Ιnterruption-Γ. Ζώης

Λίγοι ήταν οι τυχεροί που είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ταινία του Γιώργου Ζώη, Interruption, απόψε στην αίθουσα Σταύρος Τορνές της ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, ενώ προηγήθηκαν τα Casus Bell (2010) και Τίτλοι Τέλους (2012), που ήταν βεβαίως φιλμ μικρού μήκους. Όλα τους προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ενώ πρεμιέρα στην Ελλάδα η ταινία έκανε στο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον Νοέμβριο, την ημέρα μάλιστα, που συνέβει το τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία. Προφανώς μιλάμε για τρομερή σύμπτωση, για τραγική συγκυρία, σαν ένα μακάβριο αστείο που το ένιωσαν ιδιαίτερα, όσοι βγαίνοντας σοκαρισμένοι από την αίθουσα, πληροφορήθηκαν τι είχε συμβεί.

Βρισκόμαστε στην Αθήνα, σε μία θεατρική παράσταση. Πρόκειται να δούμε μία αρχαία κλασική τραγωδία (Ορέστεια). Ξαφνικά τα φώτα πέφτουν. Διακοπή (Interruption). Μία ομάδα οπλισμένων νεαρών ανεβαίνουν στην σκηνή κι ευγενικά ζητά συγγνώμη για την αναστάτωση. Οι ηθοποιοί ξαφνιάζονται, όχι όμως και το ακροατήριο, που νομίζει, πως αποτελούν μέρος του τελετουργικού. Ζητούν κάποιους εθελοντές από το ακροατήριο. Αρχικά, μοιάζει να γινόμαστε μάρτυρες μίας πρωτοποριακής διαδραστικής παράστασης. Πλάι στους ηθοποιούς είναι όμως οι τρομοκράτες της αίθουσας. Ακούγεται η φωνή, μίας εκ των πρωταγωνιστών. Ποιοι είστε εσείς; Το επαναλαμβάνει. Ένας πυροβολισμός σπάει την σιωπή και ξαφνικά διάλειμμα. Εις υγείαν εύχεται κάποιος ... Τραγική ειρωνεία.

Κάποιοι καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί κι αποχωρούν. Ο  " δολοφόνος " δέχεται επίθεση από τον πρωταγωνιστή, τότε μόνο θα καταλάβει τι έχει διαπράξει, αφηνιάζει από τις ενοχές κι έντρομος αποχωρεί. Το κοινό καλείται να εγκαταλείψει την αίθουσα, μέσα από μίας πράξη γενναιότητας κι αλληλεγγύης του ίδιου που χαστούκισε τον φονιά. Προκαλείται σύγχυση, πανικός, φωνές. Ελάχιστοι αποχωρούν. Οι ηθοποιοί κάνουν την απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής, δεν θα τα καταφέρουν. Το σκηνικό ακροβατεί αφενός μεταξύ της αρχαίας και μίας σύγχρονης ζωντανής τραγωδίας κι αφετέρου μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι. Εκ νέου αναβρασμός, φασαρία. Ξαφνικά ένας νέος πυροβολισμός ακούγεται και μετά σιωπή. Ο νεαρός ηγέτης της ομάδας που μπήκε στο θέατρο αυτοκτονεί. Σοκ για τον θεατή. Παγωμάρα στην ατμόσφαιρα. Συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό ο πρώτος φόνος. Μία δολοφονία και μία αυτοκτονία. Τι θα ακολουθήσει; Deus ex machina (Aπό μηχανής Θεός).

Κάπου εκεί ξεκινά ένας μοναδικό παιχνίδι. Τον λόγο παίρνει μία νεαρή κοπέλα, που το προηγούμενο βράδυ χόρευε με το παλικάρι, που τόσο άδοξα έβαλε τέλος στη ζωή του. Αθωότητα, ενοχή ή συνενοχή; Άπαντες στη σκηνή καλούνται να βγάλουν τα ρούχα τους. Η μουσική επιτείνει την αγωνία. Η βία ακόμα υποβόσκει. Κανείς δεν γνωρίζει ποιο θα είναι το φινάλε. Κάθαρσις! Και ξαφνικά στο πλάνο, μέσα σε ένα κλειστό θέατρο βρέχει και τα όπλα πάνε στο περιθώριο. Επέρχεται η λύτρωση. Εν μέσω μίας μορφής ιεροτελεστίας η ομάδα των ταραξιών αποχωρεί. Το κοινό, που άθελά του έχει γίνει μάρτυρας ενός δράματος, χειροκροτεί. Από αμηχανία θέλετε; Δεν έχει αντιληφθεί πλήρως τι έχει συμβεί; Όπως και να΄χει η ίδια η ζωή μιμείται την τέχνη. Κι αυτό είναι το διαφορετικό, το δυνατό!