Mηδενική Ανοχή

Από την Αφρική μέχρι τη Ρωσία κι από την Αμερική μέχρι τα βάθη Ασίας ο πόλεμος αποτελεί την μεγαλύτερη κατάρα της ανθρωπότητας. Μέσα στα πλαίσια των δεινών των συρράξεων μία ιδιαίτερη κατηγορία αποτελούν τα εγκλήματα σεξουαλικής βίας, που σημαδεύουν ανεξίτηλα τις ζωές των θυμάτων. Οι Νικολά Μπλι και Στεφάν Ουμπέρ-Μπλι δημιούργησαν κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες το ντοκιμαντέρ "Ζero Impunity", θέλοντας να αναδείξουν το πολύκροτο ζήτημα στην παγκόσμια σκηνή.

Σε 93΄δράσης ταξιδεύουμε σ΄ολόκληρο τον κόσμο και βλέπουμε πως σε καιρό πολέμου οι άνθρωποι μετατρέπονται σε κτήνη που τους κυριεύουν τα ένστικτα κι ακραίες επιθυμίες. Σίγουρα αυτή η διαπίστωση δεν αποτελεί κάτι νέο. Είναι διαφορετικό όμως να ακούς, να διαβάζεις, να το βλέπεις για δευτερόλεπτα στην τηλεόραση και κάτι άλλο να γίνεσαι κοινωνός-μέρος του προβλήματος. " Η ατιμωρησία γεννά το χάος ". Ο βιασμός γίνεται ένα ραδιενεργό όπλο στην υπηρεσία του εκάστοτε δυνατού. Τι αφήνει όμως πίσω του; Φρίκη ...

Εξαιρετική η επινόηση του σκηνοθετικού διδύμου να επιλέξει την έξυπνη τεχνική του animation, ώστε να καμουφλάρει το αρχειακό υλικό, που τραβήχτηκε κάτω από ιδιάζουσες περιστάσεις. Ένα συγκλονιστικό κινηματογραφικό πρότζεκτ, στο πλαίσιο μίας παγκόσμιας εκστρατείας που έχει ως στόχο να θέσει τέλος στην ατιμωρία των ενόχων. 'Ενα κολάζ από έξι δημοσιογραφικές έρευνες που τολμούν να διεισδύσουν σε εμπόλεμες ζώνες, αίθουσες δικαστηρίων και κελιά φυλακών και να ΦΩΝΑΞΟΥΝ.

Μπορείς να εκδηλώσεις τη βία με ποικίλους τρόπους. Αυτή η μορφή έχει τη δική της δύναμη, να σπάσει τους κοινωνικούς δεσμούς, τη συνοχή της οικογένειας, να ατιμάσει, να στιγματίζει, να διαλύσει μία ζωή. Αποκαλύπτονται σκοτεινοί μηχανισμοί αποσιώπησης και φίμωσης των ανυπεράσπιστων θυμάτων, αμελώντας πως αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση τους. Σε ευαισθητοποιεί, δακρύζεις, θυμώνεις, αλλά την ίδια ώρα κάπου στον κόσμο κάποιος συνάνθρωπος μας βιώνει κάτι ανάλογο. Πόσο σκληρό ...

Μία κυνική ματιά, που αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον, αν οι λίγοι γίνουν πολλοί κι υπάρξει κοινή βούληση για λύση. Άραγε μπορούμε να μιλήσουμε για "πορνεία επιβίωσης"; Ποιος είναι ο ρόλος των ειρηνευτών και πως είναι δυνατόν το " σύστημα " να εμποδίζει την τιμωρία ενός τόσου αποτρόπαιου εγκλήματος; Έχει επικρατήσει να γράφεται και να λέγεται πως στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται και φυσικά η ιστορία μας δείχνει, πως αυτή είναι η πιο σκληρή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Όλες οι ελπίδες αυτών των ανθρώπων εναποτίθενται στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις κι υπηρεσίες, ωστόσο η κωλυσιεργία της γραφειοκρατίας μηδενίζει τις ελπίδες για ηθική δικαίωση και κάποιας μορφής αποζημίωση. Τότε έρχονται κάποιοι άνθρωποι αποφασισμένοι να σπάσουν την ανατριχιαστική ομερτά της συνενοχής, παρακινώντας σε ανάληψη δράσης. Παρακολουθήσαμε το ντοκιμαντέρ περίπου 400 άτομα, αλήθεια πόσοι σήμερα αναζητούμε λύση γι΄αυτά τα θύματα;