Nebraska

Μία ταινία, που δεν μπορεί παρά να σε αγγίξει, να σε ταράξει και να ξυπνήσει τα πιο ανθρώπινα ένστικτα. Παρακολουθώντας τo Νebraska, με καθήλωσε και κατάφερε, βγαίνοντας από την αίθουσα, για πολλές ημέρες να σκεφτώ πόσο μεγαλειώδες ήταν το απλό μήνυμά της. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, πως έφτασε στην πόρτα των Oscars, με έξι υποψηφιότητες, ευαισθητοποιώντας την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Ένας ηλικιωμένος κύριος πιστεύει, πως έχει κερδίσει ένα εκατομμύρια δολάρια κι είναι αποφασισμένος να πάει από την Μοντάνα στην Νεμπράσκα, ώστε να τα παραλάβει. Ο αποξενωμένος γιος του, μετατρέπεται σε πιστό συνοδοιπόρο κι αποφασίζει να κάνει το ταξίδι πλάι του, για να γνωρίσει καλύτερα τον πατέρα του και να ξαναχτίσουν τη σχέση τους, σχεδόν από την αρχή, παρά να τον πείσει για το μάταιο του εγχειρήματος του.

Σε ένα ρομαντικό road trip μέσα σε ασπρόμαυρο φόντο, βλέπουμε πατέρα και γιο να λειτουργούν ως ομάδα. Να μαθαίνουν ο ένας στοιχεία για τη ζωή του άλλου και να καλύπτουν τον χρόνο, που ήταν χώρια. Μέσα σ΄αυτό το βαθύτατα συγκινητικό ταξίδι , θα δούμε απωθημένα να πραγματοποιούνται, μυστήρια του παρελθόντος να αποκαλύπτονται, μα πάνω απ΄όλα την αγνή αγάπη μεταξύ πατέρα και γιου. Όλα αυτά εν μέσω αποχρωματισμένης φύσης, σαν όλα να συνηγορούν, ώστε η προσοχή να δοθεί στους πρωταγωνιστές. Στο οικογενειακό δράμα ...

Ήταν το πρώτο έργο του σκηνοθέτη που προσπάθησε να κάνει στροφή σε άσπρο-μαύρο φόντο. Στην αρχή υπήρξαν αντιδράσεις, αλλά το εγχείρημα πέτυχε κι έτυχε αποδοχής. Είναι η τέταρτη ταινία που γυρνά στην μητέρα-πατρίδα του, τη Νεμπράσκα, μετά τα, "Citizen Ruth" (1996), "Σκάνδαλα στα θρανία (1999) και "Σχετικά με τον Σμιντ" (2002). Αξιοσημείωτο είναι επίσης, πως στη σκηνή με το νεκροταφείο υπάρχει μία ταφόπλακα με το όνομα Payne. Προφανώς ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει, πως για το έργο του αυτό θέλει, προσδοκά να κερδίσει την υστεροφημία του, με έμμεσο τρόπο. Τέλος, o αλκοολικός πρωταγωνιστής ήταν στην πραγματικότητα μαραθωνοδρόμος μέχρι τα τέλη του 1970.

Ακόμα ένα σημείο που θα ήθελα να τονίσω είναι, ότι τόσο ο Πέιν, όσο κι ο φωτογράφος (Φαίδωνας Παπαμιχαήλ) του έχουν ελληνική  καταγωγή. Eίναι καλό στην εποχής της απόλυτης παγκοσμιοποίησης, να βλέπουμε δύο ανθρώπους που "γέννησε" αυτή η χώρα να φτάνουν ψηλά και ν΄ανγνωρίζονται.

Μέσα στο φιλμ θίγονται επίσης, δευτερεύοντα προβλήματα, όπως ο μικροαστισμός, η μιζέρια των επαρχιών των ΗΠΑ, ηκενότητα των ανθρώπων κι η φθορά μεταξύ των σχέσεων. Όλα με τρόπο μαεστρικό, μέσα από παραδείγματα της καθημερινής ζωής.

Ένα φιλμ που ακροβατεί μεταξύ του κωμικού και του τραγικού. Η Νεμπράσκα είναι για το Πέιν, ότι η Ιθάκη για τον Καβάφη. Μεγαλύτερη αξία έχει το ταξίδι κι όχι τόσο ο τελικός προορισμός. Τα κέρδη, οι εμπειρίες, οι ανθρώπινες σχέσεις χτίζονται με κόπο και πολλές φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες. Αυτό που μου μένει προσωπικά είναι μία τρυφερότητα, μέσα από τον σκληρό ρεαλισμό και την ερμηνεία του διδύμου, Μπρους Ντερν (Βραβείο Ανδρικής ερμηνείας Φεστιβάλ Καννών) και Γουίλ Φορτ. Η νίκη του καλού.

Tέλος, υγεία να έχουμε, θα προσπαθήσω να το ξαναδώ στα 30, στα 50 ή και μεγαλύτερος, για να καταλάβω, αν η ηλικία του θεατή διαδραματίζει ρόλο στην εξαγωγή των συμπερασμάτων για την απόδοση της ταινίας. Θα΄ναι άραγε ίδια αυτά, που θα γράψω τότε;