Θεσσαλονίκη, η νύφη του Θερμαϊκού!

H Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είμαι περήφανος γι΄αυτό το γεγονός. Κατά καιρούς άλλωστε έχουν γραφτεί κείμενα, ποιήματα, τραγούδια για να εξυμνήσουν το μεγαλείο της. Η πόλη του έρωτα, που καθ΄ένα μαγικό τρόπο εγείρει τις αισθήσεις. Μέσα στις παρακάτω σειρές θα κάνουμε μία σύντομη αναδρομή και θα μιλήσουμε για τη σημερινή Νύφη του Θερμαϊκού.

Ιδρυτής της πόλης μας ήταν ο Κάσσανδρος κι επέλεξε αυτό το όνομα, προς τιμήν της γυναίκας του κι αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Θεσσαλονίκης. Από αρχαιοτάτων χρόνων μιλάει για ένα πολυπολιτιστικό κέντρο (ελληνιστική εποχή). Όταν οι Ρωμαίοι μας κατέκτησαν με τα όπλα, εμείς τους κερδίσαμε με το πνεύμα. Άμεσα αναγνώρισαν την στρατηγική θέση. Δημιουργήθηκε το αυτοκρατορικό ανάκτορο του Γαλερίου. Λίγο αργότερο τέθηκε θέμα μεταφοράς της πρωτεύουσας. Αυτή κατέληξε στο Βυζάντιο, αλλά η Θεσσαλονίκη πήρε τον τίτλο, Συμβασιλεύουσα. Αργότερα, κατά την περίοδο την Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία της Εβραικής κοινότητας, που συντέλεσε στην ανάπτυξη των τεχνών και του πολιτισμού. O κοσμοπολίτικος χαρακτήρας της πόλης διαδραμάτισε κομβικό ρόλο, ώστε να αποτελέσει σημαντικό πόλο πολιτικών κινήσεων και κινημάτων. Η πληθυσμιακή ταυτότητα άρχισε να αλλάζει από την ενσωμάτωση στον κορμό του ελληνικού κράτους το 1912. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 το ελληνικό στοιχείο ενισχύθηκε κι αποχώρησαν οι Μουσουλμάνοι. Με τα εγκλήματα του Χίτλερ κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και το ολοκαύτωμα των Εβραίων, εξαλείφθηκε κι αυτό το στοιχείο.

Σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στη νεότερη Θεσσαλονίκη. Εδώ που ο ουρανός συναντά την θάλασσα και σου δίνει μία νώτα ελπίδας. Οι αχτίδες του ηλίου άλλη μία αισιοδοξίας και το πεντάγραμμο της ζωής γεμίζει με συναισθήματα θετικά στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Σήμα κατατεθέν της πόλης αποτελεί ο Λευκός Πύργος, ενώ άλλα αξιοθέατα είναι η Ρωμαική αγορά, η αψίδα του Γαλερίου (Καμάρα), η Ροτόντα, που πρόσφατα άνοιξε για το κοινό, τα τείχη (Άνω πόλη) κι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

Τα μουσεία της πόλης κρύβουν σπάνια πολιτιστική κληρονομιά. Το αρχαιολογικό μουσείο απέναντι από την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, το Βυζαντινό, που βρίσκεται δίπλα του, το Λαογραφικό, αυτό του Μακεδονικού αγώνα, του Λευκού Πύργου, του Κεμάλ Αττατούρκ, το Ολυμπιακό, αλλά και το πολεμικό συνθέτουν ένα παζλ που πρέπει κάποιος να μπει στον κόπο να λύσει προς δική του τέρψιν.

Νεότερα μνημεία, σύγχρονης τέχνης, είναι ο Πύργος του ΟΤΕ, ο Αδριάντας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το Γλυπτό της ΔΕΘ, οι Ομπρέλες και το μνημείο ολοκαυτώματος των Εβραίων. 

Πρόκειται για μία Πανεπιστημιούπολη με χιλιάδες φοιτητές. Οι νέοι δίνουν ζωή στον τόπο. Τα μαγαζιά της παραλίας γεμίζουν, η πλατεία Αριστοτέλους πλημμυρίζει. Πέραν του κέντρου υπάρχουν προάστια. Άλλα αναβαθμισμένα (ανατολική πλευρά, Πανόραμα, Καλαμάρια) κι άλλα υποβαθμισμένα (δυτική πλευρά). Οι ρυθμοί ζωής διαφέρουν από τους αντίστοιχους της Αθήνας. Δεν είναι τόσο γρήγοροι, το ίδιο κι οι άνθρωποι, είναι πιο ήρεμοι. Το Χαλαρααααά είναι μία λέξη που κυριαρχεί. 

Όσον αφορά το πολιτιστικό επίπεδο, οι δράσεις είναι αρκετές, ωστόσο η διαφήμιση περιορισμένη. Επομένως ο άνθρωπος πρέπει να ψάξει για να βρει αυτό που θέλει για ψυχαγωγηθεί. Στο αθλητικό κομμάτι κυριαρχεί ο ΠΑΟΚ, ακολουθούν ο Άρης κι ο Ηρακλής. Η νοοτροπία είναι όμως λανθασμένη. Κάλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη που λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Εσωστρέφεια, διχόνοια, γκρίνια και τελικά αποτυχία.

Όσες κι αν είναι οι δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινότητας μία βόλτα στην νέα παραλία, μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς, να σκεφτείς, να στοχαστείς. Η διαδρομή από τον Λευκό Πύργο μέχρι το μέγαρο μουσικής είναι μοναδική. 

Αυτή είναι φίλες και φίλοι η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη. Με τα καλά της και τα κακά της. Φανερά επηρεασμένη από την οικονομική κρίση, με τις αξίες να έχουν περάσει στο περιθώριο και τις μέρες να περνούν, μέχρι το επόμενο μεγάλο μπαμ που θα συνταράξει τον τόπο που γέννησε την δημοκρατία!

                                                                                                                 Κείμενο: Μίλτος Τόσκας

                                                                                                              Φώτο: Τάσος Τσιφτσής