Mηχανές

Kαθημερινά διάφορα υλικά αγαθά, που εισάγονται από το εξωτερικό φτάνουν στα χέρια μας. Μία συναρπαστική ματιά στα άδυτα ενός εργοστασίου κλωστουφαντουργίας στην Ινδία, μας δίνει να καταλάβουμε τις συνθήκες εργασίας κι εκμετάλλευσης κάποιων ανθρώπων, προκειμένου οι εργοδότες τους, να αποκομίσουν στο επόμενο στάδιο, τεράστιο κέρδος. Όλα αυτά της εποχή της παγκοσμιοποίησης και του καπιταλισμού. Πόσο μεγάλο είναι άραγε το χάσμα από τον Πρώτο κόσμο μέχρι τον σημερινό, της συνεχούς ανάπτυξης και κατά πόσο είναι δυνατόν να γεφυρωθεί, όσον αφορά την αξία της ζωής;

Στα έγκατα του εργοστασίου άνθρωποι ξεζουμισμένοι, εξουθενωμένοι, περικυκλωμένοι από τον φόβο και την έλλειψη ελπίδας. Δεν έχουν επιλογή κι όνειρα. Η πρώτη σκηνή είναι ενδεικτική. Για δέκα περίπου λεπτά, απουσία φωνής. Ακούγονται μόνο οι μηχανές. Ζαλίζουν τον θεατή, φανταστείτε τους εργαζόμενους. Ένας αγώνας επιβίωσης, μέσα σε πρωτοφανείς κακουχίες και κινδύνους. Κάθε λεπτό μπορεί να είναι και το τελευταίο τους. Μα και γιατί δεν διεκδικούν το δίκιο τους, αναρωτιέται εύλογα κανείς.

Από τη μία υπάρχει ο τρόμος της εξόντωσης, είτε άμεσα, είτε μέσω της απόλυσης, που θα τους οδηγήσει στο δρόμο και μαθηματικά στην εξαθλίωση, από την άλλη οι εργάτες δεν έχουν ενότητα. Δυσκολεύονται πολύ να συγκροτήσουν συνδικάτα. Η προσωποποίηση της φτώχειας και της εθελούσιας ταπείνωσης, πλέον από ανάγκη και συνήθεια. Συμβιβασμός με το ρητό, " το μη χείρον, βέλτιστον ".

Την ίδια στιγμή, κάποιοι πλουτίζουν. Προφανώς αυτοί, που είναι πιο πάνω. Διοργανώνεται μάλιστα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, που προσφέρει εκατομμύρια ευρώ σε αθλητές διεθνούς κλάσης για να αγωνιστούν μόλις λίγους μήνες στην Ινδία. Χώρα των άκρων. Κάποιοι φυτοζωούν κι άλλοι σκορπούν αλόγιστα προς ιδίαν τέρψιν. Αυτός είναι δυστυχώς ο κόσμος μας.

Η κάμερα του Ραχούλ Τζέιν, διεισδύει στα καζάνια της επίγειας κόλασης. Ανάμεσα στα τοξικά απόβλητα και την φωτιά, με τον κίνδυνο εργατικού ατυχήματος, να εγκυμονεί κάθε λεπτό. Η απουσία πολλών λέξεων, δίνει το στίγμα. Άκρως παραστατικό, δίνει μία πλήρη εικόνα των συνθηκών εργασίας και πλέον κάθε φορά, που διαβάζουμε " made in India ", καλό θα είναι να έχουμε αυτούς τους ανθρώπους στο μυαλό μας ...

" Τι είναι άραγε η φτώχεια: Βασανιστήριο "