Ήταν Νοέμβριος του 2014 σε μία αίθουσα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η επιλογή μου το Miss Violence, που για μία και μοναδική προβολή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω. Μία ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, που ήταν μάλιστα παρών στον χώρο και τον είδα να ζει έντονα το έργο. Μετά το Without, επιστρέφει δυναμικά και κάνει μία βουτιά στα άδυτα της ελληνικής οικογένειας, με πρωταγωνιστή τον Θέμη Πάνου, που κέρδισε το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στα βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Βραβευμένο στην Βενετία, συντάραξε τον κόσμο στην Ευρώπη, που της έδωσε τον χαρακτηρισμό, σκληρή ταινία.
O ίδιος ο σκηνοθέτης εκτιμά ότι η αλήθεια είναι σκληρή κι όχι τόσο η απόδοσή της. Κρατά μία σκηνή ενδεικτικά. Τα παιδιά παίρνουν τους βαθμούς τους. Υπάρχει ένα μπράβο, που συνοδεύεται από μία αβεβαιότητα για το μέλλον. Δεν μπορούν να χαρούν την στιγμή, προκύπτει άγχος για το μέλλον. Στραγγαλισμός. Βασίστηκε στο ανύποτο της οικογένειας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Στόχος του να καυλώσει τον θεατή και να του το πάρει πίσω. Κι όπως λέει το καταφέρνει. Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί απαντά, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία θα τους δεις. Τα πάντα έχουν δύο όψεις. Κοιτώντας οι πρωταγωνιστές την κάμερα, θέλει να κάνει το φιλμ άμεσο και να πετύχει την μέγιστη επικοινωνία. Ο ίδιος αισθάνεται τόσο σκηνοθέτης, όσο και θεατής. Πιο κομβικό θεωρεί τον ρόλο της Ελένης, που χρωματίζει την γκρίζα ζώνη, μέσα από την σιωπή της.
Όλα ξεκινούν με μία αυτοκτονία ενός μικρού κοριτσιού ανήμερα των γενεθλίων του. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως φεύγει χαμογελαστό. Αυτό από μόνο του προκαλεί ερωτηματικά και κερδίζει τον θεατή. Οι αρχές κι η κοινωνική πρόνοια δίνουν αγώνα για να εξιχνιάσουν το μυστήριο. Ο οικογενειακός περίγυρος έχει όμως την τέλεια κάλυψη. Επιμένει πως ήταν ατύχημα. Τραγικό μεν, ατύχημα δε. Όταν πλέον η σκληρή πραγματικότητα αποκαλύπτεται σοκαρίζομαι. " Το υπονοείς, πρέπει να το δείξεις όμως ". Είναι δυνατόν; Πού έχει φτάσει η κοινωνία μας; Κανένας ηθικός ενδοιασμός; Ούτε δόση ευθιξίας; Πώς αποσιωπάται η αλήθεια;
Τα παραπάνω στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Στη χώρα του πλήρους εκφυλισμού των αξιών. Σε μία Αθήνα που τα αδιέξοδα επιτείνονται, που η ελπίδα σβήνει κι οι λύσεις είναι μακριά από τον τόπο που μας γέννησε. H ενδοοικογενειακή βία, σωματική, αλλά κυρίως ψυχολογική, ανθεί. Απόρροια των παραπάνω, με θύματα "παρθένα " κορίτσια, που η φύση τους έφερε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Συγκλονιστικό.
Ο πατέρας-παππούς συνεχίζει τη ζωή του κανονικά. Είναι τόσο δυνατός ή τόσο αδίστακτος; Όλα τα " ωραία " κάποτε τελειώνουν όμως. Ο φαινομενικά γυαλισμένος κόσμος της οικογένειας θα θρυμματιστεί κι άπαντες θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τα εγκλήματα του παρελθόντος. Η συνενοχή δίνει τη θέση της στις ενοχές. Μία αθώα ζωή κάτω από το χώμα και αλλοτριωμένες ψυχές, νεκρές εν ζωή, περιμένοντας το μοιραίο. Να λυτρωθούν από τα βάσανα της καθημερινότητας. Όλα αυτά στο διπλανό μας σπίτι. Όχι μακριά. Όχι στην Ευρώπη. Είμαστε άνθρωποι τελικά ή κτήνη στο βωμό των χρημάτων και της ευημερίας; Σε ευαισθητοποιεί, ανοίγει τους ορίζοντές σου κι ενεργοποιείσαι πριν το πρόβλημα φτάσει στην πόρτα σου. Ένας σκηνοθετικός θρίαμβος που πραγματικά σε καθηλώνει ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου