Από το 2009 η Ελλάδα έχει περιέλθει στην ανάγκη των άλλων. Υπογράφοντας το πρώτο μνημόνιο, μπήκε ουσιαστικά ταφόπλακα, καθώς με δανεικά κανείς δεν τα κατάφερε να ορθοποδήσει. Αν το δούμε καθαρά ρεαλιστικά, τίποτα δεν άλλαξε από τότε στην δομή του κράτους. Δεν ενισχύθηκε ο πρωτογενής τομέας. Δεν γίναμε αυτάρκεις. Ακόμα είμαστε υποχρεωμένοι να εισάγουμε και να πετάμε αυτά που παράγουμε. Η εξαθλίωση που έχει υποστεί η μεσαία τάξη είναι άνευ προηγουμένου. Έχει όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα όλο αυτό; Μπορεί να μας πει κάποιος με ειλικρίνεια, αν σε εφτά χρόνια μνημονίου το χρέος μειώθηκε στο ελάχιστο ή τελικά αυξήθηκε; Όλες αυτές οι θυσίες αξίζουν ή τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα; Παρά την αποσιώπηση της κατάστασης, βλέπετε τι γίνεται στην Γαλλία. Ατάραχοι εμείς σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μηδενική ευαισθητοποίηση και προετοιμασία για το αύριο. Δέσμιοι υποσχέσεων και κυβερνήσεων. Κι όσον αφορά τους νέους, "ζητείται ελπίς". Πραγματικά λυπηρό. Παιδιά ενεργά, με πτυχία, με προσόντα, με ιδέες να παρακαλούν για μία θέση σέρβις και να μεταναστεύουν στο εξωτερικό για το αυτονόητο, να εργαστούν. Αυτή είναι η Ελλάδα κι η Ευρώπη των τραπεζών και των συμφερόντων. Αδίστακτοι, απάνθρωποι, εκμεταλλευτές δίχως ενδοιασμούς. Το αισιόδοξο, το παρηγορητικό αν θέλετε, είναι ότι κάποιοι πιστεύουν ακόμα σε αξίες κι ιδανικά. Δεν είναι πολλοί, η απογοήτευση του διακατέχει, αλλά η καρδιά τους το λέει και με την πρώτη αφορμή θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Για να δούμε τι μας ξημερώνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου