Τα αγόρια από τα Ανατολικά

Ήταν Νοέμβριος του 2013, στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ένα βροχερό απόγευμα επιλέγω να παρακολουθήσω " Τα αγόρια από τα Ανατολικά " του Robin Campillo, που το 2009 ήταν σεναριογράφος του " Ανάμεσα στους τοίχους ", που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Ένα φιλμ, που σε εκείνο το χρονικό σημείο της ζωής μου, μόλις είκοσι ετών, με συγκλόνισε. Έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου, διότι στις σκηνές του διέκρινα αφενός ένα διαχρονικό μήνυμα της εκμετάλλευσης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, ανεξαρτήτου εποχής και χώρας κι αφετέρου, ότι ο έρωτας δεν έχει όρια, κανόνες και περιορισμούς. Όπως και στον πόλεμο. όλα επιτρέπονται.

Νεαρά παιδιά έρχονται από την Ρωσία, την Ουκρανία και την Μολδαβία στην Γαλλία, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Πώς θα αντέξουν τις συνθήκες μίας καινούριας ζωή, διεκδικώντας μία δεύτερη ευκαιρία; Στήνουν συμμορίες, γκετοποιούνται διότι ο φόβος της απέλασης ελλοχεύει. Ψάχνουν μεροκάματα, είναι εύκολα θύματα, η μάστιγα των ναρκωτικών τους περικυκλώνει. Την ίδια ώρα ένας μεσήλικας άντρας, ο Ντάνιελ (Olivier Rabourdin), στοχεύει σε ένα από τα παιδιά. Το παρουσιαστικό του ξεγελάει. Εγκλωβισμένος κι αυτός σε ένα αδιέξοδο, όπως κι αυτοί. Περιθωριοποιημένος από την κοινωνία. Πλησιάζει όμως, τολμάει. Ο αποδέκτης της πρότασης συμφωνεί να τον επισκεφτεί. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη για χρήματα; Υπάρχει μία αμφίδρομη έλξη από την πρώτη στιγμή; Συνδυασμός των δύο παραπάνω;

Σήμερα κάποιοι άλλοι άνθρωποι, πολιτικοί πρόσφυγες από την Συρία, βιώνουν ανάλογες καταστάσεις, Για ένα κομμάτι ψωμί, οι φτωχότεροι, εκδίδονται σε λυσασμένα κτήνη, που είναι έτοιμα να τους πιουν το αίμα, για λίγα λεπτά ηδονής. Ποια είναι η αντίδραση της παγκόσμιας κοινότητας; Κλείνει τα μάτια και σιωπά. Γίνεται συνένοχος σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Είναι τελικά όλοι οι άνθρωποι ίσοι ή μάλλον έχουμε πολίτες α΄και β΄διαλογής.

Η ταινία όμως, όπως είπα έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι ξεκάθαρα αυτό που προανέφερα. Το δεύτερο αφορά τον έρωτα. Σε μία πόλη όπως το Παρίσι άλλωστε είναι μάλλον αναμενόμενο να μιλήσουμε γι΄αυτό κι ας είναι η μορφή του ιδιαίτερη. Εκεί που ο αστός Γάλλος μοιάζει να τα έχει χάσει όλα, αδειάζοντας το σπίτι του μία ομάδα νεαρών, η ζωή του γεμίζει. Μία σχέση αλληλεξάρτησης αναπτύσσεται και ξετυλίγεται μπροστά μας. Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα; Είναι τελικά ανυπέρβλητες οι ταξικές διαφορές; Oι αντιδράσεις από τις εμπλεκόμενες πλευρές θα κάνουν τους δεσμούς πιο δυνατούς. 

Ένα κινηματογραφικό έργο που συγκέντρωσε ποικίλες κριτικές στην Ευρώπη. Κάποιοι αρνήθηκαν να το προβάλλουν. Αυτοί που τόλμησαν όμως, δικαιώθηκαν. Η δύναμή του, ξεπερνά ταμπού και προκαταλήψεις. Ευαίσθητο, ρομαντικό, αποφεύγει να γίνει χυδαίο. Δύο δράματα γίνονται ένα. Κι εν τέλει αναπτύσσονται αισθήματα και το καλό νικά, μέσα σ΄ένα Παρίσι, που ξετυλίγει κάποιες από τις ομορφότερες πτυχές του.