Το "Γυάλινη χώρα" του νεαρού Ιρλανδού σκηνοθέτη Τζέραρντ Μπάρρετ (Pilgrim Hill, Brain on Fire) είναι μία ταινία που ελάχιστοι Έλληνες είχαν την ευκαιρία να την παρακολουθήσουν. Για μένα αποτελεί την κορυφαία ταινία του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παρ΄ότι δεν κέρδισε κάποιο βραβείο. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Δουβλίνο. Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα, που θέλοντας και μη σε ταυτίζει με τον πρωταγωνιστή. Η μητέρα του είναι αλκοολική, ο πατέρας τους έχει παρατήσει κι ο αδελφός του με σύνδρομο Down βρίσκεται σε ίδρυμα. Ο ίδιος αναγκάζεται να γίνει κηδεμόνας κι ας είναι παιδί. Οι ρόλοι αντιστρέφονται. Βιοπαλεστής, δουλεύει ταξί, νυχτερινά δρομολόγια. Ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να σώσει την οικογένειά του και δε διστάζει να μπλέξει με τον υπόκοσμο για να πετύχει τον στόχο του. Φαίνεται ξεκάθαρα η οικονομική εξαθλίωση της συγκεκριμένης τάξης ανθρώπων, που ωθούνται σε παράτολμες επιλογές για να βρουν λύσεις σε αδιέξοδα. Ο σεβασμός στο πρόσωπο της μητέρας, η αλληλεγγύη προς τον αδελφό (δεν ξεχνά ποτέ τα γενέθλιά του) είναι αξίες που σπανίζουν στην εποχή μας. Μέσα στο κοινωνικό δράμα, οι εικόνες της φύσης ταξιδεύουν τον θεατή κάπου μακριά, νιώθει ελεύθερος. Το πράσινο κυριαρχεί. Για μένα συμβολίζει τη ζωή. Τελικά η οικογένεια θα ενωθεί. Η μητέρα αφενός θα σωθεί από την μάστιγα του αλκοολισμού, αφετέρου θα δεχθεί πίσω τον μικρό γιο της, όντας πλέον συνειδητοποιημένη. Η λύτρωση σε οικογενειακό επίπεδο έχει επέλθει. Δίνουν τα χέρια. Η αληθινή αγάπη νίκησε. Το τέλος αφήνει ένα ερωτηματικό στους θεατές για τον αγωνιστή, πρωταγωνιστή. Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει με τον τρόπο του. Θα έλεγα πως πέτυχε τον στόχο του να σώσει τη μητέρα του και να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον αδελφό του, αλλά το κόστος ήταν να εγκλωβιστεί ο ίδιος σε ένα αδιέξοδο. Θυσία της προσωπικής του ηθικής στον βωμό της ένωσης της οικογένειας. Δεν είναι όμως απόλυτο. Όπως και να'χει ο εθισμός στις ουσίες είναι εύκολος. Το δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος να βρει την δύναμη να σε σώσει και μαζί να κερδίσετε τη ζωή. Η ερμηνεία του Τζον (Jack Reynor) εξαιρετική. Κέρδισε ήδη το βραβείο ερμηνείες στο Sundance. Θεωρώ πως θα μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον. Όσο για την ήδη βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα, Toni Collette τα σχόλια περισσεύουν. Γιατί γυάλινη χώρα; Διότι οι ισορροπίες είναι λεπτές, εύθραυστες, σαν να ακροβατούμε πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Η ταινία δεν έχει όρια, δεν έχει σύνορα. Άκρως επίκαιρη κι ανθρώπινη με βασικό μέσο τον κοινωνικό ρεαλισμό αποκρυπτογραφεί την σκληρή πραγματικότητα της εποχής κι αφήνει μία νώτα αισιοδοξίας και καλοσύνης ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου