Oι αόρατοι

Μπορεί το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης να ολοκληρώθηκε, εμείς όμως επανερχόμαστε με ένα ντοκιμαντέρ που παίχτηκε στη μεγάλη οθόνη το 2012 και για μία μοναδική προβολή, ήρθε στις αίθουσες του Λιμανιού. " Οι Αόρατοι " του Sébastien Lifshitz, αποτελούν έναν ύμνο στους ομοφυλόφιλους, που γεννήθηκαν την περίοδο του μεσοπολέμου και τόλμησαν να διατυμπανίσουν, τα πιστεύω τους, σε μία εποχή που η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να τους δεχτεί κι έζησαν απελευθερωμένοι από το άγχος της κρίσης τρίτων.

Θέλουν να αποδείξουν, πως αυτό επέλεξε η φύση για τους ίδιους. Προσπάθησαν κι έκαναν οικογένειες, αργά ή γρήγορα, όμως αυτές διαλύθηκαν, καθώς δεν μπορούσαν να καταπνίξουν αυτό, που πήγαζε από μέσα τους.Δεν υπάρχει ηλικία. Κάθε ιστορία-μαρτυρία αποτελεί κι ένα δράμα, καθώς οι συντηρητικές κοινωνίες τότε, αλλά κακά τα ψέματα, ακόμα και σήμερα, δεν μπορούν να το δεχτούν ως κάτι φυσιολογικό. Η παραδοχή του " εγκλήματος " ισοδυναμούσε με κάτι τρομακτικό και συχνά οδηγούσε σε εξοβελισμό.

Έχοντας περάσει πλέον, τα 80 τους χρόνια, οι πρωταγωνιστές αφηγούνται, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία, πως έφτασαν ως εδώ. Πόσο δύσκολα πέρασαν, τι αγώνες έκαναν, ως μάχιμοι ακτιβιστές και πως νίκησαν τα πρέπει για χάρη των θέλω τους. Ο δρόμος φυσικά και δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως, κέρδισαν μία μεγάλη μάχη. Κατάφεραν να ζήσουν ελεύθεροι. Χαρακτηριστικά μία γυναίκα, τονίζει, " Μας είχαν μετατρέψει σε τέλειους κομφορμιστές, ικανούς να καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας ".

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης υποστήριξε στη Liberation ότι, υπάρχει μια κοινωνική και ιστορική πραγματικότητα της ομοφυλοφιλίας πιο σύνθετη και μοναδική από όσο φαίνεται. Ο καλύτερος τρόπος για να επιβεβαιώσει τη θεωρία του αυτή ήταν να κάνει μία ταινία, όπου άνθρωποι που σήμερα έχουν μπει στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους θα περιγράφουν αυτό που ο ίδιος ονομάζει «αόρατη ευτυχία» — την ευτυχία του να είσαι διαφορετικός. Και έτσι ξεκίνησε το δύσκολο ταξίδι του,  να εντοπίσει δηλαδή πρόσωπα που απεικονίζονται σε φωτογραφίες ανώνυμων, ανώνυμα και αυτά και να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα.

Oι αντιθέσεις και τα οξύμωρα σχήματα αρκετά. Αόρατοι κι όμως ορατοί, φυσιολογικοί (στα δικά τους μάτια) κι όμως στο περιθώριο του περίγυρου. Άραγε μήπως οι ίδιοι επιθυμούσαν να ζουν αόρατοι μέσα στη δική τους ευτυχία; Eίναι μία σκέψη, που πέρασε από το μυαλό μου, βλέποντας την ταινία. Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτοί οι άνθρωποι, κουρασμένοι από τις συμβατικές σχέσεις, επέλεξαν να ζήσουν στην επαρχία, κοντά στα ζώα και δίπλα στη φύση. Δεν τους εξόρισαν, το επέλεξαν κι είναι χαρούμενοι, γεμάτοι εμπειρίες.

Μέσα απ΄όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε, ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα, απ΄όπου κι αν πηγάζει αυτή, σε περιπτώσεις, που δεν προκαλεί. Γλαφυρές περιγραφές, ρεαλισμός, φωνή κι όχι σιωπή. Μία απάντηση στον ρατσισμό και τα ταμπού και μία ενθάρρυνση για όσους ακόμα κρύβονται, υπό τον φόβο της κατακραυγής. Γιατί είναι προτιμότερο να υποστηρίξεις την επιλογή σου, παρά να ζήσεις βυθισμένος στη μοναξιά.

Τέσσερα συνολικά Βραβεία, με μεγαλύτερο το Cesar στη Γαλλία, σε μία εποχή, που το ενδεχόμενο επισημοποίησης των γάμων ομοφυλοφίλων έφερε συγκρούσεις στη χώρα. Από το 1979 και το μεγάλο πάρτυ, που κυκλοφόρησαν πρωτοσέλιδα, " Η Μάστιγα χτυπά τη Γαλλία " στο 2012 και το σήμερα.