Τhe Other Kids

Ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τo Σάββατο το μεσημέρι στην 12:00 στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον. Πρόκειται για το " The Other Kids " του Pablo De La Chica. Η συγκεκριμένη προβολή έγινε στο πλαίσιο της ειδικής ενότητας για τα παιδιά κι άπαντες αποχώρησαν συγκινημένοι, καθώς μία πολύ ευαίσθητη ιστορία, που θίγει καίρια ανθρωπιστικά ζητήματα, αναπτύχθηκε στη μεγάλη οθόνη.

Βρισκόμαστε στην Ουγκάντα της Αφρίκης, σε μεταπολεμική περίοδο. Εκατοντάδες παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο κάθε μέρα και κάνουν όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Άνθρωποι φτωχοί, στα όρια της ανέχειας, που δοκιμάζουν καθημερινά τα όριά τους. Δεν έχουν όμως άλλη επιλογή. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό, είναι η μοναδική διέξοδος, να τους δώσει υποτροφίες, ώστε να καταφέρουν να φοιτήσουν σε σχολεία και να διεκδικήσουν την ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό τους δίνει ελπίδα, κάθε πρωί, που ο ήλιος ανατέλλει.

Ο βασικός μας πρωταγωνιστής είναι ο Μπουμπίρου Ρίγκαν, ένα πανέξυπνο, ιδιαίτερα ταλαντούχο παιδί, που ξεχωρίσει για την ικανότητά του στο σκοράρισμα. Είδωλό του, ο Φερνάντο Τόρρες. Στα έξι του χρόνια κάνει, όσα κατά πολύ μεγαλύτεροί του. Χρειάζεται όμως τύχη και συνεχή αγώνα, για να καταφέρει να προοδεύσει. Θα τα καταφέρει άραγε;

Αρωγός της όλης προσπάθειας, είναι ένας φιλόδοξος προπονητής, που αγαπά τα παιδιά, το άθλημα και τον τόπο του. Τα συγκεντρώνει, τα φροντίζει, όσο μπορεί και τους διδάσκει αξίες κι ιδανικά, που θα τους συντροφεύουν για όλη τους τη ζωή, είτε ασχοληθούν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, είτε όχι. Το να είσαι αυτάρκης, να έχεις αυτοπεποίθηση και πειθαρχία, σε βοηθούν να συγκροτήσεις μία ισορροπημένη προσωπικότητα. Καλλιεργείται το ομαδικό πνεύμα, η ομάδα είναι οικογένεια. Κι αυτός διαδραματίζει τον σημαντικότερο ρόλο στις μετέπειτα επιτυχίες της.

Ο Ρίγκαν, σε αυτό το άρτιο περιβάλλον, τηρουμένων των αναλογιών, βρήκε την θαλπωρή, που του έλειπε, ένιωσε πως ανήκει κάπου και κατανόησε πως μόνο με συλλογική πάλη θα επιβιώσουν και θα κερδίζουν το στοίχημα της ζωής τους. Ο δρόμος γεμάτος εμπόδια, η υπομονή κι η επιμονή (πείσμα) όμως αρετές, σοφών αντρών.

Τι γίνεται όμως, όταν ο κρατικός μηχανισμός επεμβαίνει; Όταν κάποιος αδίστακτος φορέας, υποθηκεύει το παρόν και τη συνέχεια αυτών των παιδιών, κλέβοντας την επιχορήγηση, που με τόσο μόχθο κέρδισαν, ώστε να πάνε σχολειο; Kαι μάλιστα διαφεύγει στη Νότια Αφρική; Θα βρεθούν ξανά στον δρόμο. Δεν χάνουν όμως το κέφι τους για τη ζωή. Κανείς δεν μεμψιμοιρεί. Είναι ζωντανοί. " Το όνειρο αποτελεί δημιουργία ζωής ", όπως ακούγεται χαρακτηριστικά.

Από την μία ο υποσιτισμός κι οι κακουχίες κι από την άλλη η χαρά του παιχνιδιού κι η προσμονή για την προπόνηση. Όλα αυτά με φόντο μία τοξική χωματερή και στο βάθος το στάδιο, που αγωνίζεται το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας. Τα δύο άκρα δηλαδή. Από την μία η αδυσώπητη καθημερινότητα κι από την άλλη το " θέατρο των ονείρων ".

Βεβαίως δεν είναι τα μοναδικά παιδιά σ΄όλη την Αφρική, που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Είναι πολύ θετικό, πως υπήρξε παγκόσμια ευαισθητοποίηση. Είδαμε τον Γιάγια Τουρέ, τον Σάμουελ Ετό (διέσχισαν τα σύνορα), τον Φερνάντο Τόρρες και τον Σέρχιο Ράμος, ακόμα και τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, να δίνουν το δικό τους στίγμα. Κι είναι πολύ ενθαρρυντικό, το γεγονός, ότι αυτό το ντοκιμαντέρ ταξιδεύει, σ΄όλο τον κόσμο.

Ήδη έχει κερδίσει βραβεία στο Μεξικό και την Ιαπωνία, εύχομαι να το κάνει κι εδώ στη Θεσσαλονίκη, γιατί είναι μεγάλη ανάγκη να προβληθεί το ζήτημα και να βρεθεί επιτέλους μία λύση, ώστε κι αυτά τα παιδιά, να μην είναι πλέον " τα άλλα παιδιά " του τρίτου κόσμου της Αφρικής, αλλά ισότιμα μέλη, μίας οικουμενικής κοινότητας. Δυστυχώς πολλά πράγματα, ακόμα και σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα, γιατί απλά έτσι μάθαμε. Δεν είναι όμως ...