Πάμε Επανάσταση

Μία πρωτότυπη κωμωδία του Zαν Μαρί Πουάρ, με πρωταγωνιστές τους Κριστιάν Κλαβιέ και Ζαν Ρενό. Ο πρώτος, σ'έναν ρόλο διαφορετικό απ'αυτόν, που τον γνωρίσαμε στο " Θέε μου τι σου κάναμε ". Πιο επιτηδευμένο, πιο ιδιαίτερο. Ουσιαστικά συνέχεια του δημοφιλούς γαλλικού franchise της δεκαετίας του 90΄. Μία ταινία με αξία διαχρονική στο πέρασμα του χρόνου, είτε μιλάμε για την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, του Β'Παγκοσμίου πολέμου ή το σήμερα. Αυτό ακριβώς θεωρώ πως κέρδισε το γαλλικό κοινό κι η απήχηση του έργου είναι τεράστια, με πάνω από δύο εκατομμύρια θεατές να την έχουν παρακολουθήσει ήδη.

Μπαίνουμε σε μία μηχανή του χρόνου. Σε ένα ταξίδι στο άγνωστο. Το δίδυμο των πρωταγωνιστών συμπλέκεται κι αλληλεπιδρά υποδειγματικά. Συμβολίζει δύο κόσμους. Οι γνώσεις της ιστορίας με βοήθησαν να σταθώ μέσα στο έργο και να κατανοήσω, με ποια αφορμή κινηματογραφείται. Δεν έχει σχέση με άλλα σκληρά έργα, που προσπαθούν να μας δώσουν το στίγμα της εποχής. Δίνονται όμως στοιχεία που παραπέμπουν ξεκάθαρα εκεί. Οι περούκες, οι βρώμικοι Γάλλοι, τα αρώματα, η Επανάσταση και δη η περίοδος της Τρομοκρατίας.

Ο σκηνοθέτης ανακατεύει επιδέξια τις εποχές, σαν ένας ζαβολιάρης Όμηρος, βάζοντας στοιχεία του 20ου αιώνα στο 1793. Το μήνυμά που θέλει να περάσει όμως ουσιαστικά, είναι πως στο διάβα του χρόνου, η οικογενειοκρατία διαδραματίσει τον σημαντικότερο ρόλο, στο παιχνίδι της εξουσίας και κατ'επέκταση αυτή είναι που κινεί τα νήματα στον κόσμο. Γιατί τα συμφέροντα είναι πάντα υπόθεση των  λίγων κι όχι της πλατιάς μάζας.

Ο Κλαβιέ, και πάλι στον ρόλο του αφελή υπηρέτη, κερδίζει θετικά σχόλια. Όταν δε αποκαλύπτεται ο διττός του ρόλος, το ενδιαφέρον γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Ένας ακόμα αναχρονισμός είναι η παρουσία της Τζαζ μουσικής, που αν κρίνω από το " Μην ενοχλείται παρακαλώ ", είναι το είδος που έχει συγκινήσει τον πρωταγωνιστή-συγγραφέα. Η γέννηση της Τζαζ έγινε άλλωστε γύρω στα 1900 στη Νέα Ορλεάνη. Πολύ μεταγενέστερα δηλαδή κι αρκετά μακριά από τη Γαλλία.

Όλα αυτά την ώρα που στη Γαλλία γίνεται μία σύγχρονη Επανάσταση των νέων απέναντι στην αδυσώπητη Ευρώπη, με στόχο να προασπίσουν το μέλλον τους. Τίποτα παραπάνω. Δεν είναι ένας κατακτητικός πόλεμος, ούτε ένα κίνημα ιδεολόγων. Είναι μία γενιά ανθρώπων, που βλέπει το μέλλον της να κατακρημνίζεται, την ελπίδα να χάνεται, τα όνειρά τους να μαυρίζουν. Κι αντιδρά. Απαιτεί ισότητα, ελευθερία, ευκαιρίες.

Με έντονο το ανθρωπιστικό στοιχείο, βαθιά αντιρατσιστικό, θίγοντας έμμεσα στερεότυπα ετών και προκαταλήψεις αιώνων, ενώ παράλληλα τονίζει την ματαιοδοξία ηγετών και πληβείων στη θέα του πλούτου, της δύναμης, του λαικού ερίσματος αν θέλετε.

Μέσα από μία κωμική διάσταση της Γαλλικής Επανάστασης κατανοούμε, πως οι αξίες και τα ιδανικά, πολλές φορές αποτελούν το βασικό φόντο και πίσω τους συμβαίνει ένα παιχνίδι ρόλων και σκοπών, με στόχο οι πολιτικές δυναστείες να επιβιώνουν στο πέρασμα των χρόνων αναλοίωτες. Το γεγονός

Το φιλμ δεν έχει εποχή, ούτε όρια. Τότε κάποιοι επαναστάτησαν; Σήμερα; Εμείς; Σιωπή ..

.

Προβάλλεται από το Ολύμπιον, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας