Μία σελίδα η αφορμή ...

Διαβάζοντας το βιβλίο του Μιχάλη Δέλτα, το Φως των Λέξεων, το μυαλό μου έχει μείνει κολλημένο στη σελίδα 20. " Τα εν οίκω μή εν δήμω ". Μέσα από αυτές τις γραμμές ο νους μου συνειρμικά ταξιδεύει στην σημερινή Ελλάδα. Σε αυτό που βιώνουμε και βιώνω κι εγώ προσωπικά μαζί με πολλά νέα παιδιά. Ζούμε σε μία κοινωνία που έχει χάσει τις αξίες της, το μόνο που μετράει είναι οι τίτλοι. Το πτυχίο, το κύρος, τα χρήματα. Ψάχνω την ηθική, μία ανθρωπιστική ιδεολογία πουθενά. Λόγια, λόγια, λόγια. Δεν κοστίζουν βλέπετε αυτά που αναζητώ, γι΄αυτό κι έχουν εκλείψει. Παλεύουμε με τα έτοιμα, μέχρι να τελειώσουν κι αυτά. Και τότε; Xάος. Διότι η γενιά μας δεν έμαθε να δίνει μάχες, δεν της έδωσαν τον χώρο να διεκδικήσει, να πληγωθεί, να κατακτήσει κι αυτή επαναπαύτηκε. Πληρώνουμε συλλογικά τις αμαρτίες των προηγουμένων και μοιρολατρικά κλαίμε. Απορώ γιατί πλέον γιορτάζουμε την Μεγάλη Παρασκευή, αφού αυτό το χρώμα δώσαμε στις ζωές μας. Φτάνει. Τα ψυχολογικά προβλήματα, τα υπαρξιακά ζητήματα, την κενότητα δεν μπορούν να την αντισταθμίσουν όλα τα υλικά πλούτη-αγαθά του κόσμου. Μιλάμε για ανθρώπους κι όχι για ρομπότ, ούτε για μηχανές. Κι υπάρχει αυτό το γ@@@@@ο θέλω, μέσα στα χιλιάδες πρέπει, που μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς πως σε διαβρώνουν, όπως η υγρασία στη Θεσσαλονίκη Έχουμε συναισθήματα, υπάρχει το καλό, η αγάπη. Είμαι θυμωμένος πρώτα απ΄όλα με τον εαυτό μου, γιατί δεν τόλμησα, να υπερβώ τα όρια της συμβατικής καθημερινότητας. Έγινα ένα με την μάζα και δεν μπορώ να μου το συγχωρέσω. " Η κοινωνία χρειάζεται πλέον ενεργούς, ανεξάρτητους, ανοιχτόμυαλους, πνευματικά αφυπνισμένους νέους που θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες και τις ποιότητες του συλλογικού Νου ", γράφει ο Μιχάλης, της κοινωνίας μας θα πω εγώ. Ο φόβος των γονιών για το αύριο των τέκνων τους είναι μία φυλακή, που τα κρατάει δέσμια, εγκλωβισμένα σε αδιέξοδα, που δεν θα λυθούν ποτέ, αν δεν γίνει η μεγάλη αλλαγή. Ελάτε να τολμήσουμε. Το άρθρο δεν αφορά την πολιτική, αλλά το μέλλον μας. Το δικό μας αύριο. Αναρωτηθείτε πού θα βαδίζουμε; Βολευόμαστε με τα λίγα, μέχρι να φτάσουμε στο τίποτα και μας αξίζουν γ@@@ο πολλά. Αφυπνιστείτε. Μην δέχεστε να είστε έρμαιο ενός συστήματος αρρωστημένου, θρέφοντάς το παράλληλα. Ελάτε όλοι μαζί να διώξουμε το γκρίζο, που τείνει να μαυρίσει. Να παλέψουμε, να μοχθήσουμε κι ο ήλιος θα λάμψει μια ώρα αρχύτερα, φωτίζοντας εμάς!