Ο Ιταλός Πάολο Σορρεντίνο στα 46 (Μάιο 1970) του μόλις χρόνια αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της εποχής μας. Μετά το " Εκεί που χτυπά η καρδιά μου " (2011) και πριν την Νιότη (2015) δημιουργεί το σπουδαιότερο του έργο κατά την ταπεινή μου άποψη, " Η Τέλεια Ομορφιά " το 2013 με μεγάλο πρωταγωνιστή τον αγαπημένο του ηθοποιό, Τόνι Σερβίλο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως κέρδισε τόσο το Oscar, αλλά και την Χρυσή σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Το κέντρο δράσης είναι η Ρώμη. Μία πανέμορφη πόλη, που κατοικείται κυρίως από επιπόλαιους ανθρώπους, ικανούς να οδηγήσουν έναν πνευματικό άνθρωπο σε αδιέξοδο. Αυτός είναι ο Τζεπ Γκαρμπεντέλα. Δημοσιογράφος της εποχής και κριτικός θεάτρου, απολαμβάνει την μεγάλη ζωή, χάρη στη φήμη του από το μοναδικό του μυθιστόρημα, που εκδόθηκε πριν χρόνια. Μετά από ένα ξέφρενο πάρτυ για τον εορτασμό των 65ων γενεθλίων του στην ταράτσα του σπιτιού του με φόντο το Κολοσσαίον, αναγνωρίζει την κενότητα των πραγμάτων-ανθρώπων κι αποφασίζει να κάνει μία ενδοσκόπηση. Νιώθοντας την ματαιότητα των πάντων, εκμυστηρεύεται πως πλέον δεν μπορεί να κάνει πράγματα που δεν θέλει να κάνει. Η ζωή τρέχει, ο χρόνος τον πιέζει και δυστυχώς κανείς δεν βγήκε νικητής στη μάχη μαζί του. Η βόλτα στην Αιώνια πόλη θα τον φέρει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Αντιλαμβάνεται τον εκφυλισμό των αξιών. Ο κόσμος αναζητεί κάθε μορφής ηδονή κι εκτόνωση με άσκοπες κρεπάλες. Το μεγαλείο της Ρώμης όμως υπερβαίνει τα πάντα. Συνυπάρχει αθόρυβα το ιερό και το βέβηλο.
Όλα τα παραπάνω μέσα σε ένα μουσικό ντελίριο. Εμπνευσμένο από το "Γλυκιά Ζωή" (1960) του Φελίνι, χωρίς απαραίτητη συνέχεια και συνάφεια, ο Σορρεντίνο δίνει στον κόσμο ένα κομψοτέχνημα, που αφορά την σημερινή κατάσταση στην πατρίδα του, αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Μία συνεχής υπερβολή που ισοδυναμεί με ύβρη. Τα χρήματα κι η ρηχή ζωή, κρύβουν τα φαύλα κάτω από το χαλάκι. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι απλά καταπληκτικός. Τρομερή ερμηνεία. Πάντα ετοιμόλογος, απλός, κατανοητός, πνευματικός, μοναδικός.
Συναρπαστική δραματική κωμωδία που αξίζει να δει ο καθένας. Μία δίχως υπερβολή οπτικοακουστική πανδαισία, που όταν βγήκα από την αίθουσα με έκανε να νιώσω γεμάτος. Μήπως τελικά η τέλεια ομορφιά κρύβεται σε πράγματα απλά, καθημερινά; Και το μόνο που μένει είναι να το συνειδητοποιήσουμε πριν είναι αργά; Μάλλον ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου