Βιώνουμε, πλάι στον έτερο βασικό κρίκο του φιλμ, Μάιλς Τέλερ, τον απόλυτο βιασμό της αξιοπρέπειας ενός ανθρώπου, που ξεκινά με όνειρα και φιλοδοξίες, προκειμένου να γίνει ένας μεγάλος της Tζαζ. Προσωπικά το ίδιο βίωσα σε έναν άλλον τομέα, στον αθλητισμό. Είχα τον αντίστοιχο στόχο κι έζησα παρόμοιες καταστάσεις, οπότε όπως καταλαβαίνετε η ταινία με τάραξε συθέμελα και με συγκίνησε παράλληλα.
Το προσωπικό κόστος τεράστιο, οι θυσίες αμέτρητες. Ο σαδισμός του ισχυρού για να πετύχει τον στόχο του, εξαθλιώνοντας τον νέο ανερχόμενο καλλιτέχνη, δεν περιγράφεται. Αξίζει τελικά όλο αυτό; Κι όμως όταν είσαι στο χορό, το πάθος κι η καθημερινή τριβή δεν σ'αφήνουν να δεις ξεκάθαρα την αλήθεια. H ιστορία δεν αφορά μόνο έναν μουσικό, αλλά κάθε άνθρωπο, που έχει επενδύσει σε κάτι. Αντίθετα η μουσική είναι ο βασικός μοχλός που κινεί τα νήματα.
Έρχεται κάποτε η στιγμή, που κανείς τον απολογισμό σου και λες τι έκανα; τι κέρδισα; τι έχασα; Πού είμαι; Κι όταν το ταμείον είναι μείον, υπάρχει προβληματισμός κι απογοήτευση. Κι όμως το μικρόβιο υπάρχει πάντα μέσα σου. Ένα κλικ, μία πρόκληση και ξανά στην σκηνή. Το θέμα είναι ηθικό. Στόχος η δικαίωση. Θα επέλθει τελικά ή θα βρεθείς σε τέλμα; Είναι ένα είδος εθισμού.
Η ζωή είναι επιλογές, ευκαιρίες. Πρέπει να κάνεις τις σωστές. Σε διαφορετική περίπτωση, χάνεσαι, εγκλωβίζεσαι σ'αυτές και πολλές φορές χάνεις το τρένο της.
Με το Whiplash μεγάλου μήκους, προηγήθηκε το αντίστοιχο μικρού, ο Σαζέλ καταξιώθηκε στη συνείδηση του κοινού. Χωρίς μέτρο, τόσο το κομμάτι, όσο κι η συμπεριφορά των ανθρώπων. Αυτή είναι η αλήθεια. Προσωπική μου εκτίμηση η σχέση δύο ανθρώπων, κάθε είδους, πρέπει να βασίζεται στον σεβασμό κι όχι στον φόβο. Αυτή είναι η λεπτή γραμμή που ξεπερνά κι αποτυγχάνει ως παιδαγωγός, όσο καλός μουσικός κι αν είναι, όσο πείσμα κι αν έχει για να αναδείξει έναν αληθινά μεγάλο του είδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου