Ξημερώνοντας Πρωταπριλιά,
Έχοντας συνηθίσει την Θεσσαλονίκη με τον ουρανό να συναντά την θάλασσα κι οι αχτίδες του ηλίου να δίνουν χρώμα σε κάθε στιγμή της ημέρας, το σημερινό δειλινό ήταν κάτι ασυνήθιστο. Διάλεξα να βγω, μετά από μία γεμάτη και πολύ πιεστική μέρα, βόλτα στην παραλία πριν ολωσδιόλου νυχτώσει. Ξαφνικά τα σύννεφα πύκνωσαν, μία ομίχλη έμοιαζε να πνίγει την πόλη. Ξεχώριζαν μόνο τα φώτα των διερχόμενων αυτοκινήτων κι οι λαμπτήρες των πυλώνων. Ήταν ένα απλό φυσικό φαινόμενο; Ένα μήνυμα; Kάτι άλλο; Η " Νύφη του Θερμαικού " μου φάνηκε σαν μια φυλακισμένη κόρη από τους ίδιους τους ανθρώπους της. Μία φυλακισμένη από μία ομίχλη αγάπης. Τα ομιχλώδη σύννεφα δεν σ΄αφήνουν να δεις μακριά, όπως οι σχέσεις σήμερα, κοιτούν το πρόσκαιρο, το εύκολο και σπάνια παραπέρα. Κι ας λένε πως το δύσκολο είναι το πιο απλό. Ένα στιγμιαίο ψυχοπλάκωμα μπροστά στο σπάνιο θέαμα, μου έδωσε μία αιτία ματαιότητας. Η ώρα θα περάσει, το ξημέρωμα θα έρθει, ο ήλιος θα ανατείλει κι η ομίχλη θα χαθεί, με ένα αεράκι να την παρασέρνει μακριά. Ο Μάρτιος φεύγει μ΄αυτήν την διφορούμενη εικόνα, καθένας μας το πρωί θα συνεχίσει τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Όλα θα παραμείνουν ίδια ...
Μίλτος Τόσκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου