Το κορίτσι από την Δανία

Το μυθιστόρημα του David Ebershoff μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, με τρόπο που συγκλονίζει τον κοινό. Ο βραβευμένος με Oscar, Τομ Χούπερ ( " Ο λόγος του βασιλιά ", " Οι Άθλιοι "), στα 43 του χρόνια, σκηνοθετεί με ευαισθησία και λεπτότητα την ιστορία του πρώτου διεμφυλικού ανθρώπου, που επιχείρησε εγχείριση αλλαγής φύλλου προπολεμικά, το 1930. Πρωταγωνιστές ο Eddie Redmayne (Oι Άθλιοι), που κέρδισε πέρυσι το Oscar α΄αντρικού ρόλου, για την ερμηνεία του στην Θεωρία των Πάντων κι η Αλίσια Βικάντερ, που την είδαμε στο Κωδικό όνομα U.N.C.L.E., αλλά και στο Από μηχανής. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός, ότι η ταινία είχε τέσσερις οσκαρικές υποψηφιότητες.

Η ιστορία ξεκινά στην Κοπεγχάγη το 1920. Ο Άιναρ Βέγκενερ, είναι ένας νεαρός σπουδαίος ζωγράφος, παντρεμένος με την Γκέρντα Βέγκενερ, εξελίξιμη ζωγράφο, που συνεχώς βρίσκεται στη σκιά του. Η μετάλλαξη γίνεται σταδιακά. Μία αφορμή είναι ικανή, να ξετυλίξει τον μίτο της Αριάδνης. Όλα αυτά ενορχηστρωμένα με μαεστρία, ώστε να μοιάζει φυσιολογική η εξέλιξη των πραγμάτων. Μία επώδυνη διαδικασία τόσο για τον Άιναρ, που βιώνει μία συνεχή εσωτερική πάλη, μεταξύ του εαυτού του και της αναδυόμενης Λίλι Έλμπε, όσο και για την σύζυγό, που μένει πιστή συμπαραστάτρια στο δράμα του άντρα της. Καθημερινά τον χάνει, αλλά είναι εκεί. Τα μάτια της το μαρτυρούν. Η καρδιά της το έχει αποφασίσει όμως.

Από το ημερολόγιο του Άιναρ, κατάφερα να συλλέξω τα παρακάτω στοιχεία. Μην αντέχοντας άλλο αυτό το ψυχικό μαρτύριο, είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει την 1η Μαίου του 1930. Τελικά τον Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς βρέθηκε κάποιος γιατρός, που ρίσκαρε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να απελευθερώσει το σώμα του. Βρίσκει το κουράγιο να μείνει στη ζωή. Η Λίλυ έζησε για 14 μήνες. Έφυγε τον Σεπτέμβρη του 1931. Αλλά αποχώρησε από τον μάταιο αυτόν κόσμο γεμάτη. Η λύτρωση επήλθε. Ο αγώνας του ανθρώπου να ζήσει όπως θέλει. " Θέλω πλέον να΄μαι δημιουργική με την καρδιά και το αίμα μου ", γράφει σε ένα της από τα τελευταία σημειώματα. 

Όλα τα παραπάνω δίνονται με μία συγκαταβατική κινηματογραφική ψυχρότητα, που σοκάρει τον θεατή. Άλλωστε εκ προοιμίου πρόκειται για ένα τολμηρό θέαμα, όταν μιλάμε για την συντηρητική Ευρώπη του 2016, πόσο μάλλον γι΄αυτήν του 1930. Οι συναισθηματικές συγκρούσεις πολλές, τόσο στην οθόνη, όσο και στα καθίσματα. Οι σκοτεινές πλευρές μίας επίπονης αλλαγής, ντυμένες με δύο λαμπρές ερμηνείες. Για μένα προσωπικά, ο Ρεντμέιν, άξιζε και φέτος το Oscar, ακόμα πιο ώριμος, πιο φυσικός.

Είναι η δεύτερη ταινία, που παρακολουθώ με ανάλογο περιεχόμενο φέτος. Προηγήθηκε το " From This Day Forward " στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Αίσθησή μου η ίδια. Η αποδοχή της διαφορετικότητας ισοδυναμεί με αγάπη, κατανόηση κι αλληλεγγύη. Ο άνθρωπος ανάγεται σε πρώτο πλάνο κι ακόμα κι αν πάψουν οι ερωτικές επαφές, η σχέση έχει φτάσει σε ένα εξιδανικευμένο επίπεδο κι οι δεσμοί γίνονται πιο δυνατοί.

Θα μπορούσα, ως ρομαντικός του χώρου, να χαρακτηρίσω την απόδοση της ταινίας, κινηματογραφική ποίηση. Αγγίζει την ψυχή, ταράσσει το σώμα, συγκινεί. Η αυτοσυγκράτηση του πρωταγωνιστή, κερδίζει τους πάντες, που έχουν ένα υπόβαθρο, ώστε να μην κρίνουν επιπόλαια το προσωπικό δράμα. Αυτό είναι το " Κορίτσι από την Δανία ". Όπως σημείωνα όμως και στην ταινία που ανέφερα παραπάνω. Οι πρωταγωνιστές είναι δύο. Ο κύριος κι η κυρία Βέγκενερ ή η Λίλυ κι η Γκέρντα. Επομένως ο δικός μου τίτλος είναι " Τα κορίτσια από τη Δανία ", που μαζί βίωσαν σκληρές καταστάσεις. Αντέχετε να το δείτε και να κατανοήσετε;