Μετά το " Θεέ μου τι σου κάναμε; " συναντάμε τον Κριστιάν Κλαβιέ στην ταινία του Πατρίς Λεκόντ, " Μην ενοχλείται παρακαλώ ". Στα 68 του χρόνια, γεννημένος στο Παρίσι ο σκηνοθέτης έχει ζήσει τα πράγματα από κοντά και βασισμένος στο ομότιτλο θεατρικό έργο του 2013, που έτυχε θερμής υποδοχής, δίνει μία επιτηδευμένη κωμωδία για να θίξει τα κακώς κείμενα της γαλλικής κοινωνίας. Άλλα του έργα είναι το Monsieur Hire (1989), το Hairdresser's Husband (1990) και το Δήμιος του Σαν Πιερ (2000).
Ο πρωταγωνιστής, φανατικός οπαδός της τζαζ, βρίσκει έναν πολυαγαπημένο, δυσεύρετο δίσκο. Παρακολουθούμε μία τρομερή συγκυρία, προκειμένου να μην το ακούσει. Σαν να του κάνουν μία ομαδική πλάκα, δοκιμάζοντας τα όριά του. Και πάλι στον ρόλο του συντηρητικού, ο Μισέλ έρχεται σε αντίθεση με τον ακτιβιστή γιο του. Παρακολουθούμε μία σειρά ανατροπών, που μας κερδίζουν κι αναρωτιόμαστε εύλογα ποιο θα ναι άραγε το φινάλε;
Μου μένουν δύο πολύ δυνατές εικόνες. Η πρώτη είναι η μπανιέρα που αδειάζει και το σπίτι πλημμυρίζει, όπως η ζωή του οδοντιάτρου μέσα σε λίγες ώρες. Η δεύτερη είναι η σκηνή, που συναντά την γυναίκα του και την ερωμένη του να μιλούν στο τραπέζι της κουζίνας, την ώρα που επικοινωνεί με την μητέρα του στο τηλέφωνο. Οι γυναίκες της ζωής του. Όλα σε μία λεπτή ισορροπία.
Η αποκάλυψη ενός οικογενειακού μυστηρίου, που τείνει σε τραγωδία, δίνεται με χιούμορ. Αγγίζουμε τα όρια της μαύρης κωμωδίας. Ο ενθουσιασμός της αρχής κι η απογοήτευση της στιγμής ενώνονται με ένα κοινό θέλω. Να ακούσει επιτέλους τις νότες, την μελωδία, που του λείπει.
Τη λύση στον λαβύρινθο δίνει η οικιακή βοηθός. " Το ψέμα βολεύει, γι'αυτό ζείτε μέσα σ'αυτό. Το θάρρος λείπει ". Κάπως έτσι ξετυλίγεται ο μίτος. Κι ενώ περιμένουμε μία σύγκρουση, στην πραγματικότητα επέρχεται η λύτρωση, η ανάσταση, το τέλος (σκοπός). Οι άνθρωποι έχουν βγάλει από μέσα τους, ότι τους βαραίνει. Ένα είδος εξομολόγησης. Τελευταία εκκρεμότητα πλέον να ακούσει τον δίσκο, μόνος πια. Άλλωστε η μουσική είναι ο μοναδικός φίλος του ανθρώπου μέχρι το τέλος. Κι όμως επιλέγει να το κάνει με τον πατέρα του, που τον μύησε στην τζαζ. Έτσι ανανεώνει τη σχέση τους και νιώθει διπλά γεμάτος.
Σάτιρα της μεσοαστής τάξης στη Γαλλία, που θέλει να φαίνεται αληθοφανής κι άμεμπτη, αλλά στην πραγματικότητα κρύβει μία σειρά παθογενειών, με έμμεσο ανθρωπιστικό μήνυμα (πρόσφυγες, πατέρα-υιός). Μεγάλο μέρος της επιτυχίας ανήκει σαφώς στον Κριστιάν Κλαβιέ. Μοναδική ερμηνεία, τρομερές γκριμάτσες, φοβερές αντιδράσεις, μία συνεχής υπερένταση, μέχρι την τελευταία σκηνή που κάθεται στην πολυθρόνα κι απολαμβάνει ένα μουσικό ντελίριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου