Gaza Surf Club

Ακούγοντας για τη λωρίδα της Γάζας, το μυαλό μας πηγαίνει σε πόλεμο, συνεχείς ένοπλες συρράξεις, των Παλαιστινίων με τους Ισραηλινούς κι ένα ποτάμι αίματος, δίχως τέλος. Μπορεί ένα ντοκιμαντέρ, διάρκειας 90 λεπτών να μας δείξει, πως οι άνθρωποι έχουν κερδίσει τη δική τους προσωπική ελευθερία, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας; Φιλίπ Γκναντ και Μίκι Γιαμίν δημιούργησαν μία ταινία για την πάλη του ανθρώπου κόντρα σε Θεούς και δαίμονες, απέναντι στα υψηλότερα κύματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Κάποιοι γεννήθηκαν στην μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου. Δεν το επέλεξαν. Αυτό ήταν το γραφτό τους. Εκεί που η λέξη εκεχειρία είναι σχεδόν άγνωστη, τα όνειρα κι ελπίδα δεν σβήνουν. Η θάλασσα κι ο ανοιχτός ορίζοντας, είναι το ιδανικό περιβάλλον για να πάρεις δύναμη και να ζήσεις, ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία, ακόμα κι αν γνωρίζεις, πως αύριο μπορεί να πεθάνεις. Σχήμα οξύμωρο. Απόλυτα αληθινό όμως, στην προκειμένη περίπτωση.

Οι κάτοικοι είναι απόλυτα ειλικρινείς. Το σερφ γίνεται τρόπος ζωής, τόσο στη θάλασσα, όσο και στη ζωή, περνώντας εμπόδια, ανεβαίνοντας το δικό τους γολγοθά. " Πού είναι η ελπίδα; Να την ψάξουμε κι εμείς ". Μεταξύ αστείου και σοβαρού ακούγεται, " καλύτερα να χάσω το παιδί μου, παρά τη σανίδα μου. Παιδί παντρεύεσαι και ξανακάνεις, σανίδα όμως πως θα ξαναφέρεις; ". Πραγματικά τρομερό. Κι η παραλία παραμένει η μοναδική διέξοδος.

Και ξαφνικά το σκηνικό μεταφέρεται στη Χαβάι. Εκεί πηγαίνει κάποιος, με στόχο να μεταφέρει πίσω στην πατρίδα τεχνοτροπία και γνώσεις για το άθλημα, που τόσο αγαπά ο λαός. Ένας κόσμος γεμάτος αντιθέσεις, μεταξύ των δύο κρατών. Διαφορά κουλτούρας, αντιλήψεων, ελευθερίας και συνθηκών ζωής. Μακριά πλέον, από συγκρούσεις και το άγχος της επιβίωσης. 

Την ίδια ώρα στην Παλαιστίνη, η πίεση αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ρατσισμός, γυναίκα σε κατώτερη μοίρα από τον άντρα και σε αντιδιαστολή φιλοδοξίες νέων ανθρώπων (" θέλω να γίνω γιατρός, όταν μεγαλώσω ")΄. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από παιχνίδι. Από στιγμές ξεγνοιασιάς, πριν ενηλικιωθούν.

Kαι μέσα στη δράση, η απαλή μουσική. Ένα κομμάτι, που γεμίζει, γεμίζει και μονάχα στο φινάλε, ακούγεται ολόκληρο. Το ντοκιμαντέρ χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη σκηνών βίας και κλείνει με ένα αισιόδοξο μήνυμα. " Η Γάζα κάποτε ήταν το καλύτερο μέρος του κόσμου. Σήμερα είναι το χειρότερο. Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα και σύντομα, θα ξανά είναι όπως παλιά ". Ενημερωτικό, συμβολικό, συγκινητικό, ρεαλιστικό, μα πάνω απ΄όλα ανθρώπινο, ύμνος στον αγώνα για τη ζωή.