,τι και να σκεφτείς είναι λίγο νομίζω. Όσο τρελά σενάρια και κάνει το μυαλό κάποιου, δεν μπορεί να αγγίξει την οδυνηρή πραγματικότητα.

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό, μάλιστα σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες η θερμοκρασία άγγιζε τους 38 βαθμούς κελσίου. Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει με το Monday, Monday των Μamas and Papas. Τίποτε δεν προμήνυε, όσα θα ακολουθήσουν. Φοιτητές μελετούσαν στη Βιβλιοθήκη, άλλοι απολάμβαναν έναν καφέ, μετά από την εξέταση του μαθήματος της Ανθρωπολογίας, πού να ήξεραν τι τους περιμένει; 

Ένας πυροβολισμός σχίζει τον αιθέρα. Σιωπή. Άτομα σωριάζονται στον προαύλιο χώρο. O ήχος εκκωφαντικός, σοκάρει. Ξανά και ξανά, προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Τρόμος. Η αστυνομία αργεί να φτάσει στο σημείο. Δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο επιχείρησης κι αφόπλισης του δράστη, που σκορπάει τον θάνατο, δίχως έλεος.

Τα μέσα ενημέρωσης φτάνουν στο σημείο. Η εμπορευματοποίηση του γεγονότος είναι λυπηρή. Μία πόλη βρίσκεται σε ομηρία, κάτω από τις διαθέσεις ενός παρανοικού δολοφόνου. Πάνω από 90΄επίγειας κόλασης. O " Tower Texas Sniper " (Charler Whitman), πέφτει νεκρός, από τα πυρά ηρωικών αστυνομικών. Τι άφησε όμως πίσω της αυτή η μέρα;

Δεκαέξι νεκρούς, δεκάδες τραυματίες κι ένα έθνος παγωμένο, συγκλονισμένο, βυθισμένο στο φόβο. Όλεθρος. Και το χειρότερο; Οι πολίτες παραμένουν σιωπηλοί κι αυτό γίνεται, όταν ο πολιτισμός καταρρέει. Πρόκειται για μία εμπειρία, που δεν μπορεί να ξεχαστεί, μένει για πάντα χαραγμένη, ανεξίτηλη, στο πέρασμα του χρόνου.

Άραγε πόσα ακόμα θύματα πρέπει να θρηνήσει η ανθρωπότητα, για να ανακληθούν οι άδειες οπλοφορίας, που με τόσο μεγάλη ευκολία δίνονται σε ορισμένες πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών; Πραγματικά τρομερό. Η βία γεννά βία. Χαρακτηριστική η φωτογραφία του δράστη, μόλις στα τρία του χρόνια, παιδάκι, με δύο καραμπίνες στα χέρια.

Με τρομερή παραστατικότητα και τρόπο απόλυτα γλαφυρό, μέσα από αρχειακό υλικό, μαρτυρίες επιζώντων κι ενός είδους animation, μένουμε αποσβολωμένοι, καθ΄όλη τη χρονική διάρκεια. 82 λεπτά, αμείωτης έντασης, σφίγγεται το στομάχι σου. Από τον πυροβολισμό, στο μακελειό, την αποσιώπηση της κοινωνίας και το μεγαλείο της συγχώρεσης.

Αυτός είναι ο " Πύργος " του Κιθ Μέιτλαντ, που καταδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, πως η σκοτεινή πλευρά ενός ανθρώπου, που τυφλώθηκε από το μίσος, έφερε στην επιφάνεια, το μεγαλείο και την φωτεινή πλευρά, τόσων άλλων. Κι αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα, μίας τραγωδίας!