Κωδικό όνομα U.N.C.L.E - Guy Ritchie

Mία ταινία του Γκάι Ρίτσι, γεννημένου στις 10 Σεπτεμβρίου του 1968 στο Χάτφιλντ της Μεγάλης Βρετανίας θα δούμε σήμερα φίλες και φίλοι. Πρόκειται για το The Man of U.N.C.L.E. Μετά από το Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998), το Snatch (2000), το Sherlock Holmes (2009), έρχεται αυτό το φιλμ να επαναφέρει ένα επίκαιρο θέμα με κομψότητα και δεξιοτεχνία. Βασισμένο στην ομότιτλη τηλεοπτική σειρά του Ίαν Φλέμινγκ, που παίχτηκε την δεκαετία του 1960, ο σκηνοθέτης μας ταξιδεύει σε εκείνη την εποχή, όπου κυρίαρχο θέμα αποτελεί ο Ψυχρός Πόλεμος και ποια υπερδύναμη έχει το πάνω χέρι με βάση την δυναμική των πυρηνικών όπλων.

Ο Αμερικανός Ναπολέων Σόλο (Χένρι Κάβιλ) είναι πράκτορας της CIA, ελαφροχέρης πρώην λαθρέμπορος έργων τέχνης, έπεσε στα χέρια της αστυνομίας και δουλεύει ως πράκτορας, έχοντας κάνει συμφωνία, ώστε να εξαγοράσει την ποινή του. Από την άλλη ο Σοβιετικός, Ίλια Κουριάκιν (Άρμι Χάμερ). Πράκτορας της KGB. Είναι υποχρεωμένοι να συνεργαστούν με στόχο να αποτρέψουν την πυρηνική απειλή. Η αποσταθεροποίηση μίας εύθραυστης ισορροπίας μοιάζει πιθανότερη από ποτέ κι ιθύνων νους της τρομοκρατικής οργάνωσης είναι μία ανατολικογερμανίδα γυναίκα (Ελίζαμπεθ Ντεμπισί). Ο χρόνος πιέζει κι έτσι δεν υπάρχει επιλογή. Πρόσωπο κλειδί η Αλίσια Βικάντερ, που υποδύεται την μηχανικό αυτοκινήτων και θα τους στείλει στον πατέρα της, κύριο Τέλερ, Γερμανό επιστήμονα και πρόσωπο κλειδί για την εξέλιξη της πλοκής.

Μέσα σε ένα δίωρο δράσης, που κυριαρχούν το χιούμορ και τα παιχνίδια προδοσίας απ΄όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, φτάνουμε σε ένα φινάλε θρίλερ. Μέσα από έναν μαεστρικά δοσμένο αναχρονισμό γνωρίζουμε, πως η καπιταλιστική Αμερική κι η κομμουνιστική Ρωσία συνεργάζονται μέσω μυστικών υπηρεσιών, προκειμένου να αποτρέψουν μία βιβλική καταστροφή, που οφείλεται σε μία Ιταλίδα φασίστρια. Τρομερό; Κι όμως αυτό ζούμε. Το στοιχείο, που προσωπικά με κερδίζει ως θεατή είναι το ανθρωπιστικό. Κι οι δύο πράκτορες έχουν εντολή από τις αρχές, να σκοτώσουν τον ανταγωνιστή, αν θεωρήσουν πως είναι εμπόδιο. Κι όμως ο Σόλο σώζει τον Ίλια, όταν πάει να πνιγεί στη θάλασσα. Αντιστοίχως, ο Ρώσος ανταποδίδει και σώζει τον Αμερικανό, όταν υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια από τους φασίστες, με ηλεκτροσόκ. Το τέλος μεγαλειώδες. Ο Κουριάκιν πηγαίνει στο δωμάτιο του Ναπολέων με στόχο να τον βγάλει από τη μέση και να πάρει το μοναδικό αντίγραφο του κυρίου Τέλερ. Κι εκεί που άπαντες πιστεύουν, ότι θα γίνει το μεγάλο ξεκαθάρισμα, ο Αμερικανός γυρίζει και του πετάει το κλεμμένο ρολόι του πατέρα του, που ο ίδιος βρήκε. Τον χτυπά στο φιλότιμο, αντί στο ψαχνό. Κάπου εκεί τα όπλα γίνονται λουλούδια. Mιλάει ο παράγοντας άνθρωπος. Η κασέτα γίνεται στάχτη. Η ταινία δίνει ένα έμμεσο ειρηνικό μήνυμα κι εξυψώνει αξίες όπως η αλληλεγγύη κι η συνεργασία.

Διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται, υπό την ιαχή εκλεπτισμένων soundtracks. Δύο θανάσιμοι αντίπαλοι συνεργάστηκαν, έφεραν σε πέρας την αποστολή του κι αντί ποτισμένοι στο μίσος και την φιλοδοξία να αλληλοεξοντωθούν, κέρδισαν ο ένας τον άλλον. Μαζί τους κι η Γκάμπυ. Κι εκεί που πάμε για Happy end, δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος. Ώρα για την επόμενη αποστολής της επιτυχημένης τριάδας αυτήν την φορά στην Κωνσταντινούπολη ...